Αντίο φίλε .... Σταμάτη Φλωρεντή.
του Νίκου Μελιανού
Φίλε Σταμάτη.
Ως κεραυνός εν αιθρία έπεσε στην Πάτμο η είδηση του τραγικά ξαφνικού, άμα και αδόκητου θανάτου σου, είδηση η οποία με βρήκε στο δρόμο προς την εφημερίδα του νησιού μας, τα ΠΑΤΜΙΑΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ και έτσι μου δόθηκε η δυνατότητα μέσω αυτής να σου μεταφέρω μερικές σκόρπιες σκέψεις μου φέρνοντας στο μυαλό μου πολλές καλές και χαρούμενες στιγμές της ανέμελης νεανικής μας ζωής, στιγμές οι οποίες πέρασαν σαν αστραπή από μπροστά μου σαν ταινία παλιού σινεμά.
Είναι αλήθεια ότι μεγαλώσαμε μαζί στην ίδια γειτονιά, στον Άη Προκόπη, παίζαμε μπάλα, κούκο, μπίλιες, και τοιχάκι στην ίδια γειτονιά, με το Θεολόγο, τον Παναγιώτη, τον Προκόπη και όλη την παλιοπαρέα, ας με συγχωρήσουν που δεν τους αναφέρω όλους, κάνοντας αρκετή φασαρία μαζί με άλλα παιδιά από άλλες γειτονιές, βλέπεις δεν είχαμε τα σημερινά κινητά, και ενοχλούσαμε τους περιοίκους, οι οποίοι συχνά – πυκνά μας απειλούσαν : φύγετε γιατί θα τα πω του πατέρα σας. Εμείς βέβαια δεν το βάζαμε κάτω και συνεχίζαμε.
Τα χρόνια της αθωότητας σιγά - σιγά πέρναγαν και χωρίς να το καταλάβουμε μπήκαμε στην εφηβεία απότοκο της οποίας ήταν οι πολλαπλές γνωριμίες , ειδικά τα καλοκαίρια με νέους άλλων εθνοτήτων, κάνοντας μια ανέμελη και ξέγνοιαστη ζωή, από το πρωί ως το βράδυ ψαρεύοντας με τη βάρκα σου είτε με καθετές, είτε με ψαροντούφεκο, εσύ και εγώ, μαζί με το Γιώργο το Ντούντα, το Χριστοδουλιό της Πάτρας, ακόμη και με το Γιωργάκη του Χαραλαμπιού, όταν κατέβαινε από την Αμερική. Ίσως δε να μην είναι γνωστό σε κάποιους, το γεγονός ότι φέραμε δύο φορές βόλτα το νησί της Πάτμου ψαρεύοντας με ψαροντούφεκο, με τα αποτελέσματα να είναι κάτι περισσότερο από ικανοποιητικά.
Μεγάλη δε ήταν η προσπάθεια όταν βρίσκαμε μεγάλα ψάρια σφηνωμένα κάτω από πέτρες σήκωναν οι μισοί τις πέτρες και αιχμαλωτίζονταν ευκολότερα τα θηράματα. Στ’ αλήθεια πόσα και πόσα Χριστούγεννα δεν πηγαίναμε στην ξέρα του χιλιομοδιού, στις Σκλάβες, στη Βιτσιλιά, στου Μπαλάμου τα νησιά για ψαροντούφεκο και επειδή είχε κρύο αλειβόμασταν με το μπλε οινόπνευμα, γιατί το άσπρο ήταν ακριβό, και τραβούσαμε και μερικές γουλιές ουίσκι για να ζεσταθούμε ;; Ειδικά δε τα βράδια που ορμούσαμε στο φαί και γινόταν ο χαμός, και φυσικά ακολουθούσε μετά το απαραίτητο ποτό στο παλιό Μελτέμι.
Στο περιθώριο αυτής της ανέμελης ζωής γνώρισες την αείμνηστη σύζυγο σου την Γκέιλ από την Αυστρία, με την οποία αποκτήσατε μια κόρη την Αννέτα, η οποία μένει μόνιμα στο νησί δημιουργώντας οικογένεια, και η οποία αποτελεί κόσμημα για την τοπική κοινωνία. Δεν ξεχνώ και δεν πρόκειται να ξεχάσω, πως ήσουν από τους πρώτους που με παρότρυνες μαζί και με τα άλλα μέλη της παρέας, να κατέβω στον εκλογικό στίβο διεκδικώντας τη Δημαρχία το 1982 και μαζί με το Γιωργάκη κάνατε τα αδύνατα δυνατά, συμβάλλοντας στην προεκλογική καμπάνια, για να βγω Δήμαρχος.
Τι τα θέλεις τώρα !!!!!!! Θα μπορούσα να σου μίλαγα με τις ώρες αναπολώντας την ΜΠΕΛ ΕΠΟΚ της εποχής μας, όμως οι συγκυρίες της ζωής δεν μας το επέτρεψαν, ειδικά όταν ο πανδαμάτωρ χρόνος άρχισε να βαραίνει τις πλάτες όλων μας, ειδικά εσένα, και είναι αλήθεια ότι παραιτήθηκες νωρίς, εκών – άκων του δικαιώματος της ζωής, πιθανό απότοκο του οποίου ήταν ο ξαφνικός και απρόσμενος θάνατος σου, με τον οποίο προστέθηκε ένας ακόμη κύκλος στην ατέρμονη διαδικασία του κύκλου της ζωής, αλλά και του θανάτου. Σίγουρα εκεί που πας εκτός από τους γονείς και συγγενείς σου, θα βρεις τη Γκέιλ, το Χριστοδουλιό, το Χαραλαμπιό, και ίσως ρίχνετε καμιά βουτιά στα αχανή και υπερκείμενα ουράνια πελάγη.
Φίλε Σταμάτη.
Θα ζεις πάντα στο μυαλό και στη σκέψη όλων όσους αγάπησες και σε αγάπησαν.
ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ ……….
