του Νίκου Μελιανού

Εδώ και αρκετές ημέρες έχει μείνει άφωνος όλος ο κόσμος, εξαιτίας την επιθυμίας του ξανθού γένους των ομόθρησκων Ρώσων του Πούτιν ο οποίος κάνει επίδειξη δύναμης προκειμένου να φανεί ποιος είναι το αφεντικό στην παρτίδα του τρόμου πολεμικού/πυρηνικού,  δε δίστασε να επιτεθεί εναντίον της Ουκρανίας .

 

Είναι δε γεγονός ότι αυτή η ενέργεια των Ρώσων – δεν γνωρίζουμε λεπτομέρειες ή τα πραγματικά αίτια – έχει στρέψει τα μάτια και αυτιά του υπόλοιπου κόσμου σε αυτό το θέατρο του παραλόγου, στη σύγκρουση δηλαδή της πολυποίκιλης, υπέρτερης, και ποιοτικότερης πολεμικής μηχανής τους σε σχέση με αυτή των Ουκρανών. Ίσως για αυτό και οι εικόνες που προβάλλονται από την τηλεόραση αποτελούν γροθιά στο στομάχι του "πολιτισμένου κόσμου"  ειδικά αυτού του μόλις τεσσάρων ετών μικρού παιδιού το οποίο με δάκρυα στα μάτια εξομολογείται στην κάμερα ότι δεν θέλει να πεθάνει από τον πόλεμο – μήπως αν ζήσει δεν θα πεθαίνει καθημερινά φέρνοντας στα μάτια του αυτόν τον ανεξήγητο εφιάλτη; - ή του πατέρα που αποχαιρετάει γυναίκα και κόρη στην οποία απευθυνόμενος πριν φύγει για το μέτωπο λέει :

Έλα να σε φιλήσω γιατί ίσως αυτή να είναι η τελευταία φορά, ή ακόμη τα δυο μικρά παιδιά που πήραν το δρόμο της προσφυγιάς με την συνοδεία της γιαγιάς τους επειδή οι γονείς τους είναι υπάλληλοι στην Ουκρανία και δεν μπορούσαν να φύγουν με άγνωστο χρονικό ορίζοντα πότε θα ξαναβρεθούν.

Μετά δε από όλα αυτά ξύπνησε η πολιτισμένη δύση όχι για ανθρωπιστικούς λόγους αλλά για καθαρά οικονομικούς και συμφεροντολογικούς θυμίζοντας μας το ευαγγελικό "τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχές ημών" ενώ εμείς θα συμπληρώναμε «και τοις τσέπες ημών». Άλλως δεν εξηγείται το γεγονός ούτε και η πρεμούρα που έχει πιάσει τις δυτικές δυνάμεις με τα πολεμικά γεγονότα της Ουκρανίας.

 

Όμως γιατί ανακαλύπτουν τώρα την Αμερική όπως και η ίδια η Αμερική κυριολεκτικά και μεταφορικά; Γιατί τους έπιασε ξαφνικά ο πόνος; Γιατί επιβάλλουν, και καλά κάνουν, οικονομικές κυρώσεις στην Ρωσία; Μήπως τα συμφέροντα είναι μεγάλα; Κανείς πιθανόν να μην γνωρίζει. Εκείνο όμως που είναι γνωστό είναι ότι εφαρμόζονται δυο μέτρα και δυο σταθμά κοροϊδεύοντας τον εαυτό τους αλλά και όλους μας και εύλογα δημιουργείται η απορία:

Γιατί δεν έκαναν το ίδιο και στην Τουρκία μετά την εισβολή στην Κύπρο;

Γιατί επί 50 σχεδόν χρόνια δεν κινείται φύλλο; Γιατί ζαχαρώνουν κλεφτά κλεφτά την Τουρκία;

Καλά κάνουν και θέλουν την ειρήνη, όλοι την θέλουμε, καλά κάνουν και φοβούνται επέκταση της κρίσης άλλωστε το λέει και η παροιμία «Όταν το σπίτι του γείτονα καίγεται περίμενε και το δικό σου» και ίσως δεν θέλουν να λύσουν το κυπριακό για να έχουν υπό ομηρία τον Ελληνισμό. Ίσως σε αυτή την περίπτωση να ταιριάζει απόλυτα το ευαγγελικό : ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί που διηθίζετε τον κώνωπα και καταπίνεται την κάμηλο. Και δεν φτάνει μόνο αυτό έχουμε και τον Πρόεδρο Πούτιν με μεγάλη σοβαρότητα και κατάνυξη να προσέρχεται στο Άγιον Όρος για να προσευχηθεί, να κάνει τον σταυρό του εν μέσω κωδωνοκρουσιών από την μία και από την άλλη να πρεσβεύει τον αναθεωρητισμό στην Ευρώπη ή την ανασύσταση μιας πάλαι ποτέ μεγάλης αυτοκρατορίας.

Όμως και αυτοί που κόπτονται σήμερα πάνω από το πρόβλημα της Ουκρανίας που αυτοί δημιούργησαν σε ποιους απευθύνονται ;

Τι παιχνίδι παίζεται με αιχμή του βέλους την Ορθόδοξη Ουκρανία; Αναζήτηση ζωτικού χώρου ή θρησκειοκάπηλοι Μονοκράτορες;
Η παρέμβαση τόσο του ορθόδοξου πατριάρχη Κ.Κ Βαρθολομαίου όσο και του Πάπα Φραγκίσκου φαίνεται ότι δεν έπιασαν τόπο αφού οι εχθροπραξίες συνεχίζονται ενώ ο πατριάρχης της Ρωσίας συνεχίζει τον χαβά του ότι οι δυνάμεις του κακού θέλουν να καταστρέψουν την Ρωσία.

 

Εν πάσει περιπτώσει φαίνεται ότι και η θρησκεία έχει μπει για τα καλά στα συμφέροντα των συμφερόντων και ίσως αυτή η πολεμική αναμέτρηση τραβήξει χρονικά. Σε μια τέτοια περίπτωση είμαστε περίεργοι να διαπιστώσουμε ποιος ή ποιοι θα αρθούν στο ύψος των περιστάσεων γιατί κάπως έτσι ενεργούσαν οι μονοκρατορίες διαχρονικά και που με το πρόσχημα της εξασφάλισης του ζωτικού χώρου προκάλεσαν τους δυο παγκόσμιους πολέμους. Αλλά ποιος στα αλήθεια δεν θυμάται την νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου το 1572 όταν εν ονόματι της διαμάχης των θρησκειών εσφαγιάσθησαν χιλιάδες ουγενότοι (προτεστάντες) στο Παρίσι από καθολικούς.

 

Κατά την προσωπική μας εκτίμηση πιστεύουμε ότι σύντομα οι αντιδράσεις θα χαλαρώσουν, εμείς να δημοσιεύουμε θεωρητικές θέσεις και προτάσεις ανεδαφικού αντικειμένου και κάποιοι πονηροί θα εξακολουθούν να κάνουν την δουλεία τους προς δόξαν της Πατριδοκαπηλείας της ορθόδοξης θρησκείας αλλά και της ανεξέλεγκτης και εν πολλοίς ασύστολης πολιτικής και πολεμικής εκμετάλλευσης.

 

Τελικά ο κόσμος μετά από αυτή την κρίση δεν θα είναι όπως πριν. Κρίμα!