Μορφές της Πάτμου στο βιβλίο του γέροντα Γρηγορίου.
ΦΩΤΟ: Ο ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ ΜΙΑΟΥΛΗ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ
«Υπάρχουν πολλοί τρόποι να προσεγγίσει κανείς ένα κείμενο. Ο καθένας από εμάς έχει το δικό του κλειδί για να περάσει τη μυστική πόρτα της ερμηνείας και να ανταποκριθεί στην πολυδιάστατη αναφορικότητα του κειμένου. Ο συγγραφέας, από τη δική του πλευρά, μεταφέρει στο κείμενό του τον απόηχο των δικών του προηγούμενων αναγνώσεων δανειζόμενος, συνειδητά ή ασυνείδητα, στοιχεία από κείμενα που χαράχτηκαν στη μνήμη του για πάντα. Έτσι συγγραφέας και αναγνώστης αποταμιεύουν κείμενα». Η παραπάνω κατάθεση της Ειρήνης Σκούρα, με αφορμή ένα Παπαδιαμάντειο κείμενο, αρμόζει απόλυτα σε ένα πνευματικό πόνημα που μας έρχεται από την ιστορική Μονή Δοχειαρίου και τις εκδόσεις «Το παλίμψηστον» με τον τίτλο «Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας». (Πανόδετο, Σελ. 463). Συγγραφέας του ο Καθηγούμενος της φιλόξενης Αγιορείτικης Μονής Γρηγόριος. Πολλά ψυχωφελή κείμενα μας έρχονται κατά καιρούς από το Περιβόλι της Παναγίας και μας αγγίζουν πολυεπίπεδα... Το ανά χείρας βιβλίο πέραν της πνευματικής και ψυχωφελούς αξίας του, για μας τους Πάτμιους έχει ακόμη μια: Αυτήν της μνήμης μιας και βρέθηκε στο νησί μας σε χρόνια δύσκολα, σπουδάζοντας στην Πατμιάδα τη δεκαετία του 1950, με Πνευματικό τον Μακαριστό Αμφιλόχιο Μακρή, την αγιότητα του οποίου τιμά παντοιοτρόπως στο μοναστήρι της μετάνοιάς του. «΄Ακουγα και κατέγραφα. ΄Εβλεπα και φωτογράφιζα μέσα στης καρδιάς τα φυλλοκάρδια με μελάνι ανεξίτηλο, γιατί ήταν αναμεμειγμένο με δάκρυ και αίμα, και γι΄αυτό έμειναν στο μικρό μου μυαλό κειμήλια ιερά... Δοξάζω τον Κύριό μου και την Παναγία Μητέρα Του, γιατί η καλογερική μου ζωή ? μαζί με τους μοααχούς μου και ποτέ μόνος- υπήρξε περιπετειώδης...» γράφει προλογικά ο σεβάσμιος Γέροντας. Το βιβλίο κοσμούν εξαιρετικά σκίτσα που συνοδοιπορούν με τα κείμενα.
Πέραν των άλλων κεφαλαίων η «αποστολική Πάτμος» κατέχει μια περίοπτη θέση. Είπαμε πως ο συγγραφέας βρέθηκε στην Πάτμο το 1955 «τότε που το ιερό νησί δεν είχε μπή ακόμα στον τουρισμό» γράφει». «Διατηρούσε πολλά καλά από την πνευματική του κληρονομιά. Δεν είχαν οι μοναχοί ραδιόφωνα, κασετόφωνα, βίντεο, αυτοκίνητα, κινητά τηλέφωνα. Ήταν φτωχοί. Στέκονταν μακριά από τον λεγόμενο πολιτισμό της Δύσης...».
Γράφει λοιπόν για τους «τελευταίους ασκητές της Πάτμου», τον «Νικηφόρο τον Καλύμνιο», τον «ερημίτη Απολλώ», τους μοναχούς «Αρτέμιο και Θεόκτιστο», «Αρτέμιο», «Θεόκτιστο», την «Νεκταρία την ελεήμονα», την «Κυπριανή και το άγγελμα της ημέρας», τη «Μοναχή Χριστοδούλη την έγκλειστο», την «Γερόντισα Ευγενία» που χαρακτηρίζει «πρυτάνισσα των καλογραιών της Πάτμου», για τις «Αμμάδες στην ιερά Μονή Ευαγγελισμού», για την «Λουκία μοναχή την κηπουρό», την «Αντωνία, κτηνοτρόφο του κοινοβίου, την «Χριστοδούλη την γλυκύφθογγο», την «μοναχή Θεοκτίστη από τα Κραύγα της Πάρου», την «Μοναχή Θεοδώρα, άνθρωπο του πόθου του Θεού», την «Μακαρία την έγκλειστο», και την «μοναχή Μόνικα, πνευματικό της Καλύμνου. Πρόκειται για ένα βιβλίο που μπορεί να κινείται στην δογματική ελαστικότητα της Ορθοδοξίας είναι όμως κομμάτι της σάρκας της, ματωμένο, ταλαιπωρημένο, μα και όμορφο, αφιερωμένο στην αγάπη και στον σεβασμό προς το Θεό, το Χριστό, την παναγία, τους Αγίους, των συνανθρώπων και της φύσης. Είναι ένα Συναξάρι, που για μας τους Πάτμιους θα πρέπει να γίνει καθημερινό ανάγνωσμα προς παραδειγματισμό. Ο συγγραφέας γράφει: «Αν κουραστείτε, συγχωρέστε με. Κι αν ωφεληθείτε, εύχεσθε...». Το δεύτερο Γέροντα, από τα μύχια της καρδιάς μας.
ΦΩΤΟ:
Ο ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ ΜΙΑΟΥΛΗ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ.
