Επιμέλεια Σμαράγδα Μουλιάτη

Συγκινηθήκαμε όσοι παρεβρισκόμασταν στο μνημόσυνο του Ρηνού Κεφαλά Τρίτη 9 Μαίου  στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Σκάλας, όταν ακούσαμε από τον παπά Γιώργη Λούπο,  τα παρακάτω λόγια για την αείμνηστη επιτρόπισσα του.

Δεν είχα ξανασυναντήσει  έναν εφημέριο στο μνημόσυνο μιας γυναίκας που δημόσια δεν είχε κάποια διάκριση ή κάποιο αξίωμα, να γράφει και να διαβάζει ένα τόσο συγκινητικό περιεχόμενο.

Συνήθως βγάζουν επικήδειο στις κηδείες επιλεκτικά σε κάποια άτομα.

Με αυτόν τον συγκινητικό λόγο απέδωσε ο παπά Γιώργης στο Ρηνώ όλα αυτά που εισέπραξε κατά τη διάρκεια της υπηρέτησης της στο ναό και στο πλήρωμα του ναού.
Με τον λόγο αυτό ο παπά Γιώργης έστειλε επίσης μηνύματα για Απλότητα,  Αρετή  και  Πίστη , υπογραμμίζοντας ότι δεν είναι ανάγκη  να έχεις φωνάξει για ότι έχεις κάνει στην κοινωνία και στην εκκλησία.  Φτάνει να υπάρχουν άνθρωποι όπως ο παπά Γιώργης που το γνωρίζουν. Και είναι ο λόγος που εντυπωσιαστήκαμε και τον  δημοσιεύσαμε.  

 

Μεγάλο Μέρος από την ομιλία.

Στο 40ήμερο μνημόσυνο του Ρηνού

 

Ψυχή μου ψυχή μου, τι κάνεις;
Έτσι ρωτούσε το Ρηνώ. Η αείμνηστη και καλοκάγαθη επιτρόπισσα μας, για να μας χαιρετήσει στην εκκλησία. Όταν νοιαζότανε για μας και ήθελε να μάθει.

Αυτό ήταν το όνομα μας, αυτό ήταν το μόνιμο χριστιανικό και ασίγαστο ενδιαφέρον της. Αυτό την εξέφραζε. Βγαλμένο από τα

κατάβαθα της δικής της ψυχής και καρδιάς. Γιατί όλοι ανεξαιρέτως είχαμε τη θέση μας σ αυτήν, χωρούσαμε στην καρδιά της, συγχωρούσαμε στην ψυχή της.

 

Ένας παράδεισος η ψυχή της, που χώρεσε με την προσευχή και την υπομονή τις λύπες και χαρές της ζωής, φίλους και εχθρούς, συγγενείς και ξένους, μωρά παιδιά και γέρους ανθρώπους, γεγονότα καθημερινά μα και σπουδαία και κυρίως πίκρες, βάσανα, τον ίδιο το θάνατο.
….............

Που τις ψηφίδες διάλεγε κι έκοβε η αγαθή Πρόνοια του Θεού, πότε σαν δοκιμασίες και πότε σαν χαρές και ευλογίες και τις εμπιστευόταν στα χέρια της αείμνηστης για να τις κουμαντάρει.
Και αυτή σαν δώρα υπακοής στου θεού το θέλημα, δεχόταν κάθε πίκρα μα και χαρά και σεβαστικά Τα απίθωνε με υπομονή στην θεοσεβή ψυχή της.

Κοσμήματα πνευματικά , πολύτιμα, που δεν φαίνονται σαν των πλουσίων απ έξω κρεμασμένα , μα εσωτερικά ανοίγουν δρόμο στην καρδιά να μιμηθεί στην ταπεινότητα την Παναγία που αγαπούσε τόσο, και τον προστάτη τη , των ταπεινών και πονεμένων τον Πατέρα, τον λατρευτό της Αϊ Νικόλα. 

Γι αυτό και τον υπηρετούσε με αυταπάρνηση παίρνοντας δύναμη για να υπηρετεί ένα έκαστο στην οικογένεια της. 
Έτσι έκανε οικογένεια της μεγάλη την Ενορία του Αγίου Νικολάου.

