Ο Γεράσιμος γεννήθηκε στην Πάτμο σε έναν τόπο όπου ο χρόνος μετριόταν με τις καμπάνες και ο αέρας μύριζε θυμίαμα. Η παιδική του ψυχή αναπτύχθηκε μέσα σε ένα βαθιά θρησκευτικό κλίμα. Η ιερότητα υπήρχε παντού, από τις σιλουέτες των μοναστηριών ώς τα μυστικά ξωκλήσια. Η σχέση του με τον Θεό ήταν μία πολύτιμη κληρονομιά που ριζώθηκε βαθιά στην ψυχή του.

Στα παιδικά του χρόνια, ο μικρός Γεράσιμος, ανάμεσα στο παιχνίδι, περνούσε ώρες ακούγοντας τον ψάλτη να τραγουδά τις ακολουθίες. Εκεί, άρχισε να χτίζει μια απόλυτη αγάπη για τον Χριστό. Είχε καλούς φίλους οι οποίοι σέβονταν τον προσωπικό του ζήλο, τον αγαπούσαν και τον ξεχώριζαν. Οι νύχτες κατάνυξης ήταν για εκείνον η μεγαλύτερη περιπέτεια.

Όταν φόρεσε το ράσο, βρήκε την αληθινή του πατρίδα. Οι πρώτοι του χρόνοι ήταν αγνή αφοσίωση. Η αγάπη του προχώρησε παραπέρα από τα πνευματικά. Η κοινωνική προσφορά καί η έμπρακτη δράση έγιναν η προέκταση της προσευχής του. Όλα όσα ονειρευόταν να γίνουν τα βοηθούσε να συμβούν και με πράξεις.
Ο Πατήρ Γεράσιμος είχε όραμα, να κάνει τον τόπο του φάρο για την Ορθοδοξία. Αξιοποιούσε την περιουσία ως μέσο για την επέκταση του Θείου Έργου, ως μια πρακτική προσευχή.

 

Η φιλανθρωπική και κοινωνική δράση στην Πάτμο ήταν εκτεταμένη. Περιελάμβανε βοήθεια σε πτωχές και άπορες οικογένειες, φιλοξενία σε ντόπιους και ξένους προσκυνητές, καθώς και επιμέλεια και φροντίδα για επισκέψεις ασθενών από την Πάτμο σε νοσοκοπεία της Αθήνας. Επιπλέον, είχε καθοριστική συμβολή στην αποπεράτωση του νεόδμητου ενοριακού ναού του Αγίου Νικολάου στο λιμένι Σκάλας Πάτμου, καθώς και του νεόδμητου Ναυδρίου Αγίων Αναργύρων στους Αρκιούς, όπου επί δεκαετίας τελούσε αφιλοκερδώς λειτουργίες στις μεγάλες γιορτές. Με δική του επίσης πρωτοβουλία και επιμέλεια πραγματοποιήθηκε η αναστύλωση του Παλαιού Ιερού Ναού Οσίου Χριστοδούλου στην Νετιά της Πάτμου, η ανέγερση εκ’ θεμελίων του Ναυδρίου Αγίου Γεωργίου και η ίδρυση εκ’ βάθρων των Ιερών ναυδρίων Αγίου Νεκταρίου και Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου στην Νετιά της Πάτμου.

 

Υπηρέτησε ως Εφημέριος για δέκα χρόνια με επισκέψεις σε χώρες του εξωτερικού όπως στην Αυστραλία, στην Γερμανία και στην Σουηδία αλλά καί ως κατηχητής στα δημοτικά σχολεία, Σκάλας και Χώρας, με βοηθούς σπουδαστές της Πατμιάδος Σχολής. Τέλος, ανέλαβε την αναστύλωση του Ιερού Καθίσματος Της Παναγιάς Της Κουμάνας που ιδρύθηκε από τον Άγιο Μακάριο της Κορίνθου το 1780 και είχε μείνει έρημο για 100 χρόνια. Εκεί έγιναν κτιριακές επεκτάσεις, δημιουργήθηκαν αρχονταρίκι, ξενώνες και μία καινούργια εκκλησία με Αγία Τράπεζα από τη Ρωσία.

