patmosweb330

elin330

aegeanlab

Life Style

Στη μνήμη του Ισίδωρου επισκόπου Τράλλεων και ηγουμένου Πάτμου

ISIDOROS KRIKRHS14 Μαΐου Μνήμη του Επισκόπου Τράλεων και Ηγουμένου Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου Θεολόγου Πάτμου

+Ισίδωρος Τράλλεων, ο αφανής και ταπεινός Επίσκοπος

Του Άγγελου Πάκλαρα, Θεολόγου στην Romfea.gr

"Το παρελθόν είναι η πολυτέλεια του ιδιοκτήτη" έγραφε πριν πολλά χρόνια ο Γάλλος συγγραφέας, Ζαν Πωλ Σαρτρ.
Το παρελθόν αποτελεί αναπόσπαστο και αναμφισβήτητο τμήμα και ενός ολοκλήρου έθνους, αφού από αυτό εκπηγάζει ο πολιτισμός και η πολύτιμη ιστορία του.
Ένα προσωπικό παρελθόν ακολουθεί σιωπηλά τον άνθρωπο καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του, είτε αυτό αποτελείται από ευχάριστα, είτε δυσάρεστα γεγονότα.
Ιδιαιτέρως όταν στα γεγονότα αυτά του παρελθόντος διαδραμάτισαν ρόλο αξιαγάπητα και σεβάσμια πρόσωπα όπως οι γονείς μας, οι συγγενείς μας και οι πνευματικοί πατέρες μας.
Αλλά και πρόσωπα αλησμόνητων κληρικών, που αν και έφυγαν από την ζωή, συνεχίζουν να υπάρχουν στην θύμηση και στην σκέψη μας.
Εννέα έτη συμπληρώνονται σήμερα από τότε που ξαφνικά και απροσδόκητα έκλεινε τους χοϊκούς οφθαλμούς του, ο αξιαγάπητος και γλυκύς στην όψη και την καρδία,
αείμνηστος Επίσκοπος Τράλλεων κυρός Ισίδωρος, καθηγούμενος της Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, της νήσου Πάτμου.
Ο αοίδιμος Επίσκοπος Τράλλεων Ισίδωρος Κρικρής, εγεννήθη εν Πάτμω, το έτος 1938 από ευλαβείς γονείς, ενώ ο πατήρ του είχε διατελέσει επί σειρά ετών Δήμαρχος Πάτμου, προσφέροντας πολλά στην Ιερά Νήσο.
Απόφοιτος της Πατμιάδος Εκκλησιαστικής Σχολής, σπούδασε Λογιστική στην Σχολή των Αθηνών και μετά δύο έτη μετέβη στην Ρώμη, όπου εκπαιδεύτηκε στην συντήρηση χειρογράφων.
Το 1955 σε ηλικία μόλις 17 ετών εισήλθε δόκιμος μοναχός στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου θεολόγου, Πάτμου και το έτος 1957 εκάρη μοναχός λαβών το όνομα Γερμανός.
Έλαβε τους δύο βαθμούς της Ιερωσύνης, του διακόνου το 1957 και του πρεσβυτέρου το 1962, από τον αείμνηστο Μητροπολίτη Καλύμνου, Λέρου και Αστυπαλαίας Ισίδωρο, δίδοντάς του και το όνομα του.
Ενώ τα επόμενα βήματα του, ήταν να σπουδάσει στην τροφό θεολογική Σχολή της Χάλκης, η αδελφότητα της Ιεράς Μονής τον παρακάλεσε να επιστρέψει πίσω στην Μονή της μετανοίας του, αναθέτοντας του τις αρμοδιότητες λογιστού και γραμματέως, τις οποίες και απεδέχθη.
Το 1971, το ηγουμενοσυμβούλιο της Μονής του αποδίδει και το αξίωμα του Σκευοφύλακος.
Το 1975 η Μονή εκτιμώντας τον ένθερμο ζήλο και το παραδειγματικό έργο του, προς όφελος της Μονής, τιμά το πρόσωπό του και την διακονία του και εκλέγει αυτόν Καθηγούμενο και Πατριαρχικό Έξαρχο Πάτμου.
Το έτος 1976, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, του αποδίδει τον τίτλο του Αρχιμανδρίτου του Οικουμενικού Θρόνου.
