Σπαρακτικός ο  τίτλος  "Έρχου Κύριε" της ποιητικής συλλογής του αρχιμ. Αντίπα Νικηταρά π. ηγουμένου Πάτμου, που κυκλοφόρησε. 

 

της Σμαράγδας Μουλιάτη 

 

Το πόνημα είναι αφιερωμένο στην Α.Θ.Π., τον Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως – Νέας Ρώμης και Οικουμενικό Πατριάρχη κκ. Βαρθολομαίο, ο οποίος στον χαιρετισμό του αναφέρεται στη   θέση της ποίησης στον κόσμο των συναισθημάτων …. «όθεν συγχαίροντες υμίν δια το μετά χείρας έμμετρον προϊόν της υμετέρας γραφίδος, ευχόμεθα πατρικώς όπως συνεχίσητε διακονούντες εν τη εκκλησία, εν απολύτω συναισθήσει της ιεράς ταύτης προσμονής …»

Ο πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης Αντίπας δεν απευθύνεται μόνο με μία λέξη θεολογικής σημασίας Έρχου («Έρχου και ίδε»: Με αυτά τα λόγια προσκάλεσε ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ να γνωρίσει τον Κύριο), και μία απλή κίνηση, αλλά με μια αγκαλιά από ποιητικά λόγια.

Γι αυτό οι λέξεις Κύριε, η θάλασσα, ο άνεμος, με τη μορφή μπόρας, αστραπής, οι λέξεις συγχώρεση, κρύψου, το φεγγάρι με τον μαγικό του δρόμο, η σιωπή, η φυγή ,  είναι πρωταγωνίστριες στη σκέψη, στα συναισθήματα, στα αισθήματα… στη δομή του λόγου του.

Όπως περιγράφει στον πρόλογο του ποιητικού βιβλίου ο ακαδημαϊκός καθηγητής δρ Σπυρίδων Χατζησαλάτας «Ο ποιητής μας δεν δημιουργεί στο κενό, πατά ταπεινά στους δρόμους. Υπερβατικά αλλά όχι με αυτοπροβολή, ώστε η ποίηση να γίνεται αληθινή, πνευματική «θεούμενη» πράξη όχι ατομική εξύψωση»

Και όπως αναφέρεται στη συνέχεια στο ΣΗΜΕΙΩΜΑ  του Ιωσήφ Ουγγαρέττι «…όποιος θέλει να γίνει Χριστιανός πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Διότι η ψυχή του Χριστιανού πρέπει να πετάει μέσα στη σιωπή» (Άγιος Πορφύριος).

«Μαθήτευσα και παιδεύτηκα στην υμνολογία της εκκλησίας μας, στο υπερώο της ποίησης.  Αναφέρει στο ίδιο ΣΗΜΕΙΩΜΑ ο ποιητής. 
Έγραψα ποιήματα στο παράθυρο του Γεροντικού των Λουκακίων , στο παράθυρο της « καταιγίδας», της «θάλασσας» «του ουρανού» και της «γαλήνης» Στην παντοδύναμη γαλήνη, το κατοικητηριο των ήχων όπου η παρουσία της θάλασσας αντηχεί με τον πιο μύχιο τόνο την προϊστορική αρμονία.
Εμπνεύστηκα από το καθολικό της Γεραράς Μονής της Πάτμου που αναμέλπει τα μοναδικά αιωνόβια «κύματι θαλάσσης» «ποταμοί θεολογίας» ….στον αύλειο χώρο της Πατμιάδος ……δρόμοι ζωής που αγιάζει ο Κύριος ως Φως".

 

Έρχου Κύριε.... Σε προσμένω από τον αστραφτερό δρόμο της Θάλασσας,

Με ένα ταξίδι στις εκκλησιές της Αποκάλυψης « ..Διαβαίνω τον λαμπιρίζοντα δρόμο και φτάνω στη Μικρά Ασία , ατενίζω τις Επτά Εκκλησίες της Αποκαλύψεως και ακούω έλα! Έρχομαι Κύριε! ……..

Στο Έρχου Κύριε, ο αρχιμ. Αντίπας εκφράζεται με υπαρξιακά ερωτήματα και θέσεις για τη σημερινή κοσμική κατάσταση.

«Κρύψε με Κύριε από το θηρίο της Αποκάλυψης, την αήττητη οικονομία , τη μόλυνση που διαχέεται στη γη, από τους κυβερνήτες της γης, από το μαχαίρι του φανατισμού, τον αδυσώπητο πόλεμο των μεγάλων. Δώσε παρηγοριά για τους  57 αγγέλους των Τεμπών  .» 

