Μήπως; Δεν μπορεί.....!
Από εικοσαετίας και πλέον, ο τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας Οζάλ είχε δηλώσει:
«Δεν χρειάζεται να κάνουμε πόλεμο με την Ελλάδα, αρκεί να τους στείλουμε κάμποσα εκατομμύρια μετανάστες από εδώ, εκεί.
Μετά από είκοσι χρόνια, κάποια μέρα, θα φορέσουμε τα μαγιό μας και θα πάμε να τους καταλάβουμε».
Μήπως αυτό,
οι συζητήσεις για το μουσουλμανικό τόξο στα Βαλκάνια που πριν τη δεκαετία του 90 κυριάρχησαν,
η καθυστέρηση των Ευρωπαίων να λύσουν το μεταναστευτικό,
η διευκόλυνση των εισροών από την Τουρκία, έγιναν η αιτία να σφηνωθεί στο μυαλό,
το "μήπως" στις παράνομες εισροές μεταναστών και πρσφύγων;
Πως όμως να λες μήπως!
Πως όμως το μυαλό σου να κλείνεται σε τέτοιους συλλογισμούς, όταν βλέπεις οικογένειες με μωρά παιδιά, να μπαίνουν σε βάρκες ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών με κίνδυνο να μη φθάσουν ποτέ στην ελευθερία;
Όταν βλέπεις ατέλειωτες ουρές με νέους ανθρώπους που τα παπούτσια τους άφησαν στο δρόμο
εσύ να σκέπτεσαι το μήπως; μένοντας εκτός αλληλεγγύης;
Ο ανθρωπισμός δεν έχει διακρίσεις, δεν έχει στρατόπεδα, δεν έχει μεροληψίες.
Δεν έχει μήπως.
Έχει μόνο προέχει!
Έχει μόνο παρόν και αλληλεγγύη.
Γι αυτό οι Έλληνες ξεχνάμε, τον Οζάλ, το μουσουλμανικό τόξο και όλα τα άλλα και βοηθάμε!
Γιατί δεν μπορεί ...... να βουλιάξουμε ανθρώπους.... να αφήσουμε πεινασμένους συνανθρώπους.....
