του Νίκου Μελιανού

 

Η συνήθεια που έγινε λατρεία.

Έτσι μόνο θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος την βιομηχανία αναγορεύσεων στο αξίωμα του επίτιμου δημότη από το δημοτικό συμβούλιο ατόμων τα οποία θεωρητικά θα βοηθούσαν με το όνομα τους την Πάτμο πρακτικά όμως το νησί δεν έχει ωφεληθεί ούτε κατ’ ελάχιστον σε αντίθεση με τους τιμηθέντας οι οποίοι μάλλον χρησιμοποίησαν το ύψιστο τίτλο αυτό για να πλουτίσουν το πλούσιο παλμαρέ τους με τέτοιους τίτλους προερχόμενους από το παγκοσμίου φήμης νησί μας καθώς και από το brand name που διαθέτει.

 

Ο τίτλος του επίτιμου δημότη χωρίς πομπώδεις και αμφιλεγόμενους ορισμούς, με απλά λόγια μπορούμε να πούμε πως είναι μια τιμητική αναγνώριση εκ μέρους του Δήμου και εν προκειμένω του Δήμου μας για της μεγάλης σπουδαιότητας ευεργετικές υπηρεσίες ή δωρεές που ο τιμώμενος πρόσφερε αφιλοκερδώς και απροσωπολήπτως στο κοινωνικό σύνολο. Με δεδομένο λοιπόν το όνομα της Πάτμου ο τίτλος αυτός ανεβάζει τις μετοχές των βραβευομένων λειτουργεί για ιδιοτελή σκοπό αλλά και οι προτείνοντες των τίτλων αυτών όλο και κάτι προσδοκούν ως ανταποδοτικά τέλη  (για το Δήμο φυσικά).

Τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχές υμών, αφού υπάρχει πάντα η θέση ορισμένων που ασκούνε εξουσία ότι μέσω αυτών πραγματοποιούνται οι δημόσιες σχέσεις των ιδίων οι οποίες δεν είναι προς όφελος του νησιού. Γιατί αν ήταν έτσι θα είχαν λυθεί όλα τα προβλήματα του νησιού η δε υστεροφημία τους θα ήταν το καλύτερο μνημόσυνο για αυτούς και θα άφηναν γραμμένο με ανεξίτηλα γράμματα το όνομα τους στο μικρό δυστυχώς κατάλογο των απ’ αιώνων δωρητών που ευελπιστούμε να μεγαλώσει. Και όχι να θολώνονται τα νερά με ξεροκόμματα και χριστουγεννιάτικα τρόφιμα τα οποία και αυτά μοιράζονται a la carte (επιλεκτικά).

 

Γηροκομείο, παιδικό σταθμό, κλειστό αθλητικό κέντρο είναι τα βασικά έργα τα οποία θα μπορούσαν εάν εκτελούντο να αναβαθμίσουν ποιοτικά την ζωή των νέων αλλά και των ηλικιωμένων. Έτσι αντί να αναλίσκονται με έργα ατομικής και φιλάρεσκης ωφελείας καλό θα είναι να φροντίζουν και για τα έργα κοινής ωφελείας έχοντας πάντα στο μυαλό τους ότι ποτέ κάποιος δεν έχει πάρει μαζί του στο τέλος της ζωής τους μέρος της περιουσίας. Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν.

Από την άλλη έχουμε υπαλλήλους των οποίων αί κόμαι ελευκάνθησαν με τις καθημερινές και καθ’ υπέρβαση ωραρίου παραμονής τους στο Δήμο, στα γραφεία Χώρας και Σκάλας για να εξυπηρετήσουν κόσμο και κοσμάκι. Έδωσαν και τη ζωή τους για να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο και όταν ήρθε η ώρα πέρασαν στην «ανενεργή» πλευρά της ζωής αφήνοντας όμως ως παρακαταθήκη το πλούσιο έργο τους – παράδειγμα προς μίμηση – για τους νεότερους υπαλλήλους και αντί να βάλουν ως ελάχιστο δείγμα τη σημαία του Δήμου μεσίστια, μιας που κατά τη διάρκεια της ζωής του δεν κατάφεραν να τους τιμήσουν μιλούν αδιάφορα και σφυρίζοντας προσπαθούν να αλλάξουν την ατζέντα δικαιολογώντας τη μη αποστολή στεφάνων στην έλλειψη λουλουδιών.

Τα παραδείγματα αυτών των ανθρώπων πρέπει να αποτελούν μάθημα και κτήμα ες αεί για τους νεότερους υπαλλήλους και όταν αυτό δε γίνεται από τους καθ’ ύλη αρμοδίους να έχουν αυτοί το κουράγιο διαχρονικά να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Γιατί είναι αδόκιμο να προσπαθείς να φτιάξεις μνημείο πεσόντων εκεί που για ιστορικούς και όχι μόνο λόγους δεν υπάρχει και να μην κάνεις τίποτα μπροστά στο μεγαλείο αυτών των ανθρώπων οι οποίοι στο λυκαυγές του βίου τους δεν το επεδίωξαν, αλλά θα ήθελαν να αναγνωριζόταν το πολυποίκιλο πολυσήμαντο και πολυσχιδές έργο τους.

 

Για αυτό και χρειάζεται οι ηγέτες να είναι νουνεχείς και να θυμούνται πάντα πως "τα στερνά τιμούν τα πρώτα". Αν υπάρχει έστω και ένας που αντιλαμβάνεται το πρόβλημα που ορισμένοι αποφεύγουν να επιλύσουν ας βγει μπροστά και ας προσπαθήσει να βοηθήσει στο τομέα της αναγνώρισης πολλών χρόνων προσφοράς. Και είναι πολλές φορές η προσφορά ενός λουλουδιού μαζί με την αγάπη η καλύτερη αναγνώριση του έργου τους. Άλλωστε η τιμή τιμή δεν έχει και χαράς τον που την έχει (ή μάλλον που την έχασε). Ας μας επιτραπεί δε κλείνοντας να προτείνουμε κάτι.

 

Επειδή πρέπει να τιμώνται οι ακούραστοι υπάλληλοι του Δήμου και επειδή συνηθίζεται να τιμώνται οι Δήμαρχοι μετά θάνατον για λόγους ισονομίας θα πρέπει η απονομή των τίτλων του επίτιμου δημότη να δίνεται και αυτή μετά θάνατον εφόσον βέβαια έχουν προσφέρει στο Δήμο και ο Δήμος ανταποδίδει την τιμή.

 

Σε διαφορετική περίπτωση θα μας θυμίζουν την παροιμία : "Απόθανε να σε αγαπώ και ζήσε να μη σε θέλω".