Ο εορτασμός της επετείου της 25ης Μαρτίου είναι ένα γεγονός που πάντα με συγκινούσε ιδιαίτερα .Ο ηρωισμός, η αυτοθυσία, η αυταπάρνηση που επέδειξαν οι Έλληνες εκείνης της εποχής, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας , κοινωνικής θέσης και οικονομικής κατάστασης είναι ένα φαινόμενο μοναδικό, χωρίς μέχρι στιγμής να υπάρχει ιστορικό προηγούμενο αλλά ούτε και επόμενο έως σήμερα.

Και αναρωτιέται κανείς όλοι αυτοί οι κατατρεγμένοι και εξαθλιωμένοι από την πολύχρονη σκλαβιά ραγιάδες- αγωνιστές του 21 που ποτέ δεν υποτάχτηκαν αλλά αντίθετα ξεσηκώθηκαν ενάντια στον πάνοπλο δυνάστη, πού είχαν κρυμμένη τόση ψυχική και σωματική δύναμη ώστε ν' αλλάξουν την ιστορία της Πατρίδας, που δε γεννήθηκαν αλλά έγιναν ήρωες και πέθαναν ταγμένοι στα εθνικά ιδανικά τους; Και τι νόημα έχει για μας σήμερα η θυσία τους σε μια εποχή που κυριαρχεί η πλήρης ισοπέδωση των αξιών και η λογιστική προσέγγιση των περισσότερων αγαθών όπως η παιδεία, η υγεία, οι κοινωνικές παροχές και πολλά άλλα;
Τι είναι αυτό που κάνει μια χούφτα πατριώτες να εξεγερθούν και να τα βάλουν με μια ισχυρή αυτοκρατορία μέσα σ' ένα πνιγηρό και απολυταρχικό ευρωπαϊκό περιβάλλον όπως ήταν εκείνο της Ιερής Συμμαχίας; Άραγε πόσες ομοιότητες έχει η τότε με τη σημερινή εποχή; Μήπως έχουν δίκιο αυτοί που λένε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται;
Για να αποκτήσουν νόημα και αξία όλα αυτά που κάνουμε σήμερα για να αποτίσουμε φόρο τιμής στους προγόνους μας γιορτάζοντας την επέτειό της 25ης Μαρτίου θα πρέπει να δώσουμε μια υπόσχεση.
Μέσα στα 400 χρόνια σκλαβιάς οι Έλληνες δεν έχασαν ούτε την πίστη τους ούτε την αγάπη τους στην πατρίδα και έτσι γλύτωσαν απ' τον εκτουρκισμό.
Σε λιγότερο από 200 χρόνια που ζούμε ελεύθεροι εμείς, οι απόγονοι τους, ας μην ξεπουλήσουμε ότι αυτοί αρνήθηκαν να παραδώσουν. Η ρωμιοσύνη δεν είναι περιουσιακό στοιχείο για να αποποιηθούμε, να αρνηθούμε την κληρονομιά, είναι γονίδιο.
Υπάρχει μέσα μας η ευφυΐα η ανδραγαθία και το δημοκρατικό αίσθημα του αρχαίου Έλληνα, υπάρχει η αρχοντιά, η πνευματικότητα και το ήθος του Βυζαντίου, υπάρχει το φιλότιμο η πληγωμένη υπερηφάνεια και το αίσθημα δικαιοσύνης του νεοέλληνα
Αν τ' αρνηθούμε αρνιόμαστε τον εαυτό μας
Οι ήρωες του 21 δεν αγωνίστηκαν απλώς για μια ιδέα, αλλά για την Ελλάδα, για την πατρίδα, που είναι η μάνα και το σπίτι μας.
Υπερασπίζομαι την πατρίδα σημαίνει υπερασπίζομαι τον τόπο μου, τα πρόσωπα που αγαπώ, υπερασπίζομαι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μου, τις χαρές και τις πίκρες μου στο χώρο και το χρόνο.
Τελικά <όπου κι αν πάω η Ελλάδα μ' ανυψώνει>. Δεν είναι απλώς τιμητική ιδιότητα, αλλά υπέρτατο χρέος. Αν αποκτήσουμε συναίσθηση αυτού του ιερού χρέους, θα μπορέσουμε να διατρανώσουμε σ' εχθρούς και φίλους.
Είμαστε φτωχοί, αλλά όχι επαίτες, ζητιάνοι.
Είμαστε ίσως εξαρτημένοι, αλλά όχι άβουλοι.
Είμαστε Ευρωπαίοι, αλλά όχι απάνθρωπα υπολογιστές

Είμαστε κι ανατολίτες, αλλά όχι φυγόπονοι ή αγύρτες.
Είμαστε λίγοι, αλλά έτοιμοι.
Όχι φιλοπόλεμοι, αλλά αμυνόμενοι
Όχι λιποτάκτες, αλλά μαχητές!
Ενωμένοι λοιπόν σήμερα ας στρέψουμε μ' ευγνωμοσύνη τη μνήμη μας προς τους ηρωικούς αγωνιστές του 21 στους οποίους οφείλουμε την ελευθερία μας και την εθνική μας υπόσταση. Ας κλίνουμε το γόνυ μπροστά στην υπέρτατη θυσία τους.
Ας υποσχεθούμε ότι το λάβαρο που ύψωσαν στην Αγία Λαύρα θα το κρατάμε ψηλά. Ότι είμαστε πρόθυμοι για κάθε θυσία και ότι ποτέ δεν θα προδώσουμε την ιερή παρακαταθήκη που μας άφησαν!!!

fΚοινοποίησέ το στους φίλους σου

Tweet