του Νίκου Μελιανού

Παρασκευή 17 Μαΐου ώρα 10 το βράδυ χτυπά το τηλέφωνο και σχεδόν ήμουν σίγουρος για αυτό που θα άκουγα. ΟΙ χειρότεροι φόβοι μου, αν και αναμενόμενο, επαληθεύτηκαν στο άκουσμα της θλιβερής είδησης του θανάτου της αγαπημένης φίλης και εξ’ αγχιστείας συγγενούς, (συμπεθέρας) ΦΩΤΕΙΝΗΣ μετά από σκληρή μάχη με την επάρατη ασθένεια.

Αυτόματα το μυαλό μου πήγε πίσω 41 χρόνια, κάπου εκεί γύρω στο 1983, όταν στην πρώτη μου χρονιά ως Δήμαρχος Πάτμου ενημερώθηκα από τη Γραμματεία του Δήμου, ότι θα έπρεπε να τελεστεί πολιτικός γάμος, ο πρώτος από τους 4 που τέλεσα κατά τη διάρκεια της θητείας μου, του φίλου νεαρού και πρωτοδιοριζόμενου δασκάλου τότε Βασίλη Αθ. Κωνσταντά και της άγνωστης στο κοινό της Πάτμου τότε, Φωτεινής Πέτρου από την Κάλυμνο, συνοδευόμενη όταν έγινε το μυστήριο, από τη μητέρα της. Αυτός βέβαια ο γάμος ήταν εκ των ων ουκ άνευ, αφού θεωρήθηκε απαραίτητος για υπηρεσιακούς λόγους στο διορισμό του στους Αρκιούς.

Ευγενική, καλοσυνάτη, με άριστη γνώση της Αγγλικής γλώσσας, - είχε συγγενικές επαφές με τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής - και η απλότητα της, ήταν τα γνωρίσματα τα οποία την καθιέρωσαν στο κοινωνικό γίγνεσθαι της Πάτμου, ενθουσιάζοντας όλους όσοι έρχονταν σε επαφή μαζί της, από τη στιγμή που εγκαταστάθηκαν μόνιμα στο νησί μας, ενώ δεν πρέπει να ξεχνά κάποιος τη φιγούρα της πάνω στο ποδήλατο πηγαινοερχόμενη καθημερινά για εργασία στα Σάψιλα.

Ήξερε να δίνει απλόχερα και να συνδράμει πρόθυμα, να στηρίζει, να συμβουλεύει και να καθοδηγεί, καθ’ ον χρόνο η μοίρα της ζωής στάθηκε μπροστά της για να αντιμετωπίσει μια σκληρή πραγματικότητα τριών λέξεων : Απώλεια, πένθος και θάνατος, που δημιούργησαν σε όλη την οικογένεια της ένα ανυπόφορο αίσθημα οδύνης, το οποίο αντιμετωπίστηκε με μακροθυμία, υπομονή και ανεκτικότητα της πραγματικότητας.

Ήταν απλή και ταπεινή, πάντοτε συνετή, εγκάρδια, με σοβαρότητα, χωρίς επιτήδευση στη συμπεριφορά και στην παρουσία της, με πραότητα και ηρεμία χαρακτήρα. Οι συζητήσεις μαζί της ήταν και ευχάριστες και ωφέλιμες, γιατί ήταν άτομο κοινωνικό, και είχε άποψη κρυστάλλινη σε πολλά κοινωνικά θέματα. Δεν κατηγορούσε κάποιον και δεν έκανε ποτέ άδικες και αυστηρές κρίσεις. Είχε την ευτυχία να δημιουργήσει μια καλή και άξια οικογένεια, με τον εργατικό και άξιο σύζυγο της να της χαρίζει δυο εξαίρετα παιδιά, και από το γάμο του ενός, του Θανάση, διαιωνίζεται το όνομα της με τη μικρή κόρη του, να παίρνει το όνομα της ΦΩΤΕΙΝΗ, και τον άλλο, το Μιχάλη να ετοιμάζεται να έρθει εις γάμου κοινωνία.

Λάτρεψε τη μικρή εγγονή της, το ίδιο και εκείνη, η οποία λίγες ώρες πριν το τραγικό συμβάν ήταν ανήσυχη και συχνά πυκνά έλεγε ‘’ θέλω να πάω στη γιαγιά μου στην Αθήνα που είναι άρρωστη.’’ Βέβαια τέτοια ώρα τέτοια λόγια.

Όμως ‘’Άλλαι αι βουλαί ανθρώπων, άλλα δε Θεός κελεύει.’’ Έτσι ‘’ Ευάρεστη γενόμενη παρά θεώ ηγαπήθη και ζώσα μεταξύ αμαρτωλών μετετέθη.’’

Φεύγοντας αφήνει στην οικογένεια της αλλά και σε όλους τους γνωστούς και φίλους ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Χάθηκε αναπάντεχα, όπως πολλοί άτυχοι συμπατριώτες μας τελευταία, όμως δεν θα ξεχαστεί και δεν θα ξεχαστεί γιατί το φως και η καλοσύνη που σκόρπισε με το πέρασμα της από τον προσωρινό τούτο κόσμο, δεν θα σβήσει με το θάνατο της, αφού πάντα θα τη θυμούνται και πάντα θα την αγαπούν.

Αιωνία της η μνήμη.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Πατηνιώτικης γης που θα τη σκεπάζει από εδώ και πέρα. !!!!!

fΚοινοποίησέ το στους φίλους σου

Tweet