Με βιώματα, περιγραφή αισθημάτων και ενόρασης, απόρροια του Πάτμιου όρθρου και του Πάτμιου εσπερινού, της φλόγας του καντηλιού, της συγχώρεσης και μη μου παρίδεις.
Πάτμιος όρθρος αίσθηση Δοξολογίας ευχαριστίας, ευγνωμοσύνης, αληθείας, συγχώρησης.
«Φλόγα καντηλιού μέσα στο βαθύ σκοτάδι ελπίδα παρήγορη τη σιωπή σκεπάζει που την ψυχή σαγηνεύει που σβήνει τα σκοτάδια.»
Πάτμιος Εσπερινός. «Περίπατο κάνουν οι νότες οι βυζαντινές στα μονοπάτια, στις ψυχές των καλογήρων , των ανθρώπων στην ψυχή μου».
Μια συγκινητική ικεσία με συγκινητικές σπουδαίες λέξεις.
Μη μου παρίδεις Κύριε τον Ζήλο που φύτεψες Εσύ στην καρδιά μου. «Πάριδε τα πταίσματα μου και δός μου φωτισμό καρδιάς γνώση ΈΛΑ ΚΑΙ ΜiΛΑ ΜΟΥ Κύριε.Μη παρίδεις Κύριε ένα παιδί σου».

Ο ποιητής συνεχίζει αποκαλυπτικά μιλώντας γι αυτούς που έπαιξαν ρόλο στη ζωή του και στην εξέλιξη του.
Για τον όσιο Αμφιλόχιο Μακρή, (έχει την εικόνα του). "Η μάνα μου με οδήγησε σιμά σου τότε. Όταν ήμουν παιδί. Μέσα στην παιδική τότε ψυχή μου σμιλεύθηκε η ειρηνική αιώνια μορφή σου»,

για να συνεχίσει «Στον Γέροντα θείο μου π. Παύλο». «Το βλέμμα σου το φωτεινό, δυνατό, σεβαστό, ιερό, που πνέει δέος στην ψυχή, προσμένουμε μύριες ψυχές ανάπαυση να βρούμε».
Στη μάνα μου «Σου στέλνω αγίασμα από την Αγιά Σοφιά και απ΄το παλάτι γιασεμιά για να θυμάσαι τους καιρούς να σβήνεις τον καημό σου!»
Σιωπώ «Πόσα θέλω να σου πω μα οι λέξεις έφυγαν στο φως….»

Την ποιητική του φωνή δεν άφησαν ανεπηρέαστη τα χρόνια της ηγουμενίας του. Τι αποτελεί; Διαπίστωση; αυτοκριτική, γνώση, απολογία, απόδοση ευθυνών;

 

«Η ταφή μου».
Σάβανο η ηγουμενία σταυρός δυσβάστακτος το έλεος ανύπαρκτο απ τη μοναχική ανυπαρξία. Αμέτρητα τα όνειρα ο ζήλος αχαλίνωτος ο έρωτας μεγάλος κι ο τόπος μου πορθείται. Έμεινα μαχόμενος στα πυρμαχιόλια μόνος παρηγοριά οι Άγιοι κι ανάσα η προσευχή μου. Κι αυτοί που άναβαν φωτιές και εκτόξευαν τα βέλη ήταν οι ευεργέτες άχαροι χάροι υποκριτές. .
Δέκα και τρία πέρασαν τα χρόνια σαν νιφάδες τα ροδοπέταλα έστρωσαν σημάδι της θανής μου.

 

Και όπως λέει πάλι στο ΣΗΜΕΙΩΜΑ: 

«Προσπάθησα τέλος να φτάσω στο κρυφό λιμάνι για να επιστρέψω με τα ποιήματα στο φως.»

Πιθανόν με αυτά τα λόγια να δηλώνει την επιστροφή στα ταπεινά παλιά μονοπάτια;

 

Το ΕΡΧΟΥ ΚΥΡΙΕ είναι το πρώτο ποιητικό βιβλίο του αρχιμ. Αντίπα. Έχει γράψει  μέχρι σήμερα 10 βιβλία, μεταξύ αυτών: Η πρόληψη του εγκλήματος κατά την άσκηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας.Το ξυλόγλυπτο τέμπλο του καθολικού της Ιεράς Μονής Πάτμου. Ευχετική δύναμις και άλλα.

 

Από το 2000 έως το 2013 , διετέλεσε καθηγούμενος και πατριαρχικός έξαρχος Πάτμου