Η Πάτμος έχει τρεις κωμοπόλεις: την Χώρα, στημένη στην κορυφή του λοφίσκου όπου υπάρχει η Μονή του Θεολόγου, την Σκάλα, που είναι το λιμάνι του νησιού, και τον Κάμπο, που έρχεται αντικριστά με την Χώρα, με τον αρχαίο αυτόν οικισμό, που διατηρεί ακόμα οικοδομές από τον ΙΓ' αιώνα.

Ο όσιος Χριστόδουλος, παρά το ασκητικό του βίου του, επέτρεψε και σε λαϊκούς να κατοικούν στο νησί του Θεολόγου, κατόπιν βέβαια παρακλήσεως του Αλεξίου του Κομνηνού. Έτσι, στο αποστολικό αυτό νησί συναντάμε και κόσμο, κάπως επηρεασμένο από την διδασκαλία του Θεολόγου και του Οσίου την πολιτεία. Δεκαπέντε χρόνους που παρέμεινα στην υπακοή του οσίου Αμφιλοχίου, γνώρισα το νησί και τους κατοίκους του, και το ηγάπησα περισσότερο από την πατρίδα μου. Στην πατρίδα μου έζησα δώδεκα χρόνους και στο αγιασμένο νησί δεκαπέντε. 

Κρίμασιν οις οίδεν ο Θεός, βρέθηκα σε άλλους τόπους.
Τα Καθίσματα του νησιού τα βίωνα πάντοτε σαν το προζύμι της πνευματικής ζωής, γι' αυτό και τα επισκεπτόμουν τακτικά. Περισσότερο επιθυμούσα να αυλιστώ στα Καθίσματα, παρά στο μεγάλο μοναστήρι. Ο ένας ή οι δύο ασκητές μ' έκαναν αετό υψιπέτη, μου έδιναν φρόνημα ασκητικής ζωής και πνευματικού μεγαλείου. Αλλά κα κανένας να μην έμενε, εγώ έβλεπα το Κάθισμα γεμάτο από μοναχούς. Γι αυτό και όταν πληροφορήθηκα ή και είδα από μόνος μου το Κάθισμα το λεγόμενο του Απολλού να ερημώνεται, σφίχτηκε η καρδιά μου και στέναξα μέσα μου: "Αχ να μπορούσα να βοηθήσω τουλάχιστον στην κτιριακή του αναπαλαίωση". Έτσι, όταν μου ζητήθηκε μικρή βοήθεια, προσπάθησα και με τα χέρια και με την προσωπική εργασία και με οικονομική ενίσχυση να συνδράμω.
Με συγκίνηση πολλή πληροφορήθηκα ότι βοήθησαν και οι κάτοικοι του Κάμπου, του χωριού αυτού του αγγελοχαιρέτιστου (τον Ευαγγελισμό τιμάει), και προσέφεραν κάθε μέρα περισσότερο από ότι χρειαζόταν για το προσφάι των μοναχών μου. Το χωριό αυτό, το καλλιεργημένο πνευματικά από τον όσιο Μακάριο τον Κολλυβά, ευκαιρία ζητούσε και , μόλις του δόθηκε, συνέδραμε με αυτό που είχε, με αυτό που μπορούσε, με αυτό που έπρεπε. Ευχαριστώ απ' τα κατάβαθα της ψυχής μου για την βοήθεια που έδωσαν στους αδελφούς, στον κάβο αυτόν τον ιερό, που είναι μέσα στο μάτι της Ανατολής, να ξαναφέξη το καντήλι των Οσίων.
Καμπιώτες χωριανοί, ευλογημένοι να 'στε και τρισευλογημένοι, που φανήκατε άξιοι των προγόνων σας. Βοηθήστε ποτέ να μη λείψη το λάδι και το κερί από το Κάθισμα του Απολλού και να υπάρχη έστω κι ένας άνθρωπος που να χτυπά την καμπάνα και να διαβάζη το πρωί τον Όρθρο και το δείλι τον Εσπερινό.
Στο αλωνάκι του Απολλού κάναμε απόδειπνο και έβλεπα ανοιχτούς τους ουρανούς και κατάλαβα ότι το φως ήρθε από την Ανατολή. Είμαι γέρος και άρρωστος και δεν γνωρίζω αν μπορέσω να το επισκεφθώ, αλλά μου είναι αρκετές οι αναμνήσεις και η χαρά της ανακαίνισής του. Εύχομαι και το Κάθισμα της Ζαροής, του οσίου Θεοκτίστου, να ανακαινισθή και κάποιος Θεόκτιστος να βρεθή να ορθρίζη κάθε μέρα προς τον Θεόν τον ζώντα, τον ευλογούντα και αγιάζοντα ημάς.
Χαίρεσθε και ευφραίνεσθε κι έχετε την καρδιά σας απλή. Αιωνία η μνήμη και των δύο εφημερίων σας Νικολάου και Νικολάου. Πάλι παπα-Νικόλας να σας έρθη, να λειτουργή στον ναό του Ευαγγελισμού. Οι γάργαρες φωνές τους να αντηχούν στους θόλους της εκκλησίας σας και η ταπεινή τους παρουσία να σας συγκρατή τους χαλεπούς αυτούς χρόνους που διερχόμαστε.

Με όλη μου την καρδιά σας χαιρετώ,
ο Αρχιπελαγίτης και κάποτε Κουβαρίτης Γρηγόριος

Ο μοναχός Γρηγόριος μονάζει και είναι ηγούμενος  στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου Αγίου Όρους. Την επιστολή μας προσκόμησε προς δημοσίευση ο κ. Βασίλης Καζηλιέρης.

fΚοινοποίησέ το στους φίλους σου

Tweet