Φωτό: ΥΒΡΙΣ-ΑΤΗ-ΝΕΜΕΣΙΣ-ΤΙΣΙΣ

Από:   Νέστορας – Νίκος Μελιανός

Τέτοιος λοιπόν πρέπει να είναι κατά τη γνώμη μου αυτός που γράφει : Άφοβος, αδέκαστος, ελεύθερος, φίλος της παρρησίας και της αλήθειας, να ονομάζει τα σύκα - σύκα και τη σκάφη- σκάφη όπως λέει και ο κωμικός ποιητής Λουκιανός, χωρίς να ικανοποιεί το μίσος ή τη φιλία, χωρίς να λυπάται ή να αισθάνεται οίκτο ή ντροπή ή να πτοείται.

Λούμπεν , λέξη εύηχη και με περισσή σημασία για να περιγράψει την θλιβερή και χωρίς συνείδηση κατηγορία ανθρώπων που δεν έχουν πλέον κανένα ρόλο στην κοινωνία. Αυτή τουλάχιστον είναι η ετυμολογία του βικιλεξικου βάσει των κοινωνικών προτύπων, 200 χρόνια πριν, της μετ’ επαναστατικής Γαλλίας. Σήμερα εν έτη 2022  θα ήταν τουλάχιστον άστοχο αν όχι αδόκιμο να μιλάμε για στοιχεία Λούμπεν με την στενή έννοια του όρου.

Στην προσπάθεια δημιουργίας μιας φιλοσοφίας γύρω από τον όρο, προσαρμοσμένη στην Ελληνική πραγματικότητα, αντλώντας έμπνευση από τους Μαρξ-Ενγκελς και Λένιν, χωρίς καμία διάθεση πολιτικοοικονομικής ανάλυσης αλλά και οποιοσδήποτε άλλης ανάλυσης παρομοίου είδους , το παρόν έχει σκοπό να αποδείξει πως η άλλοτε ξεχαρβαλωμένη χωρίς ταυτότητα μάζα κατάφερε μέσα από χρόνια να αποτελεί κατεστημένο, την ολιγαρχία των Άριστων και να ορίζει τύχες και πεπρωμένα. 

Τα στοιχεία Λούμπεν (από τούδε θα αναφέρονται ως στοιχεία) βρίσκοταν, βρίσκονται και θα βρίσκονται ανάμεσά μας, σε άρρηκτη σύνδεση με τον κοινωνικό παλμό και η ύπαρξη τους, καλώς ή κακώς θα επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την πνευματική μας υγεία και όπως θα αναλυθεί εν συνεχεία και την κοινωνία από την σκοπιά της Δημοσίας Διοίκησης ως εκπρόσωπο του Κράτους
Τα στοιχεία αυτά, δεν αποτελούν μέρος της λύσης αλλά μόνιμα μέρος του προβλήματος. Ενστερνίζονται ιδέες όπως ωχαδερφισμός, αφαίμαξη και χειραγώγηση.

Αυτές οι ιδέες αν και αντιδιαμετρικά αντίθετες με τις επιταγές μιας εύρυθμης και οργανωμένης κοινωνίας, πόσο μάλλον με τις θεωρίες των προαναφερόμενων, αντί να καταδικάζονται, βρίσκουν όλο και περισσότερους υποστηρικτές.

Όταν όλα γύρω μας καταρρέουν και δυνάμεις προσπαθούν να επισπεύσουν αυτή την κατάρρευση , τα στοιχεία αυτά συμπαραστέκονται σε αυτές τις δυνάμεις ως πέμπτη φάλαγγα. Δεν έχουν, κατά βάση, σχέδιο ή ατζέντα . Απαρτίζονται από ανθρώπους οι οποίοι δρουν ως τροχοπέδη σε κάθε προσπάθεια εξυγίανσης , αλλαγής και αναζωογόνησης της θλιβερής πραγματικότητας.
Ο τρόπος δράσης τους δεν είναι μονοδιάστατος , αντιθέτως χαρακτηρίζεται από πλουραλισμό με σκοπό να παραμείνουν στην επιφάνεια και ν απαρνηθούν με κάθε δυνατό τρόπο το βάθος.

Να φανταστεί κανείς ότι οι Μαρξ –Ενγκελς και Λένιν κάνουν ελάχιστες , μετρημένες στα δάχτυλα , αναφορές στα στοιχεία αυτά τα οποία πολύ εύστοχα , εις εκ των συγγραφέων χαρακτηρίζει ξεχαρβαλωμένη μάζα.

