του Νίκου Μελιανού

Ένα Θρίλερ ξετυλίγεται τις τελευταίες μέρες και έντονη ανησυχία επικρατεί στην Πάτμο για την  αλλαγή δικηγόρων στην συζήτηση της αγωγής για τα Λέβιθα.

Έβαλε ο διαβολάκος την ουρά του πάλι. Κάπως έτσι ξεκινούν οι στίχοι κάποιου λαϊκού τραγουδιού και φαίνεται ότι βρίσκουν την πρακτική εφαρμογή τους, αφού μια σειρά από γεγονότα δείχνουν την πιθανή παρεμβατική πολιτική κάποιων ούτως ώστε να χάσει η Μονή την περιουσία της στα Λέβιθα εν ονόματι αλλότριων συμφερόντων; 

Για τους ανιστόρητους, σε όποια πλευρά της κοινωνίας και αν ευρίσκονται, θα πρέπει να ειπωθεί πως τα Λέβιθα δωρήθηκαν στη Μονή από τον βυζαντινό αυτοκράτορα Αλέξιο Α’ Κομνηνό με χρυσόβουλο λόγο το 1088 και επιβεβαιώθηκε η κατοχή τους με χρυσόβουλα των Ανδρόνικου Β’ Παλαιολόγου το 1289, καθώς και του Ανδρόνικου Γ’ Παλαιολόγου το 1329.

Ακόμη υπάρχουν τα σουλτανικά φιρμάνια μεταξύ των οποίων αυτό του Οθωμανού σουλτάνου Αβδούλ Μεχμέτ του έτους της εγίρας 1260 (1844 μ.χ.) όπου αναφέρεται ότι η νήσος Λέβιθα είναι της Μονής, παραχωρηθείσα εις αυτήν διά παλιότερων φιρμανίων «ίνα βόσκοσιν εν αυτή, τα ποίμνιά της». Επίσης υπάρχει η υπ’ αριθμ. 1/1878 απόφαση του Δικαστικού Συμβουλίου της Καϊμακαμίας Πάτμου (οθωμανικό δικαστήριο), με την οποία αναγνωρίζεται η κυριότητας της Μονής στο νησί, καθώς και η υπ’ αριθμ. 191/23.9.1876 βεβαίωση του δημογεροντικού συμβουλίου Πάτμου, το οποίο πιστοποιεί, ότι η Μονή ήταν η νόμιμη ιδιοκτήτρια του νησιού πληρώνοντας το φόρο της Μαχτούς.

 

Τα χρόνια πέρασαν και το ελληνικό κράτος, «μακαρίζοντας με ξένα κόλλυβα» μοίρασε νησιά στους δήμους και το συγκεκριμένο νησί παραχωρήθηκε όχι στην Πάτμο αλλά στη Λέρο, όπου η δημοτική αρχή εκμίσθωσε έκταση 3.753,9 στρεμμάτων στο νησί των Λεβίθων το οποίο έχει έκταση 9.121 τετραγωνικά χιλιόμετρα και το οποίο ΚΑΤΟΙΚΕΙΤΑΙ προ αμνημονεύτων χρόνων καθώς και στις ακατοίκητες βραχονησίδες Γλάρο, Λιάδη και Πλάκα, για την εγκατάσταση έργων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από Ανανεώσιμες Πηγές.

Στις 03 Φεβρουαρίου 2015, η Μονή διά της πληρεξουσίου δικηγόρου της κας Μαρίας Πηνελόπης Λιακόγκονα κατέθεσε αγωγή κατά του Δήμου Λέρου με την οποία ζητεί να της αναγνωριστεί η ιδιοκτησία των Λεβίθων και να παραιτηθεί κάθε δικαιώματος διεκδίκησης από αυτήν.
Μετά από συνεχείς αναβολές, τελικά εκδικάστηκε η υπόθεση και το αποτέλεσμα ήταν σύμφωνα με έγκυρες δημοσιογραφικές πληροφορίες, η Μονή να χάσει τη δίκη. (αναμένει να καθαρογραφεί η απόφαση για να καθορίσει την περαιτέρω πορεία της).

