H Πάτμος είναι Θεοβάδιστος τόπος. Στην Πάτμο ο Άγιος Ιωάννης Θεολόγος έγραψε την Αποκάλυψη.

Γι αυτούς τους λόγους ανήκει σε όλο τον κόσμο. Σε όλες τις θρησκείες σε όλα τα δόγματα.

Φρουροί της πνευματικότητας, της ανάπτυξης και της μοναδικότητας της, είναι οι Πάτμιοι και οι φίλοι της Πάτμου όπου και αν βρίσκονται.
Όλοι οι καλοί χωράνε σε αυτό το νησί όσο μικρό και αν είναι. Όλες οι ιδέες χωράνε σε αυτό το τοπίο, αλλά .... Όχι αυθαίρετα. Ότι κατέβει του καθενός.

Διαβάζουμε διάφορες απόψεις όλες σεβαστές.

Όλες κάτι προσφέρουν. Κάτι θα μείνει από αυτές και αν μπορέσουμε να τις διαχειριστούμε και να τις συγκεράσουμε,  θα βγει  σίγουρα κάτι καλό.

 

Επειδή γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί αυτό, και λόγω της δημοσιογραφίας ασχολήθηκα πολύ με τις ελλείψεις, τις τάσεις και τις διάφορες απόψεις, ένα έχω να καταθέσω.

Ότι από τότε που πάτησε ο πρώτος τουρίστας στην Πάτμο,  οι κάτοικοι και οι φορείς του νησιού μας αναζητούσαν λύσεις για τι πως το νησί μας θα γίνει πιο φιλικό και προσβάσιμο στους επόμενους.
Από τότε υπάρχει ο «σύγκρουση» μεταξύ αυτών που ήθελαν το νησί να παραμείνει παρθένο και αυθεντικό, κυρίως οι φίλοι της Πάτμου και των κατοίκων που ήθελαν το νησί τους να πάει μπροστά και να εξαλιχθεί.

Όλοι το γνωρίζουν: ή το έζησαν ή το έμαθαν από τους γονείς τους,  ότι υπήρχε ομάδα στην Πάτμο από λάτρεις της φυσιογνωμίας του νησιού,  που ήθελαν ο δρόμος Σκάλας – Κάμπου να παραμείνει μονοπάτι και να μην ασφαλτοστρωθεί. Δεν τους πέρασε βέβαια και ασφαλτοστρώθηκε.
Μπορεί να φανταστεί κανείς τι θα ήταν η Πάτμος αν δεν γινότανε ο δρόμος αυτός;

Πολλά τέτοια έχουν διατυπωθεί όλα αυτά τα χρόνια και πολύ μελάνι έχει χυθεί για το πώς πρέπει να προχωρήσει το νησί. Κάποιοι θέλουν το νησί να μείνει ως έχει και κάποιοι άλλοι το νησί να πάει μπροστά.
Πως και πόσο μπροστά όμως; εκεί πάντα είναι το δίλημμα. 

Αξίζει να σας πω τη δική μου εμπειρία: 

Το 1972 όντας σπουδάστρια δημοσιογραφίας, εκδώσαμε μαζί με τον αείμνηστο τότε διευθυντή καθηγητή κ. Ζήσιμο Βιρβίλη το περιοδικό ΠΑΤΜΙΑΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ. Εγώ ήμουν η εκδότης και εκείνος ο διευθυντής σύνταξης.
Στα ΠΑΤΜΙΑΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ, σαν νέα είχα εγκαινιάσει σελίδες για τους νέους με τίτλο STOP - STOP NEIATA που μέσα από αυτές τις σελίδες μπορούσαν να πουν οι νέοι του νησιού μας ελεύθερα τις απόψεις τους για το νησί και τις ελλείψεις του, βασιζόμενοι σε κάποιες ερωτήσεις που θέσαμε.

Στην πρώτη ας το πούμε έρευνα, μεταξύ των ερωτήσεων ήταν:

 

Ποιες είναι οι βασικές ελλείψεις του νησιού και πως θα καλυφθούν

 

Τι είναι αυτό που συμβάλλει περισσότερο στην τουριστική πρόοδο  του νησιού μας.
        Το βυζαντινό στοιχείο; Οι άνθρωποι; To φυσικό περιβάλλον;

 

Ποια είναι τα δικά σας όνειρα για ένα πνευματικότερο και ωραιότερο νησί;

 

Προλάβαμε και δημοσιεύσαμε σε ένα τεύχος τις απαντήσεις δύο νέων. Του Βασίλη Σημαντήρη και της Δέσποινας Βακράτση.

 

Γιατί;
Γιατί ένα κομμάτι στο κείμενο του νέου τότε Βασίλη Σημαντήρη για την έλλειψη διασκέδασης στο νησί, έγινε η αιτία σύσσωμη η Ιερά Μονή από τον ηγούμενο της μέχρι και τον απλό ιερέα να στείλουν πίσω το περιοδικό και δυστυχώς τους ακολούθησαν και άλλοι πολλοί, με αχαρακτήριστα σχόλια γιατί τολμήσαμε να δημοσιεύσουμε μια «αιρετική» άποψη.
Εκτός όμως από αυτό υποχρεώθηκε ο κ. Ζήσιμος Βιρβίλης να αποχωρήσει από το περιοδικό .
Έμεινα μόνη και έβγαλα στη συνέχεια ακόμα δύο τεύχη και μετά διέκοψα την έκδοση, γιατί ανανέωση των συνδρομητών δεν γινότανε και λεφτά δεν υπήρχαν.
Επισκέφθηκα το Μοναστήρι όταν πήγα στην Πάτμο για τις διακοπές των Χριστουγέννων και πραγματικά αυτό που έζησα  δεν μπορούσα να το φανταστώ. Η θρησκεία μιλάει για αγάπη και αλληλεγγύη, όμως εγώ αντιμετώπισα απερίγραπτη λεκτική εχθρότητα.

 

Ποιο ήταν όμως το επίμαχο κομμάτι μέσα στις απόψεις του  φίλου Βασίλη Σημαντήρη;

Ο Βασίλης στις απαντήσεις του στις ερωτήσεις μας, μίλησε για κάποια πράγματα που σαν νέος ήθελε στο νησί του να γίνουν.  Μεταξύ αυτών αίθουσες διασκέδασης, που για κάποιους έφερε τα πάνω κάτω στο νησί.

Έγραφε ο Βασίλης:
( Όσο για τη διασκέδαση….. θαρρώ πως είναι πια καιρός να ξεφύγομε από την απαράδεκτη για την εποχή μας «θρησκοληψία» και να δούμε πως ένα χορευτικό κέντρο, δεν είναι ούτε διαφθορείο ούτε προσβολή για το ιερό νησί μας .
Υπάρχουν τόσες και τόσες υπέροχες ακρογιαλιές και λιμανάκια που εκεί μπορούν να γίνουν κέντρα χορευτικά και αναψυκτήρια για τους κολυμβητές. Δεν θα χρειαστεί να γίνουν δίπλα στο Μοναστήρι για να το προσβάλουν. Σήμερα είτε αυτό μας αρέσει,  είτε  όχι, τη ζωή και την οικονομική πρόοδο την φέρνει σε έναν τόπο η εξέλιξη και όχι η ανόητη προσήλωση σε οπισθοδρομικά ταμπού …..

Και προσθέτει ο Βασίλης.

Βεβαίως με αυτά που ανέφερα, δεν θέλω να πω πως πρέπει να χαλάσομε το χρώμα του νησιού μας. Απεναντίας με κάθε θυσία πρέπει να διατηρήσομε το πατινιώτικο στοιχείο σε κάθε τι που φτιάχνομε»).

Από την αρχή του τουρισμού  έτσι σκέπτονταν οι νέοι μας. Ήθελαν την εξέλιξη αλλά και την διατήρηση της ταυτότητας του νησιού μας.
Γι αυτές τις σκέψεις και απόψεις που και σήμερα είναι επίκαιρες,  εμείς μπήκαμε στη μαύρη λίστα της αδελφότητας της Ιεράς Μονής και αρκετών συμπατριωτών μας και η προοδευτική μας κίνηση με το περιοδικό ΠΑΤΜΙΑΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ τότε  δεν είχε συνέχεια.

 

Τώρα τα μυαλά είναι ανοιχτά η εξέλιξη είναι απαραίτητη, αλλά νάχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι η εξέλιξη της Πάτμου πάει πακέτο   με τη διατήρηση της ταυτότητας του νησιού μας.