patmosweb330

elin330

aegeanlab

ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ ΤΗΣ . ΗΧΗΡΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΣΤΟΥΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗ ΣΟΚ ΤΟΥ ΠΟΛΥΜΕΛΟΥΣ ΠΡΩΤ/ΚΕΙΟΥ ΚΩ  ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΑΓΟΝΗΣΙ.

tragonhsi kalikatsoujpg

 

 του Νίκου Μελιανού

Δικαίωση της Μονής και του δικηγόρου της  αποτελεί η απόφαση σοκ του πολυμελούς πρωτοδικείου Κω  για το Τραγονήσι. Η απόφαση αυτή  δημιουργεί δεδικασμένο και για άλλες αγωγές. Αποτελεί επίσης και πλήρη επιβεβαίωση της εφημερίδας μας.   

 

Με την αποτελούμενη από 21 σελίδες και με αριθμό 17/2022 απόφαση του πολυμελούς πρωτοδικείο Κω το οποίο συνεδρίασε στις 5 Οκτωβρίου 2021 και εξέδωσε την απόφαση του στις 8 Απριλίου 2022, φαίνεται ότι άρχισε να μπαίνει το νερό στο αυλάκι, όσον αφορά το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Πάτμου και των γύρω νησιών, ειδικά όμως το Τραγονήσι για το οποίο η Μονή είχε καταθέσει την από 22 Μαρτίου 2021 αγωγή με την οποία ζητούσε διόρθωση των κτηματολογικών βιβλίων και γενικά την ακύρωση την κυριότητας και κυριαρχίας του Δήμου για το Τραγονήσι, νησί το οποίο συμπεριλαμβανόταν στα ιδιόκτητα εδάφη της Μονής απορρέοντα τόσο από τα Χρυσόβουλα του Αλεξίου Α’ του Κομνηνού (1088) όσο και από αυτά των Ανδρόνικου Β’ Παλαιολόγου (1292) και Ανδρόνικου Γ’ Παλαιολόγου (1329).


Το δικαστήριο κάνοντας μια ιστορική διαχρονική διαδρομή και λαμβάνοντας υπόψη την εν είδει κεντήματος επιχειρηματολογία της αγωγής η οποία συνετέθη από την δικηγόρο της Μονής Κ. Λιακόγκωνα Πηνελόπη - Μαρία, αποφάσισε ότι τα αυτοκρατορικά χρυσόβουλα αποτελούν έγκυρο και νόμιμο τίτλο κτήσης και όχι όπως λέει το δημόσιο ότι έχουν μόνο ιστορική αξία, απόφαση κόλαφος για όλους τους ανιστόρητους ιστορικούς και όχι μόνο. Βέβαια η απόφαση αυτή των δικαστών στηρίχθηκε και στην Αριθμ. 22/1955 απόφαση του εφετείου Δωδεκανήσου που αναφέρει ότι «Η Μονή είναι κύριος της Νήσου Πάτμου μετα πάσης αυτής περιοχής και διακρατήσεως ου καιρικώς, ουδέ χρόνοις αριθμητοίς αλλά επαναφαιρέτω και διηνεκεί δεσποτεία και κυριότητι και άχρις αν ο παρών διαρκοίη αιών » δηλαδή είναι κυρία των κτήσεων αυτών για πάντα.


Αφού γίνεται αναφορά στο γεγονός ότι το Ελληνικό Δημόσιο χάριζε νησιά βάσει του Ν. 3800/1957 ως μη όφειλε, κατέρριψε τους ισχυρισμούς της πλευράς του Δήμου που ανέφερε ότι δεν ισχύει η αγωγή της Μονής επειδή υπήρξε αδράνεια τόσων χρόνων από πλευράς της, θέση που χαρακτηρίστηκε από το δικαστήριο ως αόριστη ενώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που το δικαστήριο αποφαίνεται τοιουτοτρόπως.


Έτσι το Τραγονήσι έκτασης 362.680 τ.μ μετά από σχετική αναφορά του δικαστηρίου και στον επί Ιταλοκρατίας νόμο από τώρα και στο εξής έδωσε εντολή να αναγραφεί στο Εθνικό Κτηματολόγιο με αποκλειστικό Κύριο την Ιερά Μονή και με αιτία κτήσης τον από 11/04/1088 χρυσόβουλο λόγο του Αλεξίου Α’ Κομνηνού αυτοκράτορα του Βυζαντίου και να διαγραφεί από την σχετική καταχώρηση στο Εθνικό Κτηματολόγιο που είχε δηλωθεί ως ιδιοκτησία του Δήμου και σε αντίστοιχο Κ.Α.Ε.Κ ιδιοκτησίας της Μονής.


Την συγκεκριμένη εξέλιξη είναι αλήθεια ότι την είχαμε προβλέψει μέσα από τα δημοσιεύματα της εφημερίδας μας και μετά από την ενδελεχή έρευνα που κάναμε και χαιρόμαστε ιδιαίτερα για αυτό. Ο μόνος που δεν το καταλάβαινε και δεν το αντιλαμβανόταν ήταν δυστυχώς ο Δήμος ο οποίος διαχρονικά οδηγήθηκε σε λάθος ατραπούς με αποτέλεσμα να έχουν δαπανηθεί τεράστια ποσά – κάποιοι μιλούν για 1 εκατομμύριο ευρώ – από τη τσέπη των κατοίκων. Άραγε θα πληρώσει κάποτε κάποιος για αυτές τις ανεξέλεγκτες και μη χρειαζούμενες δαπάνες; Πόσες και πόσες φορές δεν προτείναμε την συνεργασία Δήμου – Μονής ;

 

Άλλες τόσες φορές οι προτάσεις μας έπεσαν στο κενό, πιθανώς ερμηνευμένες κατά το δοκούν ή σύμφωνα με ίδιο όφελος ή ακόμη και σύμφωνα με ψηφοθηρικές πολιτικές. Τώρα τρεχάτε ποδαράκια μου και όπως λέει μια παροιμία «αφού θα το έχουν ήδη μετανιώσει στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα».

Δικαστικός επιμελητής παρέδωσε την συγκεκριμένη απόφαση στο Δήμο την Πέμπτη 28 Απριλίου 2022 το πρωί. Αναμένεται η αντίδραση του Δήμου η οποία μάλλον δεν θα έχει καμία τύχη λόγω του δεδικασμένου. Αν όμως εξακολουθήσει η ίδια τακτική και να ξοδεύονται τεράστια ποσά κυνηγώντας χίμαιρες τότε δίκαια θα ακούγεται η αγανακτισμένη φωνή του πολίτη : «Ως εδώ και μη παρέκει».