Με τον Ιάκωβο Γιαμαίο συνταξιούχο γυμνασιάρχη, μουσικό και ιεροψάλτη πριν λίγο καιρό είχαμε την παρακάτω συνομιλία για «το ταξίδι ζωής» όπως το ονομάζει στην Αυστραλία, και στο οδοιπορικό του στους συγγενείς, στους απόδημους Πάτμιους και γενικά τους απόδημους Έλληνες. «Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου όταν θα τελείωνα από την υπηρεσία μου και θα έπαιρνα σύνταξη, να επισκεφθώ τα δύο αδέλφια μου στην Αυστραλία, τον Νικήτα και τον Αλέξανδρο και να γνωρίσω από κοντά όσα από τα ανίψια μου γεννήθηκαν εκεί. Ήταν ένα «ταξίδι ζωής» μαζί με τη γυναίκα μου στην Αυστραλία και κάναμε σε ένα αεροπλάνο, 22 ώρες όταν πηγαίναμε και 24 όταν επιστρέφαμε. Στο αεροδρόμιο του Σίδνεϋ, μας υποδέχτηκαν ο Νικήτας με τα παιδιά του και τα εγγόνια του. Γέμισε το αεροδρόμιο με Γιαμαιάκια. Από κει και πέρα άρχισε το οδοιπορικό μας το οποίο ήταν πολύ σπουδαίο για μένα, γιατί ήρθα σε επαφή με τον εκεί ελληνισμό. Λόγω δε της ιδιότητας μου σαν ιεροψάλτης, πήγα και έψαλλα σε όλες τις εκκλησίες του Σίδνεϋ και εκτός τις Κυριακές έψαλλα σε όλα τα πανηγύρια του. Πόσο καιρό μείνατε εκεί, σε πόσες πόλεις και εκκλησίες πήγατε; Είχε προσέλευση κόσμου; Έμεινα τρεις μήνες και εννιά μέρες. Έμενα στο Σίδνεϋ. Στην Καμπέρα πήγα μια μέρα και γύρισα. Κάποια άλλη μέρα πήγα στο Νιού Κάστλ. Δεν πρόλαβα όμως να πάω πουθενά διότι δεν με άφηναν. Από την ημέρα που πήγα μέχρι την ημέρα που έφυγα, πήγαινα από εκκλησία σε εκκλησία, από πανηγύρι σε πανηγύρι. Να σκεφτείς ότι από την εκκλησία έφυγα, πήγα σπίτι, ετοιμάστηκα και μετά κατευθείαν στο αεροδρόμιο για να γυρίσουμε στην Ελλάδα. Έψαλλα στον ?γιο Νικόλαο, στον ?γιο Σπυρίδωνα, στον ?γιο Νεκτάριο, στον ?γιο Ιωάννη το Θεολόγο. Ανεξάρτητα από όλα αυτά, όταν βλέπεις ότι ο άλλος προσφέρει στην εκκλησία, εργάζεται πραγματικά, δεν μπορείς να πεις α, εγώ δεν έρχομαι να σας ψάλλω. Η συμμετοχή ήταν μεγάλη. Χιλιάδες κόσμος. Και ήτανε φοβερό το πόσο αυτοί οι άνθρωποι, επειδή τους λείπει η Πατρίδα, θέλουν να γεμίσουν αυτό το κενό που έχουν μέσα τους, με αυτό τον τρόπο. Κυρίως αυτοί που έφυγαν πρώτοι, όπως τα αδέλφια μου και όχι μόνον, έχουν πιο ζωντανή τη θρησκεία και την πατρίδα μέσα στην καρδιά τους, γι αυτό και συμμετέχουν σε όλες τις εκδηλώσεις, τις αισθάνονται εντονότερα και ταυτίζονται με αυτές. Οι Πάτμιοι είναι πολλοί στην Αυστραλία, έχουν κοινότητα;Και συλλόγους. Είναι πολλοί. Τον ακριβή αριθμό όμως δεν τον γνωρίζω . Το θέμα είναι ότι υπάρχουν γενικά πολλοί Έλληνες και το ελληνικό στοιχείο εκεί ευημερεί, παρ ότι δεν είναι τα πράγματα όπως μας τάλεγαν μια φορά και έναν καιρό. Η ποιότητα της ζωής έχει αλλάξει και οι συνθήκες της ζωής δεν είναι όπως τότε. Τώρα από το πρωί μέχρι το βράδυ, οι άνθρωποι δουλεύουν, αλλά δεν ξεχνάνε τις παραδόσεις! Τις κρατάνε. Ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον είναι, ότι η εκκλησία, εργάζεται. Η κάθε ενορία, εκτός από θρησκευτικό κάνει και κοινωνικό έργο. Έχει σχολεία, νηπιαγωγεία, κολλέγια, γηροκομεία. Δεν είναι απλώς πήγαμε, κοινωνήσαμε, ακούσαμε ένα κήρυγμα και φύγαμε. Προσφέρουν οι άνθρωποι. Γιαυτό το λόγω, δεν είπα όχι ποτέ σε όσους μου πρότειναν να πάω να ψάλλω. Πήγα με πολύ μεγάλη χαρά. Αισθάνθηκα υποχρεωμένος να το κάνω. Και όπου πήγαινα ερχόταν πολύς κόσμος. Μου έκανε εντύπωση η πίστη τους. Μισή ώρα έπρεπε να ψάλλουν για να κοινωνήσει ο κόσμος. Είναι φοβερό αυτό! Επίσης παρακολούθησα τη λήξη των μαθημάτων των ελληνικών χορών. Ήταν πολύ συγκινητικό. Έβλεπες, εκτός από τους μεγάλους σε ηλικία μαθητές, παιδάκια, 5-6 χρόνων να χορεύουν ελληνικούς χορούς. Η υποδοχή από τους ιερωμένους ποια ήταν; Εκεί υπάρχει η Αρχιεπισκοπή, με Αρχιεπίσκοπο τον κ. Στυλιανό. Ένας Κρητικός, ο οποίος έχει εργασθεί πολύ σκληρά για να τη συγκροτήσει. Το έργο του είναι δύσκολο. Τον γνώρισα. Με καλοδέχτηκε, και είμαι υποχρεωμένος να τον ευχαριστήσω και μέσω της εφημερίδας σας, τόσο αυτόν όσο και τον Επίσκοπο Σεραφείμ, ο οποίος είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος,

fΚοινοποίησέ το στους φίλους σου

Tweet