Βέβαια ο όρος χρησιμοποιήθηκε από τους οικονομολόγους, από ένα διαφορετικό πρίσμα, στα πλαίσια της ανάδειξης της Εργατικής τάξης και του αναθεματισμού της συγκεκριμένης κατηγορίας ανθρώπων. Εν προκειμένω η προσέγγιση που αποπειράται από τον συντάκτη δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την πάλη των τάξεων αλλά με το πώς αντιστράφηκαν οι ρόλοι και την δύναμη που απέκτησαν μέσα στο χρόνο, με αποτέλεσμα την άσκηση άλλοτε επιρροής , άλλοτε πίεσης, σε σημείο που πλέον η ατζέντα τους είναι σχεδόν ξεκάθαρη σε απόλυτη ισορροπία και συνάρτηση με τον σκοπό τους.

Αυτά που αποτελούσαν την πραγματικότητα στην Γαλλία στα μέσα του 19ου αιώνα και σε αντιπαραβολή με την σημερινή πραγματικότητα του 21ου, η καθεστηκυία τάξη επιβάλλει τους νεωτερισμούς της και τους νεολογισμούς της καταργώντας εν πολλοίς προ υπάρχουσες έννοιες με την πρόφαση ότι τίποτα δεν γεννιέται από σύμπτωση, δίνοντας την μοναδική ευκαιρία στα στοιχεία, στους οχληρούς αυτούς ανθρώπους , στον «αγώνα» τους για την βολή τους να βρίσκουν αναπόδραστα διέξοδο και χωρίς ενδοιασμό στην κοροϊδία τον τυχοδιωκτισμό και την χειραγώγηση κινούμενοι μεταξύ παθολογικού και φυσιολογικού.
Ποτέ ένας μνηστήρας δεν κερδοσκόπησε πιο πρόστυχα σε βάρος μιας κοινωνίας ανθρώπων.

Σαν κάτι να θυμίζει;

 

Οι λειτουργοί , θεματοφύλακες και ειρηνοποιοί αντιμετωπίζονται σαν κωμωδία, σαν μια μασκαράτα όπου τα μεγάλα κοστούμια, τα μεγάλα λόγια και οι μεγάλες πόζες χρησιμεύουν ως προσωπίδα στις πιο ταπεινές παλιανθρωπιές και κοροϊδίες.

Ναι φίλε αναγνώστη , καλά κατάλαβες , οι πάλαι ποτέ «κουρελήδες» του 19ου αιώνα , δεν αναγνωρίζονται στον 21ο, όταν τους αντιληφθείς είναι πλέον αργά. Δεν αποτελούν το κουρελοπρολεταριάτο που μνημονεύεται στο «Μανιφέστο», έχουν εξελιχθεί σε κάτι τελείως διαφορετικό, έχουν εξελιχθεί σε δημαγωγούς, δεν αποτελούν μέρος της Εργατικής Τάξης αλλά της Αστικής και κατά περίπτωση δηλώνουν υπέρμαχοι της Ισότητας και της αποκατάστασης της ισορροπίας με δήθεν γνώμονα την εξυγίανση. Οι σκαπανείς του Διχασμού επί τω έργω και μόνο την αλλαγή και αναζωογόνηση δεν επιδιώκουν.

Όπως ο Βίλχελμ Χέγκελ επισημαίνει κάπου, «τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα επισυμβαίνουν ούτως ειπείν δυο φορές. Ξέχασε να προσθέσει τη μια φορά ως τραγωδία την άλλη φορά ως φάρσα» (απόσπασμα από την 18η Μπρυμαιρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη).

 

Έτσι με την εμφάνιση τους τα στοιχεία, οι μετέπειτα επονομαζόμενοι και αυτοπροσδιοριζόμενοι Μποέμ, ως τραγωδία του 19ο αιώνα επανεμφανίζονται ως φάρσα τον 21ο αιώνα με αναστραμμένους ρόλους, με ατζέντα και ντιρεκτίβες για βαριόμοιρες μέρες, σεργιανίζοντας , αλαφροζυγιάζοντας , ραχατεύοντας, παριστάνοντας τους δήθεν Άριστους, παίζοντας το προσωπικό τους ορατόριο με τον υπόλοιπο κόσμο να παρακολουθεί άπραγος και μουδιασμένος με πλήρη άγνοια ότι η κακιά του μοίρα του επιφυλάσσει μια χειρότερη.