Κατά την διάρκεια της πρώτης περιόδου της ηγουμενίας του, επέκτεινε την Ιερά Μονή με νέα κτίσματα και κελλιά, ενώ έγιναν και πολλές νέες κουρές μοναχών, έφτασαν δε εν συνόλω να είναι εγγεγραμένοι 33 στον αριθμό.
Το 1982 παραιτήθηκε της Ηγουμενίας του Θρόνου και επανεξελέγη ξανά το έτος 1986, αφού η αγάπη του για την Μονή της μετανοίας του, ήταν αληθινή και γνησία.
Κατά την περίοδο της δεύτερης ηγουμενίας του, ανακαίνισε εξ ολοκλήρου το καθολικό της Ιεράς Μονής και το παρεκκλήσιο του Οσίου Χριστοδούλου.
Επί των ημερών του η Μονή μετατράπηκε σε κοινοβιακή και κατόρθωσε την αγιοκατάταξη του Αγίου Μακαρίου, ιδρυτού της Πατμιάδος Σχολής.
Διόρισε νέο Ηγουμενοσυμβούλιο που συνεδρίαζε ανά τακτά χρονικά διαστήματα, διοικητικό προσωπικό, γραμματείς της Μονής και μόνιμο εφημέριο εις το σπήλαιον της Αποκαλύψεως.
Χειροτόνησε νέους κληρικούς καλύπτοντας τα εφημεριακά κενά του νησιού.
Έντονο το ενδιαφέρον του για την αντιαιρετική δράση σε όλη την επαρχία του με συχνές ομιλίες.
Ιδιαίτερη ευαισθησία και επέδειξε δια τις γυναικείες Ιερές Μονές της Νήσου και τις στελεχώσεις τους, τα Ιερά Ησυχαστήρια και τα Ιερά Καθίσματα της Πατριαρχικής Εξαρχίας.
Αναδιοργάνωσε τα κατηχητικά σχολεία, το πνευματικό κέντρο, μεγάλη η μέριμνά του για την χριστιανική αγωγή και εκκλησιαστική παιδεία των νέων της Νήσου.
Στήριξε ποικιλοτρόπως τον αγιογραφικό οίκο και την ιεροραπτική τέχνη των αδελφών της Ιεράς Μονής Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, Μητρός του Ηγαπημένου.
Διαφύλαξε εις το ακέραιον τα πολύτιμα κειμήλια του Μεγάλου Σκευοφυλακίου, αλλά και το ιστορικό αρχείο της βιβλιοθήκης της Ι. Μονής με την λειτουργία εργαστηρίου συντηρήσεως και αποκαταστάσεως κωδίκων, χειρογράφων και συντηρήσεως ιερών εικόνων, σε συνεργασία με παρόμοια ιδρύματα του εξωτερικού.
Ως πρόεδρος του Γενικού Φιλοπτώχου Ταμείου της Πατριαρχικής Εξαρχίας Πάτμου, μεγίστη ήταν η φιλανθρωπική του βοήθεια, παρέχοντας σε άπορες οικογένειες της Νήσου, οικόπεδα δια ανοικοδόμηση οικιών αλλά και χρηματικών χορηγιών στους έχοντας ανάγκη νοσηλείας ασθενών συνανθρώπων του.
Επί ηγουμενίας του λειτουργούσε γηροκομείο εις το προσκύνημα "Παναγία η Διασώζουσα", ενώ ο ίδιος ως Πατριαρχικός Έξαρχος ήταν πρόεδρος πολλών Επιτροπών διαχειρίσεως κληροδοτημάτων.
Αμέριστη και η συμβολή του μακαριστού Ισιδώρου και δια την Πατμιάδα Εκκλησιαστική Σχολή , αφού ως Πρόεδρος της Εφορείας της Σχολής, ανήγειρε με δαπάνες της Μονής ιδιόκτητα νεόδμητα κτίρια, πλησίον του Ιερού Σπηλαίου της Αποκαλύψεως, λειτουργών γυμνάσιο και εκκλησιαστικό λύκειον.
Ως άριστος οικονομολόγος διασφάλισε στο ακέραιο την περιουσία και τα οικονομικά της Μονής με υποτυπώδεις και αξιοζήλευτες ενέργειες, ένεκα και της μεγάλης οξυδέρκειας και των πολλών αξιοζήλευτων ικανοτήτων που διέθετε.