Το γεγονός αυτό προκάλεσε ΕΚΠΛΗΞΗ, η οποία γίνεται μεγαλύτερη εξαιτίας του ότι δεν παρέστη σε αυτήν η δικηγόρος που συνέταξε την αγωγή, που γνώριζε τα πάντα για το ιδιοκτησιακό της Μονής, που είχε χειριστεί δεκάδες υποθέσεις τις οποίες είχε κερδίσει με το ελληνικό δημόσιο, αλλά δύο δικηγόροι οποίοι ορίστηκαν και οι οποίοι εκπροσωπούσαν το Πατριαρχείο και που πιθανόν να μην γνώριζαν αυτά που μόνο η δικηγόρος της Μονής γνώριζε, παρά τα ταξίδια που έκαναν στην Πάτμο για την άντληση πληροφοριών.

 

Μάλιστα προς τιμήν της, η δικηγόρος της Μονής τους χορήγησε όλο το αποδεικτικό υλικό το οποίο είχε συγκεντρώσει, χάριν της Μονής. Μάλιστα σε σχετικό ρεπορτάζ τότε της εφημερίδας μας, είχαμε εκφράσει τους φόβους μας για το όψιμο ενδιαφέρον του Πατριαρχείου και τον ορισμό δικηγόρων δικής του επιλογής. Πάντως είναι απορίας άξιο για το πώς χάθηκε αυτή η υπόθεση. Υπάρχουν όμως βασανιστικά ερωτήματα τα οποία καλούνται οι καθ’ ύλην αρμόδιοι να απαντήσουν:

 

Γιατί άλλαξε η υπερασπιστική τακτική της Μονής; Γιατί άλλαξε η δικηγόρος που κατατρόπωνε το δημόσιο και τις αδηφάγες ορέξεις του; Μήπως αυτό έχει σχέση με την επιστολή του Δήμου Λέρου προς τον πατριάρχη;  Μήπως ήταν πολλά τα χρήματα της επένδυσης; Φυσικά δεν μέμφεται κάποιος εκείνους που χειρίστηκαν την υπόθεση.
Στο άκουσμα της απόφασης, οι μοναχοί στεναχωρήθηκαν και πικράθηκαν, ενώ το μόνο που τους μένει είναι να καταθέσουν έφεση κατ αυτής, μάλιστα δε, σύμφωνα με πληροφορίες θα αναθέσουν την από εδώ και πέρα εκπροσώπηση της στην ασχολούμενη με τις νομικές υποθέσεις της δικηγόρο Μαρία–Πηνελόπη Λιακόγκονα παραβαίνοντας και καλά έκαναν την εντολή του πατριαρχείου.

 

Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα. Γιατί όμως δεν αντέδρασε η Μονή στον ορισμό των δικηγόρων του Πατριαρχείου; Υπήρχε πρόβλημα με τη δικηγόρο της Μονής; Μήπως υπερασπιζόταν, περισσότερο του κανονικού, τα συμφέροντα της Μονής τα οποία έπρεπε κατ’ άλλους να απεμποληθούν και να ξεπουληθούν στη συνέχεια; Ποιοι επιθυμούσαν αυτό το ξεπούλημα εν ονόματι της προόδου; (της οικονο-μικής).    Όμως ας υποτεθεί ότι δεν είναι δάκτυλος του υψίστου. Τι έχει κάνει στ’ αλήθεια το Πατριαρχείο για να προστατέψει την περιουσία της Μονής, που είναι της Πάτμου αλλά και δική του; Μόνο το ενοίκιο, τη λογία, το χαράτσι των 40.000 ευρώ κατ’ έτος, γνωρίζει να εισπράττει από τη Μονή;

 