Αναστυλώθηκαν εκ’ βάθρου όλα τα παλιά κτίσματα και η Κουμάνα έγινε παγκοσμίου φήμης θρησκευτικός προορισμός.

Αυτός ο πυρετός του έργου επισκίασε την αρχική αγνότητα και έτσι ο Γεράσιμος ενώ δεν απέβλεπε στο προσωπικό του όφελος, έκανε υπερβάσεις και λάθη διαχείρισης, στο όνομα ενός ανώτερου σκοπού. Εξασφάλιζε πλούτο όχι για να ζει καλά, αλλά για να αναδεικνύει το παρελθόν του ιερού τόπου και να χαρίζει στο παρόν και στο μέλλον του ζωηρή παρουσία στα τεκταινόμενα του θρησκευτικού κόσμου.

Όταν τον βρήκαν κατηγορίες για καταχρήσεις, καταδικάστηκε σε σωφρονισμό για οικονομικά σκάνδαλα. Ο Γεράσιμος ένιωσε συντριβή για την παρεξήγηση των σκοπών του. Επιπλέον ακολούθησε η καθαίρεσή του, που ήταν η οριστική εξορία από τον παράδεισο που είχε χτίσει. Ο Πόνος του ήταν η αποβολή από την Εκκλησία.

Όταν απέκτησε ξανά την ελευθερία του, η ανάγκη να υπηρετεί την ιερή πίστη τον οδήγησε στους Παλαιοημερολογίτες. Ήταν μια κύκνεια πράξη αφοσίωσης στην πίστη.

Ένας τρόπος να ξαναβρεί την ταυτότητά του και να μπορεί να υπάρχει στην κοινωνία των ανθρώπων ώς κληρικός. Η χειροτονία του σε μητροπολίτη του χάρισε ένα νέο ορμητήριο να αγωνίζεται για την ορθοδοξία.

Με τα χρόνια, ο Πατήρ Γεράσιμος βρήκε τη λύτρωση σε ένα απροσδόκητο λιμάνι, μακρυά από τον ιερό τόπο της νιότης του. Βρήκε μία δεύτερη πατρίδα στην ταπεινή ενορία του Αγίου Παντελεήμονα στο Στενό της Φανερωμένης, στη Σαλαμίνα. Εκεί, ένα ποίμνιο πιστών τον αγάπησε για τη σεμνότητά του, το πάθος του, αλλά και για το γλυκό του χιούμορ. Οι σχέσεις που έχτισε μαζί τους ήταν απλές και ειλικρινείς, θυμίζοντάς του τη ζεστασιά των παιδικών του φίλων.

Η λύτρωση αυτή επισφραγίστηκε επίσημα όταν ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος ανακάλεσε την καθαίρεση, και με επίσημο πατριαρχικό έγγραφο, τον επανέφερε στην Εκκλησία ως αρχιμανδρίτη.

Πλέον, σε ηλικία ογδόντα ετών, ο Γεράσιμος ζει στη Νίκαια. Κάθε Κυριακή, η λειτουργία του γίνεται μια πράξη εξιλέωσης. Παίρνει με δυσκολία το φέρυ μποτ, κουβαλώντας το βάρος των χρόνων και των λαθών του. Αυτό το εβδομαδιαίο ταξίδι, αυτή η ταπεινή υπηρεσία στο ακριτικό εκκλησάκι, είναι για εκείνον η τελική συμφιλίωση με τον Θεό και την παλιά του ζωή.

Είναι ο δικός του τρόπος να συνεχίσει να κάνει αυτό που έμαθε να αγαπάει: να υπηρετεί και να δίνει, και θα συνεχίσει να το κάνει όσο η δύναμή του τού επιτρέπει.

 

 

Εκ του πολιτιστικού και εξωραιστικού συλλόγου 

Αγίου Παντελεήμονος και αγίου Φανουρίου Στενό Σαλαμίνας