Η πρώτη αρχίζει με τον ηγαπημένον του Κυρίου μαθητήν , τον Ιωάννην, τον γνωστόν Ευαγγελιστήν. Εξορισθείς ούτος επί Δομιτιανού το 96π.Χ. εις Πάτμον εγένετο αιτία αφάτου ευλογίας Δια την κατά τα άλλα «έρημον όλην και κεχερσωμένην και υπό ακανθών και των άλλων συρφετών συνεσκιασμένων και άβατον και Δια τούτο τόπον άνυδρον, παντάπασιν άνικμον, νήσον Πάτμον». Η ακουσθείσα φωνή του Θεού, «Εγώ ειμί το Α και Ω» ως φωνή υδάτων πολλών και αι αποκαλυφθείσαι μυστηριώδεις αλήθειαι καταγραφείσαι εις την Αποκάλυψην, επεχύθησαν, εις το πρόσωπον της Πάτμου. Εντεύθεν και η ατμόσφαιρα του πνεύματος η επικρατούσα κατά κοινήν ομολογίαν εις την ήρεμον και γαλήνιον νήσον. Η δευτέρα ιστορική περίοδος άρχεται από του οσίου Χριστοδούλου του Λατρηνού. Ο Ιδρυτής του αιωνοβίου Μοναστηριού προς τιμήν του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου, δεν έφερε μετ’ αυτού μόνον την ασκητικήν διάθεσιν. Φωτισμένος μοναχός και εκτιμωμένος και υπό του Αυτοκράτορος του Βυζαντίου Αλεξίου Κομνηνού συναπεκόμισε εκτός των ανεκτίμητων κειμηλίων και πλείστα Χειρόγραφα, δια να γίνουν αυτά και εις τον ίδιον και εις τους με’ αυτού μοναχούς εντρύφημα απαραίτητον βαθυτέρας μορφώσεως. Κατά την επιτυχή έκφρασιν του Γάλλου Diehl, η μονή μετεβλήθη υπό του Ιδρυτού της εις Σχολείον. Οι διάδοχοι του ανέδειξαν ταύτην κέντρον μορφώσεως και πολιτισμού επιφανέστατον. Η τρίτη περίοδος, η επίσημος εμφάνισης της Πατμιάδος Σχολής εις την κονίστραν της Ιστορίας, συμπίπτει με το όνομα του Πατμίου Διακόνου Μακαρίου Καλογερά κατά τας αρχάς του 18ου αιώνος. Γεννηθείς ούτος κατά το τέλος του 17ου αιώνος, εις Πάτμον από τον επιφανή οίκον των Καλογεράδων, εγένετο κατά πρώτον αδελφός της Μονής του Θεολόγου. Μετά την εν τη Μονή μόρφωσίν του ενωρίς μετέβη εις Κων/πολιν και προστατευθείς υπό του μεγάλου οίλου των Μαυροκορδάτου του εξ απορρήτων. Δεξιός και εύστροφος νούς, όπως ήτο, προσέλαβε την σοφίαν των διδασκάλων του και επροχώρησε πολύ πέραν. Ανεδείχθη ένας εκ των σοφωτέρων ανδρών της εποχής του. Η επιτυχής δε διδασκαλία του τον ανέδειξε μοναδικόν διδάσκαλον κατά την περίοδον αυτήν. Ο τότε Μητροπολίτης Νικομηδείας τον προσέλαβε ως Αρχιδιάκονόν του. Προσπαθεί δε να τον πείση να αποδεχθή Αρχιερατικόν αξίωμα. Ο Μακάριος όμως ταπεινός, φίλος του μονήρους βίου προτίμησε να εργσθή εις αυτήν την γενέτειράν του. Ήλθεν εις την Πάτμον και με τας παροτρύνσεις των λογάδων του γένους, μεταξύ των οποίων και ο ομόψυχος αυτού φίλος ο Αγάπιος ο Βουλισμάς, ο Ιθακήσιος, επιφανής Ιεροκήρυξ. Το έτος αφίξεως του εις Πάτμον 1713 είναι και το έτος ιδρύσεως της Πατμιάδος του Γένους Σχολής. Παρά το σπήλαιον της Αποκαλύψεως έκτισε αίθουσαν παραδόσεως και δωμάτια προς οικησίν του και των μαθητών του, δια να είναι μακράν της τύρβης του κόσμου. Ήρχισε τα μαθήματα κατ’ αρχάς με ολίγους Πατμίους μαθητάςν. Η ακτινοβολία όμως του πνεύματος του η αγιότης του βίου του διέτρεξαν πέραν της Νήσου. Η φήμη του διεσκορπίσθη εις το Πανελλήνιον και πέραν αυτού. Μαθηταί συνέρρεον από παντού και τέλος του βίου του είχεν ανέλθει εις 100. Εδίδαξεν αμισθί καθ’ όλην την ζωήν του. Εφρόντιζε δια τους μαθητάς του, οι πλείστοι των οποίων ήσαν πτωχοί. Είχε όμως πάντοτε την οικονομικήν συμπαράστασιν της Μονής, των φίλων του εις Πάτμον και εκτός αυτής. Ερμήνευε τους Έλληνας συγγραφείς ποιητάς και τους Πατέρας της Εκκλησίας. Εδίδασκε γραμματικά και φιλοσοφικά, Ρητορικά, Εκκλησ. Μουσικήν και Λατινικά. Μετά τινά έτη είχε βοηθούς εις το διδακτικόν του έργον τους μαθητάς του Κοσμάν και Γεράσιμον τον Βυζάντιον. Το 1720 απέλυσε τους πρώτους μαθητάς του οι οποίοι λαμπαδηφόροι διέσχιζον ανά το Πανελλήνιον το βαθύ της αμαθείας σκότος της εποχής των. Ο Μακάριος απέθανε το 1737. Ο θάνατος του αναγγέλλεται εις το βιβλίον που καταχωρούνται τα ονόματα των τεθνεώτων μοναχών, ως εξής: «1737 Ιανουρίου 17. Εκοιμήθη εις την Ιεράν Αποκάλυψιν ο εν Διακόνοις κυρ Μακάριος Καλογερά, ο σοφώτατος Διδάσκαλος. Ούτος υπερέβη πάντας του καιρού του Διδασκάλους

fΚοινοποίησέ το στους φίλους σου

Tweet