Με πρωτοβουλίες του η Ι.Μονή απέκτησε δικό της μετόχιο στην Αθήνα, μερίμνησε δε για την ιατρική ασφάλιση των μοναχών της Μονής.
Συνέχισε το μακραίωνο έθιμο της επιβλητικής τελετής του Νιπτήρος, εκάστη Μεγάλη Πέμπτη στην κεντρική πλατεία της νήσου, παρουσία πλήθους πιστών.
Το έτος 1988 στις 25, 26 και 27 Σεπτεμβρίου εορτάσθηκε πανηγυρικώς η συμπλήρωση 900 ετών από της ιδρύσεως της Ι.Μονής Πάτμου, με πρωτοφανή και άρτια διοργάνωση από τον Καθηγούμενο Ισίδωρο, όλων των θρησκευτικών και λειτουργικών εκδηλώσεων με αποκορύφωμα το πολυαρχιερατικό συλλείτουργο εις το καθολικό της Μονής, προεξάρχοντος του Οικουμενικού Πατριάρχου Δημητρίου και άλλων Πατριαρχών και Αρχιεπισκόπων, Αυτοκεφάλων Εκκλησιών.
Μεγάλη δε υπήρξε η ευαρέσκεια του τότε Πατριάρχου Δημητρίου, την οποία και εξέφρασε δημοσίως, παρασημοφορώντας τον Ηγούμενο Αρχιμανδρίτη Ισίδωρο, για το κοπιώδες και πολύμοχθο έργο του, δια την τέλεια διοργάνωση της όλης τελετής, την οποία και έφερε αισίως εις πέρας.
Εκόπηκαν δε και ειδικά αναμνηστικά μετάλλια του μεγάλου θρησκευτικού και ιστορικού γεγονότος.
Στις 21 Δεκεμβρίου 1989 η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου εκλέγει παμψηφεί τον Καθηγούμενο Ισίδωρο, σε Επίσκοπο της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής Τράλλεων, της χειροτονίας του γενομένης την 7ην Ιανουαρίου 1990, εις τον Πάνσεπτον Πατριαρχικόν Ναόν Κωνσταντινουπόλεως, υπό του Μητροπολίτου Πέργης Ευαγγέλλου.
Ο Θεοφιλέστατος πλέον Επίσκοπος Τράλλεων Ισίδωρος, συνεχίζει με περισσότερο ενδιαφέρον τα αρχιερατικά του καθήκοντα, εργαζόμενος συνεχώς και αόκνως προς κάθε κατεύθυνση που θα βοηθούσε, θα στήριζε και θα αναπτέρωνε το κύρος, την δόξα και την αίγλη της αγαπημένης του Ι.Μονής.
Ένθερμος και υποδειγματικός Λειτουργός των Θείων μυστηρίων και άριστος Ιεροκήρυξ, συνέπαιρνε και αφυπνούσε το ποίμνιό του με τα εξαίρετα και βαθυστόχαστα κηρύγματά του, και την βροντώδη και επιβλητική χροιά της φωνής του.
Ενδιαφερόμενος δια τον ευαγγελισμό και την σωτηρία των ψυχών του ποιμνίου του επέδειξε ιδιαίτερη προσοχή δια το ιερόν μυστήριο της θείας εξομολογήσεως με κατηρτισμένους και έμπειρους πνευματικούς Ιερείς.
Το έτος 1995, διοργανώνονται και πάλι δικών του πρωτοβουλιών, περίλαμπρες εκδηλώσεις επ' αφορμή του μεγάλου γεγονότος, της συμπληρώσεως 1900 χρόνων από της συγγραφής εις το σπήλαιον της Αποκαλύψεως, από τον μαθητή της αγάπης, Άγιο Ιωάννη τον θεολόγο, παρόντων θρησκευτικών Ηγετών, προεξάρχοντος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και παρουσία πολιτικών αρχών.
Η προσωπική του βιωτή ήταν ένας αγώνας μοναχού που αγωνιζόταν δια την κατάκτηση της επουρανίου Βασιλείας.
Ζούσε ως απλός μοναχός, συμπεριφερόταν ως μοναχός, σιωπούσε ως μοναχός...
