του Νίκου Μελιανού 
Πριν συμπληρωθεί ένας μήνας από το κλείσιμο των 94 ετών και την είσοδο του στο 95ο αποδήμησε προς Κύριον ο συνταξιούχος καθηγητής Μαθηματικών Βασίλης Οικονόμου και αυτή η είδηση του θανάτου του γέμισε την καρδιά μου με θλίψη.

Σε αυτό το θλιβερό άκουσμα, γύρισε το μυαλό μου πολλά χρόνια πίσω, όταν μαθητής στο παλιό Ημιγυμνάσιο, το οποίο σήμερα κινδυνεύει να καταρρεύσει, είχα καθηγητή στα Μαθηματικά τον εκλιπόντα, ο οποίος πέρα από το γνωστικό αντικείμενο του μαθήματος, το οποίο γνώριζε σε υπέρτατο βαθμό, ήταν φοβερός αριθμομνήμων και ονοματομνήμων σε τέτοιο βαθμό, ώστε τότε και μέχρι πρόσφατα θυμόταν τα ονόματα όλων των μαθητών του, καθώς και την ημερομηνία γεννήσεως τους, ακόμη και τι βαθμό είχαν πάρει στο σχολείο πολλά χρόνια πριν.

Γνώριζε μετά από ανάλυση στοιχείων, και πριν ακόμη καταγραφούν σε έντυπες εκδόσεις, τις ακριβείς ημερομηνίες του Πάσχα Ορθοδόξων και καθολικών σε βάθος πολλών χρόνων σε τέτοιο σημείο που πραγματικά σε εντυπωσίαζε. Προσπαθούσε να μας μεταφέρει τις γνώσεις της Επιστήμης του, και ως απόδειξη αυτού του γεγονότος ήταν όταν φεύγαμε από Πάτμο για να συνεχίσουμε τις σπουδές μας σε μεγαλύτερα σχολεία στα γύρω νησιά να είμαστε καλύτερα και καταλληλότερα προετοιμασμένοι, από τα παιδιά των σχολείων αυτών.

Ποιος από τους μαθητές του δεν θυμάται τους θυελλώδεις αγώνες VOLLEY μεταξύ καθηγητών και μαθητών στα διαλλείματα, και δεν μπαίναμε στην τάξη κάποιες φορές, αν δεν ισοφάριζε τα χαμένα σετ με τους μαθητές , βέβαια προς τέρψη των μαθητών που χάναμε μάθημα ,όμως στη συνέχεια έκανε διπλή παράδοση.

Ωστόσο η μεγαλύτερη προσφορά του στην εκπαίδευση και στη μαθητιώσα νεολαία της Πάτμου, ήταν αυτή της δημιουργίας του Λυκείου Πάτμου νομοθετικά και κτηριακά, με συνεχή ταξίδια μαζί μου, από άλλο πόστο, αλλά και προσεγγίζοντας τον ιδιοκτήτη του χώρου που είναι κτισμένο το σχολείο, με σκοπό να τον πείσουμε να το παραχωρήσει, για να ανεγερθεί κτήριο εκπαίδευσης και να μην κάνουν οι μαθητές μάθημα στον Άγιο Φωκά, στην ενοριακή αίθουσα και στο κλειστό τότε ουζερί Χιλιομόδι.

 

Η χαρά του δε ήταν απερίγραπτη, όταν μεταφερθήκαμε στο νέο κτήριο, μετά βέβαια και τα εγκαίνια που έκανε ο πατριάρχης Δημήτριος το Σεπτέμβριο του 1988, ευρισκόμενος στην Πάτμο για τις εορταστικές εκδηλώσεις για τα 900 χρόνια από την ίδρυση της Ιεράς Μονής Πάτμου.
Υπηρέτησε το σχολείο το οποίο θεωρούσε δεύτερο σπίτι του ή μάλλον πρώτο σπίτι, αφού εκεί εργαζόταν νυχθημερόν ασχολούμενος με την επίλυση διαφόρων προβλημάτων.

 

Συχνά – πυκνά αναφερόταν με περηφάνια για τους μαθητές του και την πρόοδο τους, ενώ πάντα θα παραμένει στη μνήμη όλων μας η θρυλική φλορέτα του, το μηχανάκι με το οποίο πηγαινοερχόταν από και προς το σχολείο, ένα χώρο που υπηρέτησα και εγώ ως συνάδελφος του εκλιπόντος.

 

Εκεί που πάει πιθανόν να συναντήσει συναδέλφους από παλιά, τους αείμνηστους Α. Χιωτέλη, Β. Καλλέργη, Μ. Γεωργιάδη, Ν.Χρυσοχόου και τόσους άλλους, ενώ ποιος ξέρει ίσως να έχουν συγκαλέσει ήδη σύλλογο για προβλήματα της παιδείας στο υπερπέραν, και είναι σίγουρο ότι θα συναντήσει φίλους καλούς, οι οποίοι προ ολίγων ημερών εγκατέλειψαν το μάταιο τούτο κόσμο.

Δεν είναι ώρα για πολλά και μεγάλα λόγια. Θα πω μόνο ότι έφυγε από την εκπαιδευτική οικογένεια ένας συνειδητός εργάτης, ένας άνθρωπος που έζησε με τη σοφία της απλότητας και που τιμούσε το λακωνικό τρόπο έκφρασης και ζωής.

 

Ένας ενεργός πολίτης, ένας πρωταγωνιστής στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα, μια ηγετική φυσιογνωμία.

 

Μέσα στον ετερογενή κόσμο των ποικίλων αξιών και πρακτικών, μέσα στην ανταγωνιστική αρένα ετερόκλητων ιδεολογιών και ποικιλόμορφων συγκρούσεων, πορεύτηκε με σταθερότητα και συνέπεια, χωρίς να ξεφύγει από τον ανθρωπιστικό προσανατολισμό του και τις βαθιές κοινωνικές ευαισθησίες του.

 

Όπως δε αναφέρεται << ο θάνατος εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πρότυπο ζωής και που αυτό με τη σειρά του, του δίνει ένα νόημα ή ένα σκοπό μέσα στο αιώνιο σύμπαν.>>

 

Και ήλθε η εκδημία του αείμνηστου Βασίλη Οικονόμου για να μας υπενθυμίσει πως ο θάνατος << δεν είναι εύκολος και δεν τολμούμε να τον αγγίξουμε με απλουστεύσεις, γιατί είναι πολυδιάστατος, ιδιοφυής, απρόβλεπτος και πολλές φορές , τόσο κακός και αναπάντεχα αναγκαίος, όταν η ασθένεια ή τα γηρατειά εγκαταλείπονται στη διάθεση του.>>

 

Κατά την εξόδιο ακολουθία ήταν όλοι οι μαθητές του εκεί, αποδίδοντας τον οφειλόμενο φόρο τιμής στον καθηγητή τους.
Κύριε καθηγητά, αγαπητέ συνάδελφε, κύριε Οικονόμου, φίλε Βασίλη ( όπως ήθελες να σε λέω ),

ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