του Νίκου Μελιανού

Με τον πρωτότυπο τίτλο ‘’ εύθραυστον ‘’ – αυτό που σπάει εύκολα – κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή της Θεολογίας Φέγγαρου  με 49 ποιήματα , μέσα από τα οποία,όπως αναφέρει και η ίδια ‘’αρθρώνεται μία προσπάθεια αυτοπραγμάτωσης και μια ανάγκη να διαμετρηθεί με τα εύθραυστα κομμάτια του εαυτού της’’.

Τα ποιήματα της συλλογής μοιάζουν με μια τρυφερή εξομολόγηση, μέσα από την οποία αναδεικνύεται το ερωτικό στοιχείο, καθώς και η γυναικεία ευαισθησία και ειλικρίνεια. Στην προσπάθεια κάποιου να προσεγγίσει το βαθύτερο νόημα των φράσεων και των λέξεων που αβίαστα βγαίνουν από την ψυχή της ποιήτριας, διαπιστώνει, πως παρουσιάζεται και συνεχώς μετακινείται η λυτρωτική αλλά και μεταμορφωτική δύναμη του έρωτα καθώς και η ψυχική γαλήνη και ευτυχία, που προσφέρει η παρουσία του αγαπημένου προσώπου.

Αποφεύγει τους μιμισμούς, διατηρεί ατόφια την προσωπικότητα της, ενώ ένα βασικό στοιχείο που δίνει αψεγάδιαστο αποτέλεσμα ,είναι προφανώς τα βιώματα της και ο συναισθηματικός της κόσμος, δοσμένα με ένα φανερό υποκειμενισμό και θα πρέπει να ειπωθεί, ότι υπάρχει μεγάλη ειλικρίνεια στο λυρικό παραλήρημα της ψυχής και της φαντασίας της, ώστε ο προσωπικός της πόνος να γίνεται καθολικότερος.

Κινείται ολόκληρη στην περιοχή του συναισθήματος και των συναισθηματικών καταστάσεων, συνήθως γύρω από τα δύο βασικά μοτίβα , του έρωτα και του θανάτου, διατηρώντας ένα ιδιαίτερο προσωπικό τόνο. Πληθωρική από την αρχή σε συναισθηματισμούς, σε τρυφερότητα και γυναικεία ευαισθησία, φτάνει να αγγίξει στο τέλος κάποιες δραματικές νότες και να μετριάσει στις καλύτερες στιγμές της ,πολλές ρομαντικές κοινοτοπίες, τον μελοδραματισμό και την κλαυθμηρή διάθεση που τη χαρακτηρίζουν κατά ένα μεγάλο μέρος, για να περιοριστεί οξύτερα στο ατομικό της αφήγημα.

Με αυτοσχεδιαστική ευχέρεια εξελίσσει βαθμιαία την ποίηση της σε μια γεμάτη ερωτική περιπάθεια, αλλά και ελεγεία θανάτου, εξουδετερώνοντας τα μειονεκτήματα της, με το πάθος και τον παλμό της φωνής της. Σε μερικά ποιήματα της συλλογής ο συναισθηματισμός της μεταπλάθεται ποιητικά αλλά και πνευματοποιείται στο ελάχιστο. Ωστόσο καταφέρνει να δώσει δύναμη σε φτωχές και τετριμμένες λέξεις ώστε πολλές κοινοτοπίες να αποκτούν ασυνήθιστη εκφραστικότητα και μοιάζει ως μία από τις νεότερες και γνήσιες ποιητικές φωνές που ανατέλλουν στη νεοελληνική ποίηση.

Στα ποιήματα της συλλογής βρίσκουμε, πράγμα τόσο σπάνιο, τον αληθινό τόνο του έρωτα και του πάθους, τον τρυφερό και μεθυσμένο, τον ακράτητο και τρελό, τον τόνο το γεμάτο από τις κρυφές τρεμούλες, από όλα τα σκιρτήματα και τις ανατριχίλες καθώς και από όλα τα μεγάλα θεϊκά φτερουγίσματα της ψυχής. Μέσα στα 49 ποιήματα της συλλογής, αναπτύσσεται η ερωτική εξομολόγηση της ποιήτριας και γι’αυτό είναι διάχυτη η ερωτική ατμόσφαιρα σε αυτό. Όσον αφορά τη δομή των ποιημάτων, θα πρέπει να πούμε πως η ποιήτρια ‘’ήταν πολύ φουριόζα και βιαστική στο να μας στείλει το μήνυμα της και ότι είχε να πει , ήταν το τόσο επίσημο, ώστε να ασχοληθεί με τέτοια στολίδια σε τέτοιο σημείο που να ξεπερνά κατά πολύ τη φιλολογία.

Εν κατακλείδι, κυρίαρχο στοιχείο των ποιημάτων είναι η παρουσία του αγαπημένου προσώπου, που εντείνει το ερωτικό συναίσθημα και μεταβάλλει τις δυσάρεστες καταστάσεις , σε καταστάσεις ευτυχίας. Η συλλογή κυριαρχείται από έντονη ερωτική διάθεση, γυναικεία ευαισθησία και ειλικρίνεια, που είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ποίησης της Θεολογίας.

Καλοτάξιδη η ποιητική συλλογή, και ανυπομονούμε για την επόμενη ποιητική δουλειά της δημιουργού.

fΚοινοποίησέ το στους φίλους σου

Tweet