του Νίκου Μελιανού

Τρίτη 29 Μαΐου 1453. Από τότε αυτή η ημερομηνία αποτελεί μια ημέρα πένθους για την πατρίδα μας, την Ελλάδα. Είναι η ημέρα που καταλήφθηκε η Κωνσταντινούπολη από τους Οθωμανούς. Είναι η αποφράδα ημέρα, όπως συνηθίζεται να αναφέρεται, με τους μύθους και τους θρύλους να αποτελούν έκτοτε τη μόνη μας παρηγοριά και που έχουν φτάσει σε εμάς χρυσώνοντας το χάπι.

Η αναζήτηση των αιτίων για το πως φθάσαμε στην Άλωση μπορεί να αποκαλύψει άγνωστες πτυχές της θρησκευτικο - κοινωνικής ανταγωνιστικότητας και να προβάλει τις επιδιώξεις της Δυτικής εκκλησίας που σκοπό και στόχο είχε το γενικότερο έλεγχο του συνόλου του Ορθόδοξου Χριστιανικού πληθυσμού, με τη διεκδίκηση των Πρωτείων από τον Πάπα , ωστόσο είναι η ευκαιρία να πάρουν όλοι κάποιο μάθημα για το παρόν και το μέλλον.

Τι είχε όμως συμβεί στα χρόνια των αιώνων πριν την Άλωση ;; Αμαρτίες σ’ όλους τους τομείς έφεραν τους Λατίνους το 1204 μ.Χ. στην κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Από τότε και μετά το 1261 που έγινε η ανακατάληψη της, άρχισε το ξήλωμα του πουλόβερ. Στην αναζήτηση των αιτίων αποκαλύπτεται ότι σ’ αυτήν την περίοδο, υπήρχε απόλυτη παρακμή, ενώ σε ιστορικό επίπεδο, λάκισαν και πήγαν και δήλωσαν υποταγή οι κατά καιρούς ανταγωνιστές των κτήσεων τους στο Αιγαίο. στους κατά περίπτωση εχθρούς τους.

Η απειλή του Μωάμεθ και της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στη συνέχεια, δεν στάθηκε ικανή για να εξαλείψει και δύο από τα μεγαλύτερα αγκάθια, τα οποία καθίστανται διαχρονικά , αν μελετήσει κάποιος προσεκτικά το σύνολο της Ιστορίας. Πρώτο και κυριότερο η διχόνοια και δεύτερο η προσμονή της ξένης βοήθειας. ( Ενωτικοί, Ανθενωτικοί, Αναμονή ξένης βοήθειας κ.λ.π. Ειδικά η διχόνοια που κατά τον Εθνικό μας ποιητή : κρατάει ένα σκήπτρο η δολερή παραλίγο να τινάξει και την Επανάσταση του 1821 στον αέρα ). Και όσο οι Βυζαντινοί περίμεναν βοήθεια από τη δύση τόσο οι Οθωμανοί προετοίμαζαν το έδαφος και τελικά κατέκτησαν τη Βασιλίδα Πόλη των Πόλεων. Κάπως έτσι, σήμερα, 571 χρόνια μετά ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στήνει προπαγανδιστικές παραστάσεις και σώου στην Αγιά Σοφιά, την οποία χωρίς ίχνος ντροπής, έχει μετατρέψει σε τζαμί.

Τελικά πιο είναι το δίδαγμα το οποίο θα μπορούσε να πάρει η σύγχρονη Ελλάδα από την Ιστορία και την Άλωση ;; Ότι πρέπει όλοι οι Έλληνες να είναι ενωμένοι σαν μια γροθιά μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις του καιρού της, να μην επιτρέπει στο ζιζάνιο της διχόνοιας ( πολιτική κυρίως ) να εμφιλοχωρήσει στο είναι της καθώς και ότι πρέπει να ξεχάσουμε την προσμονή ‘’ βοήθειας’’ από όλους εκείνους οι οποίοι κατά καιρούς παραλλάσσονται από λύκοι σε πρόβατα για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους και οι οποίοι δεν έχουν προσφέρει στην πατρίδα μας το παραμικρό, ενώ έχουν πάρει πάμπολλα. Το τελευταίο αρκεί για να αντιληφθούμε σαν Έθνος και σαν Λαός πως πάντα θα είμαστε μόνοι μας.

Η ημέρα της Άλωσης έχει μείνει στην ιστορία του ελληνισμού, ως αποφράδα, δύσκολη, δυσοίωνη ημέρα , που σηματοδότησε και σηματοδοτεί ένα καταστροφικό γεγονός στη ζωή του λαού μας, όπως για παράδειγμα η Τρίτη 29 Μαΐου 1453. Το πάθημα, κυρίως όμως το μάθημα συνολικά και όχι μόνο της Άλωσης, θα πρέπει σε ανύποπτο χρόνο να το λάβουμε υπόψη μας γιατί - που ξέρεις - μετά από όλα αυτά, όλο και κάτι μπορεί να συμβεί. Καλό δε θα είναι να αντηχούν πάντα στ’ αυτιά όλων μας τα λόγια του Διονύσιου Σολωμού, όπως καταγράφηκαν στη μεγάλη επικολυρική σύνθεση του τους Ελεύθερους Πολιορκημένους ‘’ ΠΑΝΤΑ ΑΝΟΙΧΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΓΡΥΝΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ.

fΚοινοποίησέ το στους φίλους σου

Tweet