Σπανίως μιλούσε για τον εαυτό του και το πολύπλευρο έργο του, ουδέποτε επετίμα κάποιον, σπανίως έκαμε παρατηρήσεις.
Από το λεξιλόγιο του έλειπε εντελώς η προσωπική αντωνυμία "εγώ".
Συνταξιδεύοντας ως συνοδός του, στο Άγιον Όρος μέσα στο καραβάκι για Δάφνη, τον πλησίασε ένας κληρικός και αφού του εξιστορούσε όλη την ιστορία της ζωής του, τα πτυχία του, την ρητορική και συγγραφική του ικανότητα, την εγγραφή του στον κατάλογο προς αρχιερατεία και την μελλοντική πρωτοσυγκελλία του, στο τέλος τον ρώτησε με πολλή αγωνία αν είχε ελπίδες να γίνει σύντομα επίσκοπος...
Ο αοίδιμος Ισίδωρος τον κοίταξε με εκείνο το αφοπλιστικό βλέμμα του και χαμογελώντας του είπε, το εύχομαι και παρακαλώ να με μνημονεύετε στην πρόθεση, Ισιδώρου, αναξίου Αρχιερέως...
Ο κληρικός τον κοίταξε με λίγη απορία, φίλησε την δεξιά του και εξαφανίστηκε...
Δίδασκε μόνο με την παρουσία του και "μιλούσε ακαταπαύστως" με την διδακτική σιωπή του...
Μεγαλοπρεπής ως προς την εμφάνιση του, επιβλητικός ως προς το παράστημά του, προκαλούσε δέος και θαυμασμό.
Αληθινός στις ανθρώπινες συναναστροφές του και πλήρης αγαθούς νηφαλιότητος η αγία ψυχή του.
Το καθαρό του βλέμμα και το πηγαίο και γεμάτο ανυπόκριτη αγάπη, χαμόγελό του δεν λησμονήθηκαν ποτέ από όσους τον γνώρισαν από κοντά....
Χαμογελούσε πάντοτε, ουδέποτε εθεάθη κατηφής, εκνευρισμένος ή απόμακρος. Είχε εντός του την χαρά του Αναστάντος Χριστού, την οποία βίωνε όχι εν τύποις αλλά εν ουσία και αυτή ακριβώς η πνευματική χαρά ζωγραφίζονταν με τα πιο όμορφα χρώματα στο πρόσωπό του...
Όλες οι αρετές ελάμπρυναν και κοσμούσαν τον χαρακτήρα του.
Τίμιος, ανιδιοτελής, αφιλοχρήματος, γαλήνιος, ειρηνικός, ευλαβής, φιλάγιος, ανυπόκριτος, ταπεινός, ευγενέστατος, αρχοντικός, διακριτικός, συμπονετικός με γνήσιο ορθόδοξο φρόνημα και με μεγάλη κηρυκτική δράση, συνέβαλλε τα μέγιστα στην κατά Θεόν πρόοδο εκατοντάδων πιστών.
Πάμπολλα τα πνευματικά του τέκνα, κληρικοί και λαϊκοί που τα αγαπούσε δίχως ποτέ να τα μειώνει, αλλά αντιθέτως η συμπεριφορά του προς αυτά ήταν "επι ίσοις όροις", ασχέτως του μεγάλου αξιώματος που του είχε δωρήσει ο πανοικτίρμων Θεός.
Ζούσε ενσυνείδητα την λειτουργική ζωή της εκκλησίας αθόρυβα και ησυχαστικά.
Ουδέποτε κατέκρινε ή επίκρανε κάποιον καθόλη την επίγεια ζωή του.
Ακόμη και σε αυτούς που αν και ευεργετήθηκαν υπό του ιδίου, αργότερα ως αχάριστοι και αγνώμονες τον πίκραιναν και τον έθλιβαν με την αήθη συμπεριφορά τους, τους "συνέθλιβε" με την καλοσύνη του και την ευωδιάζουσα αγάπη του...
Επιεικής ως ήτο, κανέναν δεν "καταδίκαζε" και κανέναν δεν καταφρονούσε...
Συχνή ήταν η παραίνεσίς του: "Μην ασχολείσθε με τους άλλους, να ενδιαφέρεσθε μόνον για την πνευματική σας προκοπή..."