 

Τι συμβαίνει όταν τα στοιχεία επηρεάζουν τη Δημόσια Διοίκηση πιέζοντας την σε νευραλγικά σημεία;

Αν δεχτούμε ότι ένα κράτος χαρακτηρίζεται από την Δημόσια Διοίκηση και αναλογιζόμενοι όλα τα παραπάνω, μπορεί κανείς να βγάλει τα συμπεράσματά του. Οι Δημόσιοι Λειτουργοί είναι πλέον Υπάλληλοί και όχι Λειτουργοί, απρόθυμοι να επωμιστούν το αύριο. Οι λίγοι , οι εναπομείναντες, πιστοί στον σκοπό τους ομοιάζουν με διαβαίνουσες σκιές με τους προμαχώνες τους αποκαμωμένους και τους ίδιους απορρίμματα στα καλάθια των «Αρίστων».

Επί της Ουσίας
Η σύντομη ιστορική ανασκόπηση και η σύγκριση των κοινωνιών του τότε και του σήμερα , αποσκοπούσε στο να γίνει αντιληπτό , ότι μέσα στην πάροδο του χρόνου αντιστράφηκαν οι ρόλοι και δόθηκε η δυνατότητα σε ανθρώπους χωρίς κανένα αίσθημα ευθύνης να ορίζουν κατευθύνσεις και να ευτελίζουν το ρόλο της Δημόσιας Διοίκησης κατά το Δοκούν.
Πως γίνεται λοιπόν οι Υπηρεσίες που απαρτίζουν την Δημόσια Διοίκηση να αποδώσουν ταμάλα προκειμένου να εξυπηρετήσουν το ορθά εννοούμενο δημόσιο συμφέρον μέσα σε αυτή την σηπεδόνα;

Δεν γίνεται και όπως έλεγε και ο Βάρναλης έναν αιώνα πίσω «Δεν είναι μπρος, ειν’ πίσω σου χρόνια ο εχθρός»
Ο Δημόσιος Λειτουργός λοιπόν, αυτοέγκλειστος ως συμμορφωμένος, πλέον, μύστης., βυθισμένος στην νέα του κανονικότητα σε μια διαδρομή χωρίς ουσία, χωρίς διάθεση για αλλαγή , στο ίδιο μοτίβο μέχρι την τελική του απαξίωση παρακολουθεί ανήμπορος και αποκαμωμένος το δράμα του να κορυφώνεται.

Παρά τις γονυκλισίες λοιπόν των λίγων, των ρομαντικών για ένα θαύμα…… στην μονωδία των Αρίστων δεν χωράνε προσευχές.
Για να ειπωθούν όμως τα πράγματα ως έχουν χωρίς καμία προσπάθεια εξωραϊσμού, κατά το ρητό λοιπόν, «θα σας δώσω άρχοντες ανάλογα με την καρδιά σας», για αυτή την παθογένεια, για αυτή την παραφωνία φέρουμε ευθύνη, καθώς επιλέξαμε τον βίο και την πορεία μας, οντάς απερίσκεπτοι και αλαζόνες μες στην συβαριτική μας νάρκωση υπό το πρίσμα της επίπλαστης ευδαιμονίας, χωρίς καμία μέριμνα για το μέλλον καταλήγοντας τυφλοί τα τ’ ωτα τον τε νουν τα τ΄ομματi (τυφλοί στα αυτιά στο μυαλό και στα μάτια).

Άδραξαν την ευκαιρία…..

 

Συνέπεια; Ο υβριστής να προκαλέσει την μήνιν , με την Νέμεση και την Άτη μοιραία να επιφέρουν την Τίσις υπακούοντας στην συμπαντική νομοτέλεια του τραγικού σχήματος.
Είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Πεταμένοι λοιπόν στο καλάθι των Αρίστων ή μήπως των Αχρήστων;

 

 

Υ.Γ
- Λούμπεν: Κάτι το παρωχημένο που έχει χάσει τα προνόμια της τάξης στην οποία ανήκει. Το περιθωριοποιημένο, το απαξιωμένο
- Μποέμ: Ο/Η που ζει εύθυμη και ανέμελη ζωή αδιαφορώντας για τις κοινωνικές συμβατικότητες.
- Συβαριτική Νάρκωση: Η αυτοπραγμάτωση και η αυτολατρεία διαρρηγνύουν οποιοδήποτε δεσμό με το παρελθόν και σε κάνουν οπαδό μιας προόδου που ισοπεδώνει την παράδοση.
- 18η Μπρυμαιρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη: Πολιτικό και ιστορικό έργο του Καρλ Μαρξ και εκ των πλέον επιδραστικών στους Μαρξιστικούς κύκλους