του Νίκου Μελιανού
Στα ποιήματα αυτής της συλλογής υπάρχει υποκειμενισμός ο οποίος γίνεται φωτεινό κέντρο που προσπαθεί με την πολυμέρεια και τη διαφορετικότητα των ποιημάτων του ο ποιητής να βγάλει προς τα έξω, αυτά που χρόνια έχει κρυμμένα στα μύχια της ψυχής του.
Στα ποιήματα μπορεί κάποιος να διακρίνει εκτός από τον εσωτερικό κόσμο του ποιητή και του προβληματισμό του γύρω από το υπαρξιακό πρόβλημα αλλά και τις αγωνίες του, τα όνειρα και τις ελπίδες του για το αύριο. Είναι παρηγοριά στην οδύνη του, δικαιολογία στον ενθουσιασμό του, φτερά στην ονειροπόληση του, ανέβασμα και περιορισμό σε δυσθεώρητα ύψη.
Γνωριμία με τα περασμένα, αποκατάσταση των σχέσεων του ανάμεσα στο υποκείμενο και το αντικείμενο.
Υπάρχουν πολλά γλωσσοπλαστικά στοιχεία όπως επίσης ένα παιχνίδισμα αντιθέσεων στα ποιήματα του που αποδίδουν τον πλούτο των συναισθημάτων του με ενάργεια και παραστατικότητα, ενώ σ’ ολόκληρη τη συλλογή είναι έντονος ο εξομολογητικός τόνος, καθώς και η πίκρα του ποιητή που αισθάνεται την ανάγκη να εξωτερικεύσει τον συναισθηματικό του κόσμο και τον προβληματισμό του για μια μεγάλη απώλεια.
Όταν πιάνεις το βιβλίο με τα ποιήματα 104 τον αριθμό και 2 δοκίμια με τους στοχασμούς του ποιητή, δεν πρέπει να κάνεις το λάθος να τα διαβάσεις μόνο, αλλά θα πρέπει να τα μελετήσεις, διαφορετικά θα χάσεις την ουσία.
Καλοτάξιδη η πορεία του νέου βιβλίου ευελπιστώντας ότι θα προσφέρει λύσεις σε απορίες πολλών συμπατριωτών μας και όχι μόνο, σε προβλήματα που τους απασχολούν διαχρονικά.