Του Νίκου Μελιανού

Όπως είναι γνωστό στους περισσότερους, ειδικά στους εντρυφούντας με τα θρησκευτικά δρώμενα., υπάρχουν 9 τάγματα αγγέλων, ο αριθμός των οποίων είναι ανυπολόγιστος και απροσμέτρητος. Αυτά τα 9 τάγματα (κατά τον Ιησού σε ομιλία του στον κήπο της Γεθσημανή, 12 λεγεώνες αγγέλων, κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη , μυριάδες μυριάδων και χιλιάδες χιλιάδων), ταξινομούνται σε 3 τρίχορες ιεραρχίες ή ταξιαρχίες κατά τον ακόλουθο τρόπο: 

Σεραφείμ, χερουβείμ, θρόνος – Κυριότητες, Δυνάμεις, Εξουσίες – Αρχές, Αρχάγγελοι, Άγγελοι. Ιδίωμα τους είναι η πύρινη Σοφία, η διευθέτηση μεγάλων πραγμάτων και η διενέργεια θαυμάτων και έχουν ως έργο τους τον Τρισάγιο Ύμνο (Άγιος, Άγιος, Άγιος), την εκτέλεση θείων υπηρεσιών και τον ύμνο Αλληλούια.

Φυσικά μπορεί να υπάρξει απορία γιατί ξεκινήσαμε με αυτό το θρησκευτικό γεγονός, το κάναμε όμως, ανάγοντας το σε κάποιο άλλο θέμα πολιτικού χαρακτήρα.

Τα προαναφερθέντα τάγματα υπάρχουν ως εξαπτέρυγα και στην πολιτική σκηνή και χρησιμοποιούνται όχι για τις θρησκευτικές υποχρεώσεις τους, αλλά να κάνουν αυτό που δεν μπορεί η πολιτική εξουσία να κάνει για να μην εκτίθεται.
Να εξαπολύουν δηλαδή, σφοδρή επίθεση με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εναντίον εκείνων που δεν συμφωνούν με πολιτικές και πρακτικές, αλλά και για δημοσιεύματα, κατά τη γνώμη τους μη αρεστά.

Έτσι στον πολιτικό στίβο υπάρχουν υποτακτικοί ψηφοφόροι όλων των βαθμίδων των πολιτικών,
οι συνεργάτες των οποίων, σπιλώνουν, λοιδορούν, απαξιώνουν και διαβάλλουν όλους εκείνους, οι οποίοι τολμούν να πουν ή να γράψουν κάτι αντίθετο από αυτό που εκείνοι πρεσβεύουν.

Σε κάθε φορέα ή οργανισμό, ή φυσικό πρόσωπο που ασκεί εξουσία, παρατηρούνται ομαδοποιήσεις και φυσικά δεν θα μπορούσαν τέτοιου είδους διαχωρισμοί να μην παρατηρούνται και στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Ο.Τ.Α). Όποιος όμως επιχειρήσει να χαρτογραφήσει το εσωτερικό τους, καταλήγει στο συμπέρασμα, ότι οι ομαδοποιήσεις στις τάξεις των Ο.Τ.Α. είναι ρευστές.

 

Τα κριτήρια είναι άλλωστε πολλά και μερικές φορές αντιφατικά στον προσδιορισμό των ροών που ασκούνται και προβάλλονται αλλά και λαμβάνοντα από τους τοπικούς πολιτικούς ταγούς αφού πρέπει να συνυπολογίζονται πολλοί παράγοντες, οι οποίοι εν δυνάμει καλλιεργούν τη μισαλλοδοξία και τη συνωμοσιολογία που προέρχονται είτε λόγω αντισυμβατικών απόψεων για την κριτική και τον έλεγχο των πεπραγμένων των πολιτικών, την πολιτική των οποίων υποστηρίζουν, είτε λόγω της ιδιάζουσας συγκυρίας που αφορά αλλότρια συμφέροντα και προσωπικούς μελλοντικούς σχεδιασμούς και φυσικά επιλέγουν να μην εκτίθενται δημόσια και να αφιερώνονται στο έργο των «γκαουλάιτερ» της πολιτικής των πολιτικών προσώπων που υποστηρίζουν.

Κρύβονται πίσω από πολιτικούς αρχηγούς τους οποίους πιέζουν, ενώ αυτοί δεν θέλουν, να κάνουν διαψεύσεις, να υιοθετούν λάθος τοποθετήσεις και να τις επιβραβεύουν και τελικά να ομολογούν το γνωστό: «Δεν φταίω εγώ, με πίεσαν, με εξανάγκασαν» κ.α. Το χειρότερο δε, είναι όταν οι πολιτικοί εκφραστές συμφωνούν με αυτά και αναγκάζονται να προβαίνουν σε διαψεύσεις, δέσμιοι πολιτικοψηφοθηρικών σκοπιμοτήτων.

Και επειδή πολλές φορές, πιθανόν λόγω άγνοιας, ούτε τα ίδια τα εξαπτέρυγα, δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται γύρω τους, σε τακτές επαφές που πραγματοποιούνται, πιέζουν ώστε να προστατευτεί το κύρος του πολιτικού μορφώματος στο οποίο ανήκουν με τοποθετήσεις γενικόλογου χαρακτήρα, αλλά όχι για την «ταμπακιέρα».

Όμως το λάθος είναι των πολιτικών ταγών, οι οποίοι αναγκάζονται να εφαρμόζουν πολιτικές, τις οποίες δεν υιοθετούν , καθιστάμενοι έρμαια των διαθέσεων των εκάστοτε επιτηδείων. Αυτοί και μόνον αυτοί πρέπει να κόβουν τον ομφάλιο λώρο με αυτά τα στοιχεία και να μην υπόκεινται σε πιέσεις ούτως ώστε να κάνουν αυτό που εκείνοι θέλουν και επιτέλους ας αναλάβουν δράση, στηριζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις και όχι στα δεκανίκια των εξαπτέρυγων, τα οποία πολλές φορές είναι σαθρά και κινδυνεύουν όταν σπάσουν να προκαλέσουν πολλά ατυχήματα.

Οι συσχετισμοί δεν είναι παγιωμένοι αλλά είναι σαφείς, ότι τον τόνο δίνουν ή έχουν τη δυνατότητα να δώσουν λόγω του κρισίμου μεγέθους τους οι ακραίοι και καταπιεσμένοι για κάποιο λόγο του χτες, θα πρέπει δε να επισημανθεί ότι η πολιτική έχει τους δικούς της απαράγραπτους κανόνες που ενίοτε οδηγούν σε αντιφάσεις. Με άλλα λόγια πρόκειται για πολιτικούς, οι οποίοι σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, εμφανίζονται ιδιαίτερα αποδεκτικοί, μειλίχιοι ή και ρηξικέλευθοι για μια σειρά θεμάτων, ωστόσο οι παρεμβατικοί άξονες τους αναγκάζουν να κάνουν διάφορα άλλα εμφανίζοντας αντιφατικές θέσεις.

«Δεν θα ήθελα να είμαι ένας πολιτικός που τον τραβάνε από τα χέρια και τον ανεβάζουν με τα ζόρια να καθίσει στον πολιτικό θρόνο» είχε πει κάποιος διάσημος πολιτικός.
Αυτή η δήλωση θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η καλύτερη απάντηση στη μερίδα των όποιων ακραίων του πολιτικού χώρου, που πιέζουν στελέχη του να τοποθετούνται συχνά, απέναντι σε μη αρεστές θέσεις ή δημοσιεύσεις. Άλλωστε το αρχαίο γνωμικό που είπε ο Βίας ο Πριηνεύς «Αρχή άνδρα δείκνυσι» (η εξουσία αποκαλύπτει τον πραγματικό χαρακτήρα του άνδρα) θα βρει στην περίπτωση την πρακτική εφαρμογή του.

Με άλλα λόγια η εξουσία (ίσως μαζί με το χρήμα), είναι η Λυδία λίθος, πάνω στην οποία δοκιμάζεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου, οι διαθέσεις και οι προθέσεις του. Τέλος, ο πολιτικός ηγέτης ειδικότερα, πρέπει να αποσυνδεθεί από την επιρροή των ΕΞΑΠΤΕΡΥΓΩΝ, οφείλοντας να έχει κατά νουν πέραν των ανωτέρω, μια ακόμη γνωστή αρχαία ρήση του Αγάθωνα που λέει ότι: «Τρία πράγματα πρέπει να θυμάται αυτός που ασκεί εξουσία. Πρώτον ότι διοικεί ανθρώπους, δεύτερον ότι διοικεί σύμφωνα με τους νόμους και τρίτον ότι δεν διοικεί για πάντα».

Ειδικά το τελευταίο ας αποτελέσει το φάρο στους πολιτικούς για σοφότερη διαχείριση και διοίκηση.