Ελεήμων και φιλεύσπλαχνος πάντοτε έδινε ελεημοσύνη σε όσους έρχονταν έξω από τον Ναό, όπου θα λειτουργούσε, και ζητούσαν την υλική βοήθεια του.
Παρά την όχι και τόσο μεγάλη ηλικία του, το έτος 1997 παραιτείται οριστικώς από Καθηγούμενος και Πατριαρχικός Έξαρχος Πάτμου, ένεκα των σοβαρών προβλημάτων που άρχισε να αντιμετωπίζει με την υγεία του.
Έκτοτε εφησύχαζε εν Αθήναις, αλλά το ενδιαφέρον του και η αγάπη του για την πνευματική πρόοδο της Ι.Μονής της μετανοίας του, ήτο συνεχές και αμείωτο.
Πολλές φορές το επισκεπτόταν και διέμενε και εκεί, αλλά και στο αγαπημένο του ησυχαστήριο, το φωτισμένο από το αιγαιοπελαγίτικο φως, στην πανέμορφη Εψιμιά, όπου είχε ανεγείρει ιδίαις δαπάναις, το παρεκκλήσιον του Αγίου Ισιδώρου, εκεί όπου ήταν και ο τάφος του, που είχε επιμεληθεί ο ίδιος.
Ανεχώρησε αιφνιδίως στις 14 Μαίου, του έτους 2007.
Η εξόδιος ακολουθία του ετελέσθη στην Αθήνα προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστοδούλου και πολλών άλλων Αρχιερέων.
Το τελευταίο τρισάγιο ετελέσθη στην Ι.Μονή Αγίου Ιωάννου του θεολόγου, εν Πάτμω, υπό του Μητροπολίτου Ρόδου Κυρίλλου και άλλων Ιεραρχών και η ταφή του στην Εψιμιά, εκεί που ο ίδιος είχε ορίσει.
Ενταφιάσθηκε σύμφωνα με την Πατμιακή εκκλησιαστική τάξη, στον νάρθηκα του Ιερού Ναού, Αγίου Ισιδώρου του Πηλουσιώτου.
Όλα τα άμφια του, αλλά και ό,τι είχε αποκτήσει από την Εκκλησία, στην Εκκλησία τα επέστρεψε και στην Ιερά Μονή της μετανοίας του, ως γνήσιος μοναχός και στρατιώτης Χριστού.
Τίμησε επαξίως και εις το ακέραιο το μοναχικό σχήμα αλλά και το Αρχιερατικό αξίωμά του.
Στερήθηκε η Εκκλησία έναν Επίσκοπο που προσέφερε όλη την ένσαρκον ζωήν του διακονώντας, όχι μόνον ενώπιον του αγίου θυσιαστηρίου, αλλά και σε όλους τους φιλανθρωπικούς και πολύπλευρους τομείς της Εκκλησίας.
Στερηθήκαμε και εμείς της παρουσίας του και νοιώθουμε πτωχότεροι από την έλλειψη της πατρικής του αγάπης.
Με το πέρασμα των χρόνων, γεμίζει πλέον ο ουρανός από αστέρια, γεμάτα φως και αέναη λάμψη.
Ίσως πολλοί να λησμόνησαν μετά από τόσα έτη ακόμη και το όνομά του και ίσως αυτό να επιθυμούσε και ο ίδιος...
Ο μακαριστός Επίσκοπος Τράλλεων κυρός Ισίδωρος εσκόρπισε με την επί γης βιωτή του την αλήθεια του Ευαγγελίου και το φως εκείνο το αληθινό, "το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον".
Ενθυμούμενοι το αναστάσιμο στιχηρό του Δ' ήχου: "Πύλας Άδου συνέτριψας Κύριε, και τω σω θανάτω του θανάτου το βασίλειον έλυσας, γένος δε το ανθρώπινον, εκ φθοράς ηλευθέρωσας, ζωήν και αφθαρσίαν τω κόσμω δωρησάμενος και το μέγα έλεος", ο αείμνηστος επίσκοπος κυρός Ισίδωρος, ζει ήδη την ατελεύτητον ζωήν και αγαλλίασιν...
Δεν λησμονούμε ποτέ την απουσία του, τιμούμε την μνήμη του, παρακαλούμε δια την ευχή του.