Μια αγκαλιά διάπλατα ανοιχτή, έτοιμη να δώσει στον καθένα αυτό που τον ανέπαυε. Με τον καλό της λόγο πάντα στο στόμα να ευωδιάζει σαν κρίνο Μαγιού βγαλμένο μέσα απ την καρδιά της. Αγνό καθάριο βλέμμα. Παράπονο ή γογγυσμό εν άκουσα ποτέ μου. Με το «Δόξα τω Θεώ» κι «έχει ο Αϊ Νικόλας» θεράπευε πρώτα του καθενός το έλλειμμα κι ύστερα το δικό της. Γιατί πίστευε. Πίστευε πίσω απ όλα και πάνω από το κάθε τι, κουμάντο κάνει Εκείνος κι έπαιρνε κουράγιο και τη δική του υχή και Ευλογία να συνεχίσει τη Ζωή.

Σ΄ αυτή την απλή γυναίκα , αν θέλετε, γνώρισα μια δασκάλα ζωής, ή μια ηρωίδα μάννα, μια ησυχαστική πνευματική μητέρα, μια δούλη του Θεού υποτακτική που αγόγγυστα ανέβαινε το Γολγοθά της.

Σαν  επέτρεψε ο Πανάγαθος Θεός στην οικογένεια της να ορφανέψει και ν΄ αναλάβει Μάννα κι Αδελφή να θρέψει τους βλαστούς που περιμένανε γυμνοί και συνάμα να σηκώνει το βάρος του συζύγου, την ανατροφή των δικών της παιδιών, τόσες υποχρεώσεις μόνη.

Φώναζες Μάννα, γύριζε το Ρηνώ.
Φώναζες Γυναίκα, ορίστε απαντούσε το Ρηνώ.
Έλα αδελφή, κάθιζε δίπλα το Ρηνώ.
Άκουγε κόρη μου , εδώ είμαι Πατέρα έτρεχε το Ρηνώ.

Ίσαμε το τέλος, όρθια σαν ιστός με τη σημαία ψηλά, κόντρα ή μαζί με όλους τους καιρούς δίχως να κάμψει το γόνυ.
Μα η μεγαλοπρέπεια της μορφής της , που με καθήλωσε και μούδωσε μάθημα ορθόδοξης βιοτής ήταν ο σεβασμός της προς τη ζωή σαν δώρο του Θεού κι η αντιμετώπιση του θανάτου σαν ήρθε στην πόρτα της να τον γνωρίσει κρατώντας πάνω της τα στίγματα του Χριστού με τη……γλυκειά παρήγορη φωνή Του να της μηνά: «Θάρσει θυγάτερ, Εγώ ειμί η Ζωή.»

Άλλους αποχωρίστηκε νωρίς , σαν το μονάκριβο το γιο της ή τη γλυκειά μανούλα της. Κι άλλους στην ώρα τους κμα και αυτοί πολυαγαπημένοι. Κι όμως στάθηκε αγέρωχα ταπεινή, ολόψυχα δοσμένη στην Αποστολή σαν Μυροφόρα, σίγουρη για την αιώνια αντάμωση Εκεί στα Μύρα του Παραδείσου κι αντάμα λυπημένη σαν ξεμάκραιναν με την αγία εντολή εκείνου, ψυχές που λάτρεψε, που αγάπησε, που υπηρέτησε με θυσία. Να φεύγει ο Στράτος της νωρίς, η μάννα πριν από χρόνια, ο Πατέρας, ο Σύζυγος, ο Αδελφός. ……

 

Χριστός Ανέστη, ψυχή μου, Χριστός Ανέστη , Ρηνώ μου.

Κι έτσι κυρίως απ αυτή σου τη θέση, την τωρινή, μας στέλνεις μήνυμα, το υπέρ παν μήνυμα, που καταξιώνει κάθε ορθόδοξο Χριστιανό, και τη ζωή του και την παρουσία του σε τούτο τον κόσμο:

 

Όποιος με τη θυσία του Σταυρού,

διαβεί το δρόμο της ζωής,

θάνατο δεν γνωρίζει.

Κι αν φαίνεται πως η απουσία σου,

πόνο και μοναξιά αφήνει,

ας δούμε όλοι μας σήμερα στη Θεία Σύναξη του μνημοσύνου σου,

μια απουσία στη ζωή πόσα προσφέρει:
Μηνύματα χαράς,

σκιρτήματα καρδιάς,

σεργιάνι σε μια άλλη «λογική»

που έχει άνοιξη κι ανθοί ευωδιαστοί ,

που έχει Φως, παρηγοριά κι ελπίδα,

σα γονατίζει ο νους ευλαβικά μπροστά σε ένα κενό μνημείο

και αφουγκράζεται το μήνυμα του λευκοφορεμένου Αγγέλου.

Χριστός Ανέστη!!