Μας αποχαιρετά σήμερα το 2011, μία δύσκολη και σκληρή χρονιά για την πατρίδα μας.  Οι αμαρτίες του παρελθόντος σε συνδυασμό με την διεθνή οικονομική κρίση συνέθεσαν ένα εκρηκτικό μείγμα που απειλεί να μας γυρίσει πολλές δεκαετίες πίσω. Το 2011 ήταν μία χρονιά ραγδαίας επιδείνωσης των συνθηκών ζωής σχεδόν όλων μας, σε κάθε επίπεδο. Η ανεργία έφθασε σε ποσοστά που είχε η χώρα μας να δει από την δεκαετία του 1950, τα εισοδήματα όσων ακόμα έχουν εργασία αλλά και των συνταξιούχων συρρικνώθηκαν δραματικά κι ένα μεγάλο ποσοστό συμπολιτών μας αντιμετωπίζουν το φάσμα της πείνας. Ας μην ξεχνάμε την σοκαριστική είδηση για μαθητές δημοτικών σχολείων που λιποθυμούν από την ασιτία.  Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα, φέτος η ευχή «Καλή χρονιά» ηχεί μάλλον παράταιρα στην πατρίδα μας. Όσο κι αν είναι στη φύση του ανθρώπου να ελπίζει για κάτι καλύτερο, οι καταστάσεις που βιώνουμε γύρω μας, έχουν γεμίσει τους περισσότερους Έλληνες με φόβο και απαισιοδοξία για αυτά που έρχονται.

Στη νησιωτική μας περιφέρεια, η κατάσταση αυτή ήλθε να προστεθεί στα χρόνια προβλήματα που αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα τα μικρά νησιά. Η διακήρυξη του Συντάγματος περί «νησιωτικότητας» και ιδιαίτερης πρόνοιας του κράτους για αυτά έμεινε μια κενή περιεχομένου διάταξη. Τα νησιά μας εξακολουθούν να παραμένουν με προβληματική αλλά ολοένα και ακριβότερη συγκοινωνία, η οποία ενίοτε μπορεί για «τεχνικούς λόγους» να διακοπεί εντελώς. Ο θάνατος ενός συμπολίτη μας στο Αγαθονήσι από έμφραγμα, λόγω έλλειψης κατάλληλου σκάφους για την μεταφορά του στο νοσοκομείο της Σάμου, αποτελεί κατά την άποψή μας ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα στην περιοχή μας που στιγματίζουν το έτος που φεύγει. Την ίδια στιγμή, καρεκλοκένταυροι της Αθήνας θέλουν να περικόψουν και τα τελευταία «προνόμια» των νησιωτών, σαν να πρόκειται οι λίγες χιλιάδες κάτοικοι των μικρών νησιών να σώσουν το κράτος από την χρεοκοπία.

 Το πρόβλημα, δυστυχώς, είναι ότι οι νησιώτες φαίνεται να έχουμε λίγο  πολύ συμφιλιωθεί με αυτή την κατάσταση. Έχουμε φθάσει στο σημείο να μην μας κάνει εντύπωση που δεν έχουμε γιατρούς βασικών ειδικοτήτων, που τα βιβλιάριά μας πρέπει να ταξιδέψουν στη Λέρο για να συνταγογραφηθούν φάρμακα, που αναγκαζόμαστε να ταλαιπωρούμαστε μετακινούμενοι σε μεγαλύτερο νησί για να διεκπεραιώσουμε ακόμα και απλές υποθέσεις μας, που για να ταξιδέψει αξιοπρεπώς μια οικογένεια στην Αθήνα απαιτείται ένας ολόκληρος μισθός.

Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα, ο μόνος δρόμος που προβάλλει είναι αυτός της ένωσης των δυνάμεών μας και της δυναμικής διεκδίκησης αυτών που μας ανήκουν. Κάθε μικρονήσι του Αιγαίου αποτελεί για τους κυβερνώντες μια αμελητέα ποσότητα. Όλα μαζί είναι μια υπολογίσιμη δύναμη. Κανείς δεν πρόκειται να μας δώσει τίποτα αν δεν το διεκδικήσουμε δυναμικά. Τα ψηφίσματα για την τιμή των όπλων, τα τυπικά έγγραφα διαμαρτυρίας και η εξιστόρηση των προβλημάτων σε κάθε περιοδεύοντα, παραμονές των εκλογών, πολιτευόμενο, αποδείχθηκε περίτρανα πως δεν φτάνουν. Ο συντονισμένος και δυναμικός αγώνας προβάλλει ως η μόνη διέξοδος.

fΚοινοποίησέ το στους φίλους σου

Tweet