Ένα άρθρο που πρέπει να διαβαστεί από όλους.   Του Ανδρέα Ανδρεάδη, Προέδρου του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ)

 Είναι γνωστό ότι το τουριστικό προϊόν, η τουριστική εμπειρία, είναι ένα σύνθετο προϊόν διότι παράγεται από πολλές διαφορετικές πηγές. Ο επισκέπτης αξιολογεί την ανταγωνιστικότητα, το value for money συνολικά, χωρίς απαραίτητα να διακρίνει ποιος και πώς το παράγει.

Μετά την είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη και με την εμφάνιση νέων ανταγωνιστών στην περιοχή της Μεσογείου (Τουρκία, Αίγυπτος) με πολύ χαμηλότερα κόστη λειτουργίας, το ελληνικό τουριστικό προϊόν θα έπρεπε να συνοδευθεί από συνολική βελτίωση των παρεχομένων υπηρεσιών, δεδομένου ότι ήταν πλέον αδύνατον να μπορεί να ανταγωνισθεί σε επίπεδο τιμών.

Αυτό που παρατηρήθηκε τα τελευταία δέκα χρόνια ήταν προσαρμογή αλλά με σοβαρές ανισορροπίες. Ετσι, ενώ ένα τμήμα των υπηρεσιών, δηλαδή οι αεροπορικές, οι υπηρεσίες κρουαζιέρας, ακτοπλοΐας, διαμονής, σίτισης και των ταξιδιωτικών γραφείων, έκανε σημαντικά θετικά βήματα ποιοτικής βελτίωσης, οι δημόσιες υποδομές με μικρές εξαιρέσεις παρέμειναν σε τριτοκοσμικά επίπεδα.

Η τραγική εικόνα του δημόσιου τομέα (βλ. αεροδρόμια, πλην Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών - λιμάνια - οδικές είσοδοι - αρχαιολογικοί χώροι και μουσεία, τόσο από πλευράς υποδομών όσο και από πλευράς λειτουργίας) αλλά και το καθεστώς προστασίας συγκεκριμένων συντεχνιακών συμφερόντων (βλ. ταξί, ΚΤΕΛ, αστικές συγκοινωνίες) οδήγησαν τις συγκεκριμένες υπηρεσίες σε ακόμη μεγαλύτερη υποβάθμιση. Επιπλέον, ελάχιστα έγιναν και στις υπηρεσίες που παρείχε η τοπική αυτοδιοίκηση, δηλαδή καθαριότητα, αναψυχή, αισθητική κοινόχρηστων χώρων και τοπικές υποδομές.

 Τέλος, η μαζική λαθρομετανάστευση, η εκτίναξη της εγκληματικότητας και η εκτεταμένη ανομία υποβάθμισαν το τουριστικό προϊόν των πόλεων και ιδιαίτερα της Αθήνας. Ετσι σήμερα το τουριστικό μας προϊόν χαρακτηρίζεται από διπλή εικόνα: είναι ικανό για το καλύτερο και το χειρότερο. Αυτή η ενδογενής ασυνέπεια και αντίφαση της τουριστικής εμπειρίας αποτελεί τον κυριότερο λόγο της υποτίμησης της αξίας του. Ετσι τα έσοδα παραμένουν στάσιμα, με τη μέση κατά κεφαλήν δαπάνη να κινείται περίπου στα ίδια επίπεδα των 700 ευρώ από το 2000 ως το 2010 (πηγή ΕΛΣΤΑΤ - Τράπεζα της Ελλάδος). Στα παραπάνω προβλήματα πρέπει να προστεθεί και η έλλειψη μηχανισμού δημιουργίας ισχυρού brand name της χώρας και των προορισ?ών της, με άμεση ανάγκη rebranding και σύγχρονων μηχανισμών μάρκετινγκ. Τέλος, υπάρχει μεγάλο έλλειμμα στην τουριστική εκπαίδευση και κατάρτιση του έμψυχου δυναμικού της χώρας.

Παρά όλα αυτά, στη διάρκεια της πρωτοφανούς κρίσης που βιώνουμε, ο τουρισμός είναι ίσως ο μοναδικός τομέας της ελληνικής οικονομίας μαζί με τις εξαγωγές ο οποίος, ακριβώς λόγω της εξωστρέφειάς του, είχε θετικές επιδόσεις. Η χώρα μας δεν έχει πολλές άλλες επιλογές για να μπει πάλι σε τροχιά ανάπτυξης. Σε επίπεδο της επόμενης δεκαετίας ο τουρισμός θα προσφέρει το 40% της μελλοντικής ανάπτυξης της χώρας και 220.000 νέες θέσεις εργασίας. Για να γίνει αυτό πρέπει να αντιμετωπιστούν οι παραπάνω παθογένειες της χαμένης δεκαετίας 2000-2010. Ο ΣΕΤΕ σε συνεργασία με φορείς και κόμματα έχει επεξεργασθεί δεκαετές σχέδιο με συγκεκριμένους στόχους και οδικό χάρτη για την επιτυχία τους (10ο Συνέδριο ΣΕΤΕ 31/10 και 1.11.11). Αυτό που περιμένει ο κάθε λογικός Ελληνας είναι η στήριξη προς τον τουρισμό από όλες τις πολιτικές δυνάμεις, οι περισσότερες εκ των οποίων μάλιστα έχουν συμφωνήσει στα βασικά σημεία στα οποία πρέπει να επικεντρωθεί η προσπάθειά μας.

Η Ελλάδα παραμένει μία από τις ωραιότερες και πιο επιθυμητές χώρες του κόσμου. Ο ελληνικός τουρισμός έχει όλες τις δυνατότητες να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητά του σε διεθνές επίπεδο μέσα στη ζώνη του ευρώ και να μπει στη δεκάδα των καλύτερων παγκόσμια προορισμών ως το 2021. Στο ευρώ είναι ο φυσικός μας χώρος και μόνο μέσα στην ευρωζώνη θα μπορέσουμε να μετατρέψουμε τη «σοβιετικού τύπου» οικονομία μας σε σύγχρονη ευρωπαϊκή. Οι Ελληνες πρέπει να ξαναβρούμε την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθησή μας. Θα είναι μια εξαιρετικά επίπονη δεκαετής προσπάθεια. Είμαι βέβαιος ότι θα τα καταφέρουμε.

Σχόλιο Patmostimes: Αναδημοσιεύουμε το άρθρο αυτό για δύο σημαντικούς λόγους: Ο πρώτος είναι ότι θίγει με παραστατικότητα το πρόβλημα της δραματικής έλλειψης υποδομών. Ο δεύτερος επειδή τονίζει την ανάγκη δεκαετούς σχεδιασμού με συγκεκριμένους στόχους.

 Άραγε, για το νησί μας πότε θα υπάρξει μακράς πνοής σχεδιασμός για τον τουρισμό, με τη συμμετοχή όλων των εμπλεκομένων;

fΚοινοποίησέ το στους φίλους σου

Tweet