ΒΙΝΤΕΟ-ΦΩΤΟ-ΡΕΠΟΡΤΑΖ του Νίκου Μελιανού

 

Για άλλη μια φορά ξάφνιασε ευχάριστα η σκηνοθέτης της Πατμιακής Σκηνής Άννα Κλεούδη τόσο με την επιλογή του θεατρικού έργου το οποίο επέλεξε και παρουσίασε με μεγάλη επιτυχία στο θεατρικό χώρο του Πολιτιστικού Κέντρου Πάτμιον, όσο και με την επιλογή των κατάλληλων προσώπων, τα οποία απέδωσαν θαυμάσια στο ρόλο που τους είχε ανατεθεί.

Το έργο που για φέτος επιλέχθηκε και που οι παραστάσεις του έκλεψαν την παράσταση, δεν ήταν άλλο από το grand mom ( La Nonna ) του Roberto Cossa, που κατά ατυχή συγκυρία ανακοινώθηκε ο θάνατος του στους θεατές της παράστασης την ίδια ημέρα που έκανε θεατρική πρεμιέρα το έργο του.
Το έργο μας μεταφέρει στη δεκαετία του ’70 στο Μπουένος Άιρες (σύμφωνα με το πρόγραμμα), ‘’όπου η μια οικογένεια Ιταλών μεταναστών στην Αργεντινή υποφέρει από την ακατάσχετη λαιμαργία της εκατοντάχρονης γιαγιάς τους, η οποία καταναλώνει απίστευτες ποσότητες φαγητού, σε σημείο που οδηγεί την οικογένεια σε οικονομικό αδιέξοδο.

 

Τα μέλη της οικογένειας καταρρακώνονται και αγγίζουν τα όρια του εξευτελισμού και της ηθικής κατάπτωσης και μη καταφέρνοντας να βρουν λύτρωση, οδηγούνται στην ολοκληρωτική εξόντωση. Η Νonna είναι και μπορεί να θεωρηθεί σύμβολο της εξουσίας με την πλατύτερη έννοια, που καταπιέζει και βασανίζει μέχρι εξόντωσης. Είναι μια ιστορία ενός κόσμου στον οποίο κάποιοι καταβροχθίζουν τα πάντα, τη στιγμή που κάποιοι άλλοι οδηγούνται στην καταστροφή.’’

Με τη Nonna ( 1973 ) γίνεται γνωστός σε όλο τον κόσμο, αφού θεωρείται πως πρόκειται για δείγμα αυτών που υποφέρουν, είναι οι οικογένειες με ηλικιωμένα, ανοιακά άτομα που συγκατοικούν και τα όσα συμβαίνουν είναι αφοπλιστικά : έξοδα, θυσίες, παραλογισμοί, ψυχική και σωματική φθορά. Είναι όμως και το αλληγορικό μεταφορικό μήνυμα, είναι οι επιπτώσεις της δικτατορίας στην Αργεντινή το 1970 με θύματα, πλουτισμό των κολλητών της εξουσίας και πάει λέγοντας. Ακόμη απολύσεις, αξιώματα σε ανάξιους αυλοκόλακες και άλλα.

Το σαρκαστικό υπέδαφος της Nonna παίρνει σάρκα και οστά με τη μαεστρική σκηνοθεσία της Άννας Κλεούδη και το λιτό σκηνικό του Κώστα Ματθαίου. Η μουσική του Θεολόγου Γρύλλη με εναλλαγές, άλλοτε εύθυμη, άλλοτε ταγκό, άλλοτε φυσικότατη τονίζει την όλη ατμόσφαιρα του έργου, στην παρουσίαση του οποίου κυρίαρχο ρόλο και πολύ φυσικότητα έχει η Βούλα Μέρη στο ρόλο της Nonna, με σπαστικό και νευρικό ρυθμό, ειδικά όταν απαιτεί φαγητό, εκπληκτικός ο Γιάννης Ανδρέου που από υποψήφιος συμφεροντολόγος γαμπρός φτάνει στη χαμένη του διανόηση.

 

Επιτυχημένη στο έπακρο η εξέλιξη του Τσίτσο, δήθεν έξοχου μουσουργού, χαραμοφάη τον οποίο αποδίδει έξοχα ο Νικήτας Κάβουρας, ο Καρμέλο Δημήτρης Γαλάνης είναι ο σωστός λαϊκός τύπος που κάνει φοβερές προσπάθειες για την επιβίωση της οικογένειας και που τα νευρικά ξεσπάσματα του χρωματίζουν την πορεία του έργου.

 

Τον ψευτοσυνθέτη Τσίτσο αλλά και την αχόρταγη γιαγιά βοηθά μια γριούλα, η Αννιούλα που την υποδύεται η Αρετή Τζελέπη, η οποία υποκύπτει στις αποφάσεις των υπολοίπων μελών. Σωστό το κατρακύλισμα της απαστράπτουσας όμορφης Μάρτα, αμφιλεγόμενης γόησσας στο πρόσωπο της Φωτεινής Εργά, η οποία στο τέλος εξωθείται στην πορνεία από την αυστηρή μητέρα της Μαρία που υποδύεται άριστα η Φιλιώ Γρύλλη.

 

Να σημειώσουμε επίσης ότι τους εναλλακτικούς ρόλους της Ανιούλας και Μαρίας Χριστίνα Γιάνναρου και  Μαρία Βουργαζοπούλου είχαν πολύ καλή σκηνική παρουσία. 

 
Είναι ένα έργο με συχνές εναλλαγές, με μηνύματα, με αρκετό γέλιο και πολύ σκέψη, το οποίο βρίσκει την κορύφωση του τόσο στις σκηνοθετικές εμπνεύσεις της Άννας Κλεούδη, όσο και στις καταπληκτικές ερμηνείες των ηθοποιών.

 

 

 

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•