Το Ιδιοκτησιακό των Αρκιών και το Δημόσιο.
Στη διάρκεια κάθε πολέμου, οι πιο τραγικές ιστορίες είναι αυτές που εξωραϊστικά ονομάστηκαν παράπλευρες απώλειες. Ακόμα και όταν ξεχαστεί ο πόλεμος μικρές τραγικές ιστορίες παραμένουν για πάντα στη μνήμη των ανθρώπων που τις έζησαν. Σε μικρότερη κλίμακα, παράπλευρες απώλειες έχουν και τα μεγάλα σκάνδαλα. Ιδίως όταν χάνεται το δάσος και εστιάζεται το δένδρο. Και δεν αναφέρομαι μόνο γενικά αλλά και ειδικά.
Στη δίνη του κυκλώνα «Βατοπαιδίου», έχουν αρχίσει να περιστρέφονται όλες οι περιπτώσεις μεγάλων τμημάτων ακίνητης περιουσίας για τις οποίες υπάρχει πραγματική αμφισβήτηση του ιδιοκτησιακού αλλά και υπόνοια αμφισβήτησης. Τα παραπάνω σιβυλλικά αναφέρω με αφορμή την περιρρέουσα φήμη περί έναρξης διεκδικήσεων από το Ελληνικό Δημόσιο σε βάρος της ακίνητης περιουσίας του Δήμου Πάτμου αλλά και ιδιωτών στη νήσο Αρκιοί.Ανεξάρτητα από το νομικό μέρος του ιδιοκτησιακού καθεστώτος για το οποίο όλες οι μέχρι τώρα απόψεις συντείνουν στην έλλειψη ερείσματος για διεκδικήσεις από το Δημόσιο, το ζήτημα είναι κοινωνικό, ηθικό και ως εκ τούτου ευρύτατα πολιτικό.Τα τελευταία χρόνια η νήσος των Αρκιών ξαναμπήκε στο χάρτη με την τουριστική ανάπτυξη. Επανήλθε η ζωή σε ένα μέρος του οποίου είμαι σίγουρος ότι την ύπαρξή του αγνοεί η πλειοψηφία της πολιτικής μας ηγεσίας.
Οι πωλήσεις ακινήτων του Δήμου Πάτμου τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 σε κατοίκους των Αρκιών αλλά και της Πάτμου με καταγωγή Αρκιώτικη αύξησαν τον πληθυσμό και πολλαπλασίασαν την οικονομική δραστηριότητα του νησιού. Οι πωλήσεις αυτές γίνονταν με κοινωνικά κριτήρια, ήταν ορθολογικές και αφορούσαν εκτάσεις πεντακοσίων και χιλίων πεντακοσίων τετραγωνικών μέτρων αντίστοιχα. Παρά την ομορφιά του νησιού, η αξία αυτών των ακινήτων δεν είχε δραματική αύξηση και οι μεταπωλήσεις των ακινήτων αυτών έγιναν πάλι σε Πάτμιους με χαμηλά τιμήματα.
Σε κάποια από αυτά τα ακίνητα κτίστηκαν μικρά εξοχικά για μονοήμερες εξορμήσεις από τη γειτονική Πάτμο. Με αυτά τα δεδομένα είναι άξιο απορίας ποια μπορεί να είναι η επιδίωξη του Ελληνικού Δημοσίου. Δήμευση της γης; Εκδίωξη των κατοίκων; Ερημοποίηση του νησιού; Ας υποθέσουμε ότι όλα αυτά θα γίνουν προς το κοινό συμφέρον. Ποιο το όφελος των Ελλήνων πολιτών; ?λλη μια ακατοίκητη βραχονησίδα; Περιουσία του Δημοσίου που δε θα αξιοποιηθεί ποτέ; Ή μήπως περιουσία για δημοπράτηση σε κάποιο μεγάλο συμφέρον; Ξεπουλήθηκε η παραγωγή ενέργειας, οι τηλεπικοινωνίες, οι συγκοινωνίες, τα λιμάνια, μήπως ήρθε και η ώρα των νησιών μας; Μήπως τελικά σε ένα τόσο μεγάλο σχέδιο έχουμε μικρές παράπλευρες απώλειες κάποιων αμετανόητων που επιλέγουν να ζουν στις εσχατιές της Ελλάδας, στα μέρη που το ίδιο το Κράτος τα χαρακτηρίζει δυσπρόσιτα γιατί αυτό φρόντισε να τα κάνει τέτοια; Επανέρχομαι στο προκείμενο με μια τελική σκέψη. Ναι! Στο Ελληνικό Δημόσιο το οποίο είμαστε όλοι εμείς. Ναι!
Να προασπίσει την περιουσία του με κάθε μέσο, να διασφαλίσει τις δασικές εκτάσεις, να περιφρουρήσει τους αιγιαλούς, τις όχθες και τα ρέματα, να προστατεύσει και να αναδείξει τους αρχαιολογικούς χώρους. Όχι, όμως! Να δημιουργήσει γκρίζες ζώνες, να κινηθεί σε βάρος δικαίων και αδίκων με τη λογική του «όποιος καεί στο χυλό φυσάει και στο γιαούρτι», όχι με πανικό, όχι με αφορμή το Βατοπαίδιο να μετατρέψει τους Αρκιούς σε «Κοσσυφοπέδιο».
Το παραπάνω προβληματισμό μου θέλω κάθε αναγνώστης και ιδίως η υπηρεσία στην οποία άμεσα απευθύνεται να τον αφουγκραστεί και να τον αναλύσει όχι με νομική ανάλυση, αλλά με κοινωνική ευαισθησία, πολιτική αντίληψη και πρακτική σκέψη. Πιστεύω έτσι ότι θα προσεγγίσετε τον προβληματισμό μου και θα δείτε τα πράγματα και από μία άλλη προοπτική όπου δεν υπάρχει μόνο άσπρο και μαύρο αλλά υπάρχει και … χρώμα.