Ή μήπως δεν γίνεται αρεστός όποιος διεκδικεί τα συμφέροντα της Μονής; Μήπως γι αυτό εκπαραθυρώθηκε από την ηγουμενία ο πρ. ηγούμενος Αμφιλόχιος Καμίτσης, ο οποίος προσπαθώντας να διαφυλάξει την περιουσία της Μονής από τα νύχια του δημοσίου στο Αγαθονήσι, κατέθεσε αγωγή κατά της αδηφαγίας του, αγωγή που ποτέ δεν εκδικάστηκε; Μόνο για τον κανονισμό της Μονής ενδιαφέρθηκε, που τον επέβαλε προς ψήφιση στους μοναχούς με το δάκτυλο στη σκανδάλη επειδή ήταν για κάποιους παντεσπάνι;

 

Αυτές οι ενέργειες θύμιζαν και θυμίζουν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου για το κατοικημένο νησί Λέβιθα, το οποίο από το 1820 κατοικείται ανελλιπώς σε πείσμα ακόμη και των δημόσιων υπηρεσιών και φορέων που το βγάζουν ακατοίκητο για προφανείς οικονομικούς λόγους.

 

Μήπως εν τέλει σκοπός ορισμένων είναι να παραχωρηθεί το νησί στον Ερντογάν ως δώρο, που είναι μάλιστα και ο διακαής πόθος του, αφού σύμφωνα με τη λίστα EGAYDAAK συμπεριλαμβάνονται τα Λέβιθα στα 152 ελληνικά νησιά που αμφισβητούν οι Τούρκοι; Μήπως η δική μας αβελτηρία είναι βούτυρο στο ψωμί των ακραίων κύκλων της Άγκυρας;

Μήπως η απομάκρυνση των κατοίκων–φρουρών των Λεβίθων διαταράξει την εθνική μας ΑΟΖ και κάνει ευκολότερο το έργο των γειτόνων μας κάτι το οποίο έχει επισημάνει το ΓΕΕΘΑ με τη σειρά εγγράφων του προς κάθε ενδιαφερόμενο; Οι παραμένοντες μέχρι σήμερα στο νησί και ενώ τα τουρκικά έντυπα τους αναφέρουν με το όνομά τους, θεωρήθηκαν αόρατοι από την ΕΛΣΤΑΤ στην τελευταία καταγραφή, χωρίς να γίνει επιστάμενος επιτόπιος έλεγχος, εξαφανίζοντας από το χάρτη τους κατοίκους του, άσχετα αν μετά από διαμαρτυρίες των ενδιαφερομένων προέβησαν σε αποκατάστασή τους βάζοντας την «όπισθεν ταχύτητα ολοταχώς».

Παρά το γεγονός ότι το κακό ήδη έγινε, ευελπιστείται ότι δεν είναι ανήκεστος βλάβη και ότι η κανονική δικηγόρος της Μονής, στην οποία υπάρχει εμπιστοσύνη, γνωρίζει όλες τις ασφαλιστικές δικλείδες οι οποίες θα κλειδώσουν έξω κάθε καταπατητή και κάθε επιβουλέα της Μοναστηριακής περιουσίας στα Λέβιθα, όπως και αν αυτός αποκαλείται. Είτε λαϊκός είτε ιερωμένος! Εκτός και αν ξαναβάλει κάποιος διαβολάκος πάλι την ουρά του. Τότε και σε αυτήν την περίπτωση θα είναι απαραίτητος ο εξορκισμός.

Στο σημείο αυτό αξίζει ν’ αναφερθούν τα λόγια του Μανώλη Καμπόσου, εκ των κατοίκων του νησιού, 7η Γενεά, ο οποίος σε συνέντευξη του τόνισε: «Προφανώς ο επίλογος αυτής της ιστορίας θα είναι τραγικός όσο και αν προσπαθούμε και αν αγωνιζόμαστε… Το να φυλάει κάποιος Θερμοπύλες στη σημερινή εποχή δεν έχει καμμία αξία. Προφανώς αξία έχει για τους καιροσκόπους να είσαι π ρ ο δ ό τ η ς».

Τι κρίμα. Οι Οθωμανοί σεβάστηκαν την περιουσία της Μονής διαχρονικά, έστελναν δώρα σ’ αυτήν εκφράζοντας το σεβασμό τους και τώρα έρχεται το Ελληνικό δημόσιο μαζί με ορισμένους ΕΦΙΑΛΤΕΣ και της αφαιρεί τα κεκτημένα. Τι κρίμα στ’ αλήθεια. Άραγε η Μονή θα το αφήσει έτσι; Ας ευχηθούμε ΟΧΙ. Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχουν τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια. Εκτός βέβαια ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΝ!!! Δυστυχώς αυτοί οι κάποιοι έχουν ονοματεπώνυμο και είναι αυτοί που θέλουν να φάνε την περιουσία της Μονής, για τους δικούς τους λόγους. Ελπίζουμε χωρίς ίδιον όφελος.

Οι μοναχοί επιτέλους, για χάρη της Μονής, ας πουν ΟΧΙ εκεί που χρειάζεται αντί να εφαρμόζουν το δόγμα «σφάξε με Πατριάρχη μου , να αγιάσω». Δεν πρέπει να φοβούνται. Αν έχουν τα κότσια οι Πατριαρχικοί ας έλθουν στην Πάτμο. Η έσχατη πλάνη έσται χείρων της πρώτης. Θα είναι η πρώτη φορά που οι μοναχοί θα πάνε εναντίον των αποφάσεων του Πατριαρχείου. Άλλωστε το πραγματικό αυτεξούσιο, αυτοδέσποτο και αυτοδιοίκητο, αυτό αναφέρει. Να μην αφήσουν άλλους, ν’ αποφασίζουν γι αυτούς και για το νησί μας. Απηυδισμένοι οι μοναχοί ρίχνουν πόρτα στο Πατριαρχείο όσον αφορά τη χρησιμοποίηση των δικηγόρων του για την έφεση και μακάρι να ξεκινήσουν ει δυνατόν, διεργασίες για απεξάρτηση από το πατριαχείο και ενσωμάτωση της Πάτμου στην ελλαδική εκκλησία.

Και αυτή τη φορά με την εξέλιξη που πήραν τα πράγματα, δεν γνωρίζει κάποιος τι να υποθέσει για το θρησκευτικό καθεστώς που διέπει την Πάτμο με το Πατριαρχείο. Πρόκειται για βυζαντινό καισαροπαπισμό ή πατριαχικό παποκαισαρισμό; Ή απλά εφαρμόζεται το L’ etat ce moi (το κράτος «η θρησκεία» είμαι εγώ) του Λουδοβίκου ΙΔ’; Η οποιαδήποτε ενέργεια που θα γίνει θ’ αποτελεί μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση. Και αυτή τη φορά, ας το αντιληφθούν ορισμένοι, ας μην τολμήσουν, για να επιβάλουν τη θέση τους, να στείλουν ελικόπτερα με εξ’ ουρανού σωτήρες. Αν είναι κάποιος να έλθει, ας έλθει ο ίδιος ο Πατριάρχης. Τώρα αντιλαμβανόμαστε γιατί έχει 25 χρόνια να έλθει στην Πάτμο. ΤΥΧΑΙΟ;

Εν κατακλείδι, ας μας λύσει κάποιος επίσημα ή ανεπίσημα την απορία: Γιατί με εντολή του Πατριαχείου άλλαξε η δικηγόρος; Θα μάθουμε ποτέ τους πραγματικούς λόγους ή θα τους καλύψει η τέφρα της παλαιομοδίτικης βυζαντινής διπλωματίας;

Μέχρι να υπάρξει απάντηση, καλά θα είναι να εφαρμόζονται οι στίχοι του ποιήματος του Κ. Καβάφη:
Όσο μπορείς (κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή στου όπως τη θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις……

 

Σχετικό δημοσίευμα 

https://www.patmostimes.gr/category/11354-sta-xarakomata-i-moni-patmou-kai-o-dimos-lerou-me-epathlo-to-nisi-ton-levithon-me-agogi-tis-i-moni-eixe-zitisei-tin-prosopokratisi-tou-dimarxou-proeklogika-paignidia-sto-proskinio