του Νίκου Μελιανού
10 : 30 Πρωινό ΚΑΘΑΡΟΔΕΥΤΕΡΑΣ .
Τι πρωινό ; Εδώ κόντευε να μεσημεριάσει !!! Όλη τη νύχτα λυσσομανούσε ο αγέρας και το μόνο που είχα στο μυαλό μου, ήταν να αντικρύσω αυτό που είχα χρόνια να δω. Να είναι δηλαδή ο ουρανός γεμάτος από κάθε λογής χρώματος, σχήματος και έμπνευσης χαρταετούς. Όμως η απογοήτευση μου ήταν μεγάλη, επειδή βγαίνοντας από το σπίτι, αντίκρισα ένα καταγάλανο αλλά σε ανεμοδαρμένα ύψη ουρανό, άδειο όμως από χαρταετούς, όπως το έθιμο απαιτούσε, και παρά τις προσπάθειες που έκανα πανταχόθεν, πουθενά δεν υπήρχε ίχνος χαρταετού.
Συνειρμικά τότε ήλθε στο μυαλό μου το τραγούδι του Γιώργου Κοινούση το οποίο αναφέρει : Να ξαναγινόμασταν πάλι πιτσιρίκοι………
Όχι εξαιτίας κάποιας ηλικιακής κρίσης, αλλά για να ξαναζήσω τη μαγεία της παιδικής, αλλά και με αφέλεια ηλικίας, τότε που όλα ήταν διαφορετικά και που αφορούσαν τις ατομικές, οικογενειακές, κοινωνικές, αλλά και σχολικές σχέσεις.
Τότε που τα παιδιά δεν είχαν όλα εκείνα τα καλά που έχουν σήμερα – φυσικά η ζωή έχει προχωρήσει και ένα πισωγύρισμα πιθανόν να μην ωφελούσε – μόνο όμως στα αρνητικά της επιτεύγματα, τα οποία έχουν υιοθετήσει τα νεαρά άτομα.
΄Ετσι έφτασαν απρόσκλητοι στου μυαλού μου τ’ αυλάκια οι χαρταετοί, τους οποίους έφτιαχνε ο αείμνηστος πατέρας μου, με αλευρόκολλα, για να κολλήσουν τα χαρτιά του χαρταετού μεταξύ τους και αφού φτιάχνονταν οι ουρές από κουρέλια και όχι μόνο, μαζί με τα ‘’ ζ ι ά ‘’, το σύστημα ακριβείας για τη σταθερή πτήση και φυσικά με μεγάλο κουβάρι σπάγκο, ανηφορίζαμε στις παρυφές του λόφου ΚΑΣΤΕΛΛΙ που ονομάζεται χαρουπίδι, άλλοτε 30 αρκετές φορές 40 και κάποιες φορές 50 άτομα, για να διαγωνιστούμε με τα παιδιά της απέναντι πλευράς, στην περιοχή ΚΟΝΣΟΛΑΤΟ ,τα οποία και αυτά διέθεταν αντίστοιχου αριθμού χαρταετούς.
Ακόμη πέρασε σαν αστραπή η εικόνα της δεκαετίας του ‘ 70 ,όταν από το παλιό λιμάνι, όπου δεν υπήρχε ο συνωστισμός των ηλεκτροφόρων καλωδίων που υπάρχει σήμερα, πετάξαμε χαρταετό, τον οποίο είχαμε στον αέρα 4 ημερόνυχτα, βοηθούντος βέβαια και του καιρού, τα δε βράδια περνάγαμε στο νήμα φαναράκια αναμμένα και έτσι σχηματιζόταν μια φωτεινή γραμμή από τον Άγιο Φωκά μέχρι το Μοναστήρι, αφού μέχρι εκεί έφτανε το νήμα. Πρωτεργάτης αυτής της δράσης δεν ήταν άλλος από τον προσφάτως εκλιπόντα στις Η.Π.Α. αγαπημένος αδελφικός φίλος Γιώργος Μικέλλης ή πιο γνωστός με το προσωνύμιο ΓΙΩΡΓΑΚΗ ΤΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΟΥ.
Ξυπνώντας από την επιστροφή στο παρελθόν και φθάνοντας στην ωμή και πεζή πραγματικότητα, βάδισα προς το σπίτι, μετά από πολύωρη περιπλάνηση, χωρίς να έχω όλο αυτό το χρονικό διάστημα, ούτε ένα χαρταετό να πετά, έτσι βρε αδερφέ για την τιμή των όπλων. .Φυσικά δεν αποτελεί άλλοθι η ένταση του αέρα. Ίσως στο πέρασμα του χρόνου να έχουν αλλάξει πολλά και δυστυχώς ανεπιστρεπτί. Όμως δεν είναι μόνο οι χαρταετοί που εξαφανίστηκαν. Φύγανε μαζί με αυτούς και πολλά άλλα παιχνίδια παιδικά όπως : ο κούκος, το τοιχάκι, η πάρουσα, οι μπίλιες κυρίως οι σιδερένιες βουβάλες που χρησιμοποιούνταν ως μάνα, τα σκλαβάκια και τόσα άλλα που ήδη τα έχει καλύψει η τέφρα της ιστορίας.
Τι κρίμα !!! Αυτά τα ωραία παιχνίδια γενικότερα , να έχουν αντικατασταθεί, σχεδόν όλα, από το κινητό τηλέφωνο. Και αν η χρήση του γινόταν για απόκτηση γνώσεων θα έλεγε κάποιος χαλάλι. Όμως δυστυχώς χρησιμοποιείται για παιχνίδια και όχι μόνο, με τη λειτουργία του αντίχειρα να έχει πάρει φωτιά, και να κινείται με μεγάλη ταχύτητα πάνω στα πλήκτρα του Smart Phone, η του πανάκριβου I. Phone.
Αυτή λοιπόν η επιστροφή μου, μετά από ανώμαλη προσγείωση στην σκληρή καθημερινή πραγματικότητα, μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση, κυρίως όμως γιατί έστω και για λίγο αισθάνθηκα παιδί, δίνοντας παράλληλα στον εαυτό μου μια υπόσχεση. Του χρόνου, πρώτα ο Θεός, αν είμαστε καλά , θα προσπαθήσουμε από τα ίδια μέρη ,που ως πιτσιρικάδες πετάγαμε χαρταετούς, να τους ξαναπετάξουμε ,αρκετά χρόνια μετά, αφιερώνοντας το γεγονός αυτό στους αδελφικούς συνομηλίκους και όχι μόνο φίλους, οι οποίοι δε βρίσκονται σήμερα κοντά μας.