Φωτό Αρχείου 

του Νίκου Μελιανού

Αλλάζοντας το λεχθέν υπό του Πρόκλου, : Ουδέν κακόν αμιγές καλού, που σημαίνει ‘’ δεν υπάρχει κακό που να μη γεννά κάτι καλό ‘’ θα λέγαμε : Ουδέν καλόν αμιγές κακού, δηλαδή δεν υπάρχει καλό που να μη γεννά κάτι κακό, και φαίνεται ότι στην περίπτωση της εγκατάστασης μονάδας αφαλάτωσης στην παραλία του Κάμπου, βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή της.

Με αφορμή λοιπόν τις δικαιολογημένες αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, που δεν είχε ενημερωθεί, αλλά και του συνόλου των κατοίκων του Κάμπου, σχετικές με την απόφαση της πλειοψηφίας της κυβερνώσας παράταξης το δήμο και ιδιαίτερα του δημάρχου, να εγκαταστήσουν μονάδα αφαλάτωσης παραγωγής πόσιμου ύδατος στην παραλία κάτω Κάμπου, στο χώρο που αρχίζει ο δρόμος που οδηγεί σε γνωστό ξενοδοχείο, θα πρέπει να απαντήσουν σε ένα ερώτημα :

Τι θα είναι τελικά αυτή η αφαλάτωση ΕΥΛΟΓΙΑ Ή ΚΑΤΑΡΑ ;; Επί τούτου ας μας επιτραπεί να αναφέρουμε τα εξής :

Η αφαλάτωση γενικά έγινε γνωστή μέσα από τις αγωνιώδεις προσπάθειες για εξεύρεση υδάτινων πόρων, και αυτή η φαινομενικά τέλεια λύση, δεν μας άφησε απροβλημάτιστους, για το όσο και τι αφορά πέραν της παραγωγής νερού, τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις που μπορεί να έχει η βιοποικιλότητα της θαλάσσιας ζωής. Έτσι εκτός των λίγων θετικών ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΩΝ που είναι η παραγωγή καλής ποιότητας νερού, και η μη εξάντληση των όποιων διαθέσιμων υδάτινων πόρων, ακολουθούν τα πολλά μειονεκτήματα, όπως καταγράφονται σε σχετικές έρευνες και μελέτες, αλλά και εκτιμήσεις περιβαλλοντολόγων.

Διαβάστε λοιπόν,

ΜΕΙΟΝΕΚΤΉΜΑΤΑ :

Μεγάλο κόστος παραγωγής νερού, αέριες εκπομπές ρύπων από την κατανάλωση ενέργειας, ηχορύπανση κοντά στη μονάδα, επιβάρυνση του θαλάσσιου περιβάλλοντος με τη διάθεση της άλμης, η οποία θεωρείται ως βαρύ βιομηχανικό απόβλητο, οπτικά συμβάλλει στην ανομοιομορφία του εδάφους και συχνά υποβαθμίζει μια περιοχή, απαιτεί δέσμευση μεγάλης παραθαλάσσιας έκτασης, και η εγκατάσταση δεν είναι πάντα αποδεκτή από τους κατοίκους.
Η διαδικασία της αφαλάτωσης είναι μια εγκατάσταση που αντιμετωπίζεται ως βιομηχανία και συνεπώς για την κατασκευή της απαιτεί περιβαλλοντική μελέτη.

Το βασικότερο όμως πρόβλημα και ζήτημα που υπάρχει από τη διαδικασία της αφαλάτωσης είναι η παραγωγή άλμης που προκύπτει από τη διαδικασία της αντίστροφης ώσμωσης. Στις περισσότερες περιπτώσεις η άλμη επιστρέφει στο νερό της θάλασσας αυξάνοντας την αλατότητα και προκαλώντας επιπτώσεις στο θαλάσσιο περιβάλλον ως αποτέλεσμα της πυκνής άλμης στη θάλασσα. Μολονότι η άλμη περιέχει υλικά τα οποία προέρχονται από τη θάλασσα, το υψηλό ειδικό βάρους τους και η πιθανή παρουσία των πρόσθετων χημικών που εισάγονται στο στάδιο της προεπεξεργασίας μπορεί να βλάψει το θαλάσσιο πληθυσμό στην περιοχή απόρριψης της άλμης.

Η ίδια η εγκατάσταση των σωλήνων τροφοδοσίας και εκκένωσης μπορεί να είναι επιβλαβής. Τα στρώματα άμμου και αργίλου μπορεί να υποστούν εκ νέου αιώρηση κατά τη διάρκεια της τοποθέτησης των σωλήνων και οι βραχώδεις περιοχές και οι ύφαλοι μπορεί να προκαλέσουν μηχανικά κτυπήματα. Όσον αφορά τις επιπτώσεις του θορύβου, οι αφαλατώσεις θα πρέπει να εγκαθίστανται μακριά από κατοικημένες περιοχές.

Το μέγεθος των επιπτώσεων της απορριπτέας άλμης διαφέρει από περιοχή σε περιοχή ανάλογα με τα υδρογεωλογικά χαρακτηριστικά του θαλάσσιου περιβάλλοντος, τη βιολογική ευαισθησία των θαλάσσιων οργανισμών και τις απαιτούμενες υποδομές. Κατά τη φάση της κανονικής λειτουργίας μιας μονάδας αφαλάτωσης, οι μεγαλύτερες επιπτώσεις στο θαλάσσιο περιβάλλον προέρχονται από την εκροή της άλμης στη θάλασσα. Η απορριπτέα άλμη αποτελεί νερό υψηλής συγκέντρωσης σε αλάτι, σχεδόν 30%- 70% της συγκέντρωσης του εισερχόμενου νερού τροφοδοσίας. Επιπλέον η απορριπτέα άλμη επιβαρύνεται με ποσότητες χημικών π.χ. αντικαθαλωτικά, Θεϊκό οξύ για διόρθωση του Ph, που χρησιμοποιούνται κατά τη φάση της προεπεξεργασίας του νερού τροφοδοσίας, ποσότητες σχετικά μικρές, παρόλα δε αυτά δε αποκλείεται να επηρεάσουν περιβαλλοντικά ευαίσθητες περιοχές και οικοσυστήματα.

Ως εκ τούτου μεγάλο ρόλο έχει η σωστή επιλογή του χώρου και της περιοχής όπου θα βρίσκεται η μονάδα. Σε πολλές περιοχές δεν επιτρέπεται η λειτουργία αφαλάτωσης σε απόσταση 100 μέτρων από την ακτή, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Σύμφωνα με τη WWF ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ ΝΕΡΟ…….. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΝΕΡΟ. ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΤΟΠΟΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΟΙΚΟΣΥΣΤΗΜΑ ΠΛΑΓΚΤΟΝ, ΨΑΡΙΑ ΚΑΙ ΑΣΠΟΝΔΥΛΑ, γιαυτό η επιλογή του χώρου θα πρέπει να γίνεται σε περιοχές με χαμηλό βιολογικό περιεχόμενο.

Από τα κύρια απόβλητα των μονάδων αφαλάτωσης είναι η άλμη. Η κύρια επίπτωση οφείλεται στην απόρριψη της πυκνής άλμης στη θάλασσα και το μέγεθος της εξαρτάται από τους περιβαλλοντικούς και υδρογεωλογικούς παράγοντες που χαρακτηρίζουν τη θάλασσα, όπως είναι η βαθυμετρία, τα κύματα, τα ρεύματα, το βάθος της στήλης του νερού κ.α. Σε γενικές γραμμές από τη βιομηχανία των αφαλατώσεων υποστηρίζεται ότι αυτό μπορεί να γίνει με ασφάλεια. Στην πραγματικότητα όμως υπάρχουν πολλά που δεν γνωρίζουμε για την αλατότητα της θάλασσας, ιδιαίτερα σε αυτές που είναι ημίκλειστες. Ακόμη και μικρές αλλαγές αλατότητας στην επιφάνεια της θάλασσας μπορεί να έχει δραματικές συνέπειες για τον κύκλο του νερού, αφού εκτός των άλλων οι μονάδες αφαλάτωσης παράγουν υγρά απόβλητα που μπορεί να περιέχουν όλα ή μερικά από τα ακόλουθα στοιχεία, εκτός των συγκεντρώσεων των αλάτων, τα χημικά προϊόντα που χρησιμοποιούνται κατά τη διάρκεια καθαρισμού του εξοπλισμού καθώς και τοξικά μέταλλα.

Οι τύποι και οι ποσότητες των χρησιμοποιούμενων ουσιών εξαρτώνται από την τεχνολογία που επιλέγεται και την απαιτούμενη ποιότητα νερού που θα παραχθεί. Διάφορα χημικά που ίσως βρεθούν στην άλμη είναι οι επιφανειοδραστικές ουσίες, και τα οξέα που χρησιμοποιούνται για τη μείωση του Ph. Τα άλατα που επιστρέφουν στη θάλασσα είναι όμοια με αυτά που υπάρχουν στο νερό τροφοδοσίας, στις δε μονάδες αντίστροφης όσμωσης η συγκέντρωση απόρριψης είναι 30% -70% εκείνης του θαλασσινού νερού.

Κλείνοντας αξίζει να παρουσιάσουμε πίνακα με τα χημικά χαρακτηριστικά της άλμης όπως αυτά καταγράφονται στη ‘’ βιβλιογραφική ανασκόπηση και αξιολόγηση μεθόδων - τεχνικών επεξεργασίας & ελαχιστοποίησης της άλμης, κοινών πρακτικών διάθεσης σε Ευρωπαϊκό και Διεθνές επίπεδο ‘’ της Στέλλας Πιτσαρή Χημικού Μηχανικού, τον Απρίλιο του 2011.

Τελικά Ευλογία ή κατάρα θα είναι αυτή η αφαλάτωση για τον Κάμπο ;;

Ας αποφασίσουν οι κάτοικοι.

Όσον αφορά τη θέση αξιωματούχου του δήμου ότι ο χώρος εγκατάστασης είναι πειραματικός και αν υπάρξει πρόβλημα θα αλλάξει, μόνο θυμηδία προκαλούν.

fΚοινοποίησέ το στους φίλους σου